Ach, ten Paryz!

Bylo to w roku 1995 na wiosne. Wybralismy sie z dziecmi na krotka wycieczke do Paryza. Brzmi fajnie, ale schody zaczely sie juz podczas podrozy. Dojazd byl autokarem, ale zanim do tego autokaru wsiedlismy...
Na 3.oo nad ranem zamowilismy taksowke, ktora dowiozla nas na dworzec, gdzie zajelismy miejsce w mikrobusie. Ten dostarczyl nas i jeszcze kilka osob do Seesen, podgetynskiej stacji benzynowej. Tam przesiedlismy sie do autokaru, zabierajac ze soba kilka dodatkowych osob przywiezionych zewszad mikrobusami i pomknelismy do Hannoveru, gdzie rozdzielono nas i dalszych dodatkowych podroznych do wlasciwego autokaru oraz drugiego, udajacego sie do Rzymu. I tak dobrze, ze nie musielismy na wlasna reke dotrzec do Hannoveru, tylko zbierano nas z calej Dolnej Saksonii mikrobusami i autokarami.
Ze mnie jest taki czlowiek, ze w kazdym srodku lokomocji od razu zasypiam. Siedzenia byly bardzo wygodne, oparcia mozna bylo pochylic, wiec sobie drzemalam. Jazda trwala wieki cale, zatrzymywalismy sie na jedzenie i siusianie, bo chociaz autokar dysponowal toaleta, proszono nas, zeby raczej z niej nie korzystac. Wiadomo, kolowrotek z oproznianiem.
Nie chcac skompromitowac sie w oczach Niemcow, zesmy takie biedne cudzoziemce i chytrzymy, zabierajac ze soba kanapki, nastawilismy sie na jedzenie w przydroznych restauracjach. Tymczasem nasi wspolpasazerowie zarli swoje kanapki, a my wydawalismy fortune na niezbyt smaczne barowe zarcie na stacjach benzynowych. Czlowiek uczy sie cale zycie.
Do Paryza dotarlismy pod wieczor, a ze cala wycieczke rozmieszczono w dwoch hotelach, w znacznej od siebie odleglosci, tosmy jeszcze sporo czasu stracili na czekanie i formalnosci. Do naszego hotelu dotarlismy ok. 22.oo. Zanim nas tam zameldowano, uplynelo troche czasu.
Sam hotel... Co tu duzo mowic, to byl hotel na godziny. Mial niby jedna gwiazdeczke, obsluga byla niezwykle serdeczna, mowili nawet po niemiecku. Jednak czekajac w recepcji na zameldowanie i przydzielenie pokojow, poczynilismy ciekawe obserwacje. Dwa razy schodzily z gory pary jednoznacznie wygladajace. One barwnie i kuso odziane, oni rozgladajacy sie nerwowo. No dobra, cala wycieczka, choc dla nas dosc kosztowna, nie miala wygorowanej ceny, wiec tez nie spodziewalismy sie mieszkac w Ritzu. Ale zeby zaraz w burdelu? Ale nic to! Przezyjemy i takie niedogodnosci, w koncu bedziemy tam tylko nocowac.
Kiedy nas rozkwaterowano, padlo pytanie, kto ma ochote na nocne zwiedzanie Paryza. Byl to jeden z punktow wycieczki. Nasze dzieciaki i maz zrezygnowali, bylo pozno, a oni zmeczeni podroza. Ja natomiast calkiem niezle sie wyspalam w autokarze, wiec mialo mi sie na zycie i przygode. Wsiadlam wraz z innymi i hajda ogladac Paris by night.
Dopiero wtedy przekonalam sie, w jakiej to dzielnicy znajduje sie nasz uroczy hotel. W dzien nie rzucalo sie to w oczy, natomiast w nocy...

Moulin Rouge przez zadeszczona szybe

Przed co druga, oswietlona rzesiscie brama, stal naganiacz i glosno zapraszal przechodniow do odwiedzenia przybytku. Jednoznaczne plakaty w gablotach pozwalaly sie domyslac, ze wewnatrz znajduja sie tanie, polpornograficzne kabarety. Dobrze, ze siedzialam w bezpiecznym autokarze, inaczej strach byloby tamtedy chodzic. Przejezdzalismy obok slynnego Moulin Rouge, czyli po naszemu, czerwonego mlyna. W ogole cala ta dzielnica byla mocno podejrzana, od czasu do czasu widac bylo stojace przy krawezniku panie i panienki w krzykliwych strojach.
Pomknelismy jednak dalej, by zatrzymac sie obok symbolu Paryza, Wiezy Eiffla. Byl bardzo pozny wieczor, wiec i kolejki do zwiedzania niewielkie. Zdecydowalismy sie wiec wjechac na gore i poogladac panorame nocnego Paryza. Cena biletu wstepu prawie zbila mnie z nog, ale w koncu raz sie zyje. Byc tam i nie wjechac na gore? Musialam.

Ja na najnizszej platformie widokowej Wiezy Eiffla

Pogoda byla dosc wstretna, niebo zachmurzone i zamglone, padal deszcz. Na pierwszej platformie widokowej cos tam jeszcze bylo widac, na samej gorze prawie nic, bo znalezlismy sie ponad nisko snujacymi sie chmurami. Cala budowla robi niesamowite wrazenie. Czlowiek zna ja na pamiec ze zdjec i filmow, ale dopiero tam, na miejscu, widzi jej ogrom. Sama jej czworonozna podstawa jest naprawde wielka, co nie dziwi, biorac pod uwage, jak wielki ciezar musi unosic. Zaluje, ze pogoda nie dopisala, bo moge sobie wyobrazic, jak pieknie wyglada Paryz w nocy przy bezchmurnym i rozgwiezdzonym niebie.
Mam niewiele zdjec stamtad, wtedy jeszcze robionych normalnym analogowym aparatem, z klisza. Nie trzaskalo sie tak zdjec bez opamietania, jak przy cyfrowych. Wiecej zreszta nakrecilam materialu filmowego, mam go na kasetach video. Podobno mozna to jakos przegrac na plyty DVD, a z nich do komputera. Kiedys trzeba bedzie sie tym zajac.
Pojezdzilismy jeszcze po Polach Elizejskich i grubo po polnocy wrocilismy do hotelu.