Cudem przezylam.

Byly to zamierzchle czasy, krotko przed moimi 23-mi urodzinami. Zostalam skierowana przez  dentystke na chirurgie szczekowa w celu pozbycia sie zeba, zwanego jak na ironie, zebem madrosci.
Nasza domowa dentystka to historia sama w sobie. Moi rodzice, jeszcze jako para studencka, chodzili do niej na randki. A wlasciwie nie do niej, a do nich, bo byly to dwie siostry blizniaczki, nie do odroznienia, ktore razem prowadzily praktyke. Zawsze ze smiechem wspominaly randkowanie moich rodzicow w tak niecodziennym miejscu. Mnie znaly praktycznie od urodzenia, a kiedy urodzila sie moja najstarsza corka, i ona chodzila na kontrole do jednej z nich, bo druga w miedzyczasie zmarla na raka. Taki lekarz dla trzech pokolen. Obydwie wylacznie leczyly zeby i zadna z nich nie rwala, ani nie brala sie za jakiekolwiek operacje w jamie ustnej.
Tak wiec, kiedy stwierdzono u mnie brak miejsca na te nieszczesne osemki i powodowanie przez nie nadmiernego scisku innych zebow, zapadla decyzja o pozbyciu sie tego atawistycznego uzebienia. U wiekszosci ludzi, na skutek zmian ewolucyjnych, zmniejszyla sie zuchwa, co poskutkowalo brakiem w niej miejsca na te dodatkowe i niepotrzebne wspolczesnemu czlowiekowi zeby. Praktycznie rzecz biorac, rutynowo usuwa sie teraz wszystkie osemki, kiedys jednak takie zabiegi przeprowadzano rzadziej.
Wyposazona w skierowanie i bez specjalnego strachu, udalam sie do kliniki, zeby jak najpredzej miec to za soba. Nigdy nie balam sie dentysty, zawsze w pore chodzilam na kontrole, wiec bol zeba byl mi obcy, a owa nieszczesna osemka miala byc pierwszym zebem do usuniecia. O, naiwna! Nie tylko nie wiedzialam, co mnie czeka, ale w najsmielszych wyobrazeniach nie pomyslalam, ze ten zabieg, a wlasciwie jego nastepstwa,  beda kosztowaly mnie prawie zycie.
Zab tkwil jeszcze pod dziaslem, wiec musialo byc ono ciete. Potem zaczal sie prawdziwy horror. Pani chirurg wybijala mi go dlutem i mlotkiem, trwalo to cala wiecznosc, usta mialam pelne krwi, bo o odsysaczach nikt wtedy jeszcze nie slyszal. Dobrze, ze na sali byli studenci, glaskali mnie, trzymali za reke, dodawali otuchy. Wreszcie tej specjalistce od siedmiu bolesci udalo sie zab skutecznie wybic. Zatkana lignina, zostalam odeslana do domu.
Nastepnego dnia o malo nie zeszlam, kiedy spojrzalam w lustro: prawa strona twarzy byla w gustownym kolorze granatowo-purpurowym i co najmniej dwa razy szersza od lewej. Gdybym dostala w dziob od Tysona, pewnie wygladalabym tak samo. Pobieglam wiec do tej czarownicy, zeby mi gebe ratowala, a ona przepisala mi zastrzyki ampicyliny w dawce 24 000 000 jednostek cztery razy dziennie. Dokladnie pamietam i do konca zycia nie zapomne tej dawki. Na pierwszy zastrzyk pofatygowalam sie do przychodni rejonowej, na nastepne zamowilam pielegniarke do domu, zeby nie straszyc facjata przechodniow. Proby zrobione, zastrzyk wykonany, jestesmy umowione za 6 godzin w domu.
Pielegniarka byla bardzo punktualnie, zrobila, co do niej nalezalo, a mnie zrobilo sie dziwnie, o czym ja poinformowalam. A ta podnosi wrzask i leci do moich rodzicow siedzacych w drugim pokoju, ze corka ma kolaps. Poszlam za nia, zdziwiona alarmem i jeszcze calkiem przytomna, ale zanim zdazylam cokolwiek powiedziec,  upadlam jak niezywa. Byly to czasy, kiedy nie mielismy w domu telefonu, wiec ojciec z moim owczesnym chlopakiem zaniesli mnie do pobliskiej przychodni. Przodem biegla spanikowana pielegniarka, z tylu podazala za nami mama. Jakos mnie tam wyreanimowali, dali jakies zastrzyki na przywracanie umarlakow do zycia i, po odzyskaniu przeze mnie przytomnosci, zmierzyli cisnienie. Mialam 50/35, nie chce wiedziec, ile mialam, a raczej nie mialam,  wczesniej. Wezwano karetke, zabrali mnie na pogotowie, a tam zajal sie mna najpierw dentysta, a potem kardiolog. Ten ostatni, po wywiadzie, szybko postawil diagnoze: wstrzas po przedawkowaniu antybiotyku. Otoz te nieszczesne 24 000 000 mozna dawac raz na dobe, a nie cztery razy. Pani dentystka chciala mnie zatem usmiercic. Nie udalo jej sie!
No, coz, wyszlam z tego obranna reka, ale niewiele brakowalo...
Mniej wiecej rok pozniej musialam zrobic porzadek z nastepna osemka. Bylam tak wystraszona, ze juz przed zabiegiem zemdlalam ze strachu. Poszlo jednak szybko, prawie bezbolesnie i bez tak potwornych nastepstw, jednak od tego czasu czuje paniczny strach przed jakimikolwiek zabiegami, nie tylko w jamie ustnej. Na ogol zdarza mi sie tracic przytomnosc ze strachu, jestem tzw. pacjentem specjalnej troski, zawsze powiadamiam lekarzy o swojej przypadlosci i, jesli to tylko mozliwe, zabiegi sa wykonywane w znieczuleniu ogolnym, czyli pod narkoza.
Trzecia osemka zostala usunieta w taki wlasnie sposob jeszcze w Polsce, a ostatnia juz w Niemczech bez narkozy. Jakos to przetrwalam, troche tylko musieli mnie cucic.
Jedyna pozostaloscia po tamtym kolapsie jest tendencja do czestych omdlen, ale o tym napisze juz w innym poscie.