Maly terrorysta.*)

Post Stardust o terrorystycznej dzialalnosci Jej pecherza moczowego i jego wyzszosci nad rozumem w takiej chwili, przypomnial mi o mojej wstydliwie nieprzyjemnej przygodzie, ktora dane mi bylo przezyc w najmniej odpowiednim do podobnych przygod miejscu.
Zawsze, kiedy mam wyjsc z domu, korzystam z toalety i to bez wzgledu na to, czy moj pecherz daje mi tajemne znaki, ze sie napelnil, czy tez wprost naprzeciwko. Korzystam na wypadek wszelki, bo nigdy nie wiadomo, kiedy na mojej drodze zdarzy sie jakas toaleta do skorzystania. Zreszta z przygodnych toalet staram sie w ogole nie korzystac, bo w koncu nie jestem facetem i sikanie na stojaco... no dobra, w polprzysiadzie, nie jest tym, co lubie najbardziej. A za nic na swiecie nie usiade! Jeszcze nabawilabym sie jakiejs choroby intymnej i tlumacz sie czlowieku mezowi, ze to tylko przypadkowy kibel mogl byc przyczyna. Nikt by w to nie uwierzyl, a on najmniej.
Takie mam zelazne zasady! Malo gdzie siadam w zaufaniu, a pobyt na urlopie zaczynam od wyszorowania dostepnej toalety, zanim zaczne z niej korzystac.
No wiec zeby uniknac zyciowych komplikacji, ZAWSZE wymuszam od mojego malego terrorysty pozbycie sie zawartosci, chocby najmniejszej. Latwo nie jest. Niejednokrotnie musze sie wspomagac puszczeniem wody z kranu albo jakims wesolym pogwizdywaniem, no roznie dzialam, zeby przechytrzyc opornego lobuza. Najczesciej bowiem zaklina sie na wszystkie swietosci, ze jest pusty jak glowa blondynki, ze on wcale... i takie tam glupawe wymowki. Ale ja go znam! Zdaze oddalic sie od domowej swiatyni dumania, a ten, jak dziecko, zaczyna byc niespokojny, wierci sie, niby mu glupio, ale pecznieje i spokoju nie daje. Oj, zdarzalo sie, ze badac na spacerze z Kira, zmuszona bylam szukac ustronnego miejsca za krzakiem, o co w koncu w miescie nielatwo, albo latem buszowalam w zbozu, czy innej kukurydzy.
Ile razy w koncu mozna pozwalac sie oszukiwac wlasnemu organowi?
Bylo to ladnych kilka lat temu, kiedy wybralam sie na umowiona wizyte do dentysty. Mial on swoj gabinet w samym srodmiesciu, wyszlam wiec wczesniej z domu, zeby przy okazji pozalatwiac inne sprawy, skoro juz tam bylam. Przed wyjsciem wypilam jeszcze kawe, zmusilam terroryste do zasilenia rzek okolicznych (po przejsciu przez geste sito oczyszczalni, rzecz jasna) i opuscilam bezpieczne pielesze.
Snulam sie po tym miescie, to tu, to tam, pilnujac godziny, zeby sie nie spoznic na wizyte, a wypita wczesniej kawa, zamiast zasilic moj intelekt i dodac energii, myknela pospiesznie w tempie bolida formuly 1, prosto z przelyku do pecherza. Nigdy tak szybko nie dawala sobie rady z pokonaniem tej przydlugiej trasy, podejrzewam nawet, ze udalo jej sie pojsc na skroty, bo nie wierze, ze dala rade przez te kilometry jelit, ktore w sobie nosze.
Z kazda minuta czulam sie coraz mniej komfortowo, postanowilam wiec skrocic wloczege i udac sie wprost do gabinetu. Latwo powiedziec! Kawa, niewatpliwie w spisku z malym terrorysta, wypelnila go szczelnie, a ten bez przerwy wysylal sygnaly do mozgu, ze jeszcze kropla i on nie da rady utrzymac w ryzach zawartosci. Nosz... Kiedy mi nie zalezy i jestem w domu, siedzi cicho, by w koncu spokojnie i bez nerwow, oddac jakies 15 litrow zawartosci. Ale nie, nie teraz, kiedy bylam daleko od domu. Nagle bowiem jedna kawa byla dla niego balastem  nie do utrzymania! Parlam jak lokomotywa w strone wybawienia, ale tempo marszu stawalo sie coraz wolniejsze, bo musialam przystawac. Ze niby tak sobie wystawy ogladam, a w rzeczywistosci musialam ujarzmiac wytrenowanymi miesniami ud tego chuligana, by je ocalic przed naglym zamoczeniem.
Wreszcie jestem na miejscu, dzwonie, czekam az drzwi zabrzecza, jeszcze tylko schody na pierwsze pietro (z przystankiem na polpietrze i przemawianiem temu glupkowi do rozumu), wpadam i swinskim truchcikiem, naprawde drobnym kroczkiem, bo gorne partie moich dolnych konczyn mialy nielatwe zadanie utrzymania sprawy w tajemnicy, dobiegam do przybytku... gacie w dol... wytrenowany przykuc... ULGA !!!
Ale, ale, cos mi nie gra! Wyraznie czuje, ze ciecz jakas obficie spryskuje moje odnoza. Nie moge jednak przerwac, no nie moge! Zerkam ostroznie przez trzymane w garsci zwaly mojego ubrania... i oczom nie wierze!!! Nie wierze, ale nadal nie moge przestac, bo ten bandzior zbieral chyba w sobie napoje z calego tygodnia i postanowil pozbyc sie ich wlasnie tam.
I tak bylo juz w zasadzie wszystko jedno, czy przerwalabym proces od razu, czy zaczekala karnie, az ten sabotazysta raczy zaswiecic pustka. Nieszczescie bylo i tak rozmiarow ogromnych.
Otoz...
W wymuszonym pospiechu nie zauwazylam, ze kibelek byl zatrzasniety na glucho, a ze nie siadalam, to i nie wyczulam pulapki i lalam zgrabnym ciurkiem na zamknieta deske sedesowa!
Nie smiac sie!!!
To byl dramat w jednym akcie. Wstyd i sromota na skale Waterloo.
Wreszcie ten oprych zameldowal wykonanie planu piecioletniego, a ja stalam w kabinie, bez mala po kostki i zastanawialam sie, jak wybrnac z nieszczescia. Zuzylam caly kontener papierowych recznikow, zeby doprowadzic przybytek do stanu pierwotnego, kosz na one reczniki zapelnilam z gorka. Najchetniej zaraz ucieklabym do domu, jednak musialam jeszcze posiedziec chwilke z rozdziawiona paszcza na fotelu.
Teraz jednak moge Wam wszystkim poleciec Linda:
- Co Wy, q***a, wiecie o sikaniu?

____________________
*) Stardust poswiecam...