Mam kryzys.

Wczoraj rano jeszcze nie wiedzialam o smierci Piotra, wiec nie to bylo przyczyna, ze nie wkleilam nowego posta.
Wstalam, spojrzalam na lapka ze wstretem i juz wiedzialam, ze nic z tego nie bedzie. Jeszcze z przyzwyczajenia poczytalam inne wpisy, pozniej go wylaczylam. Przedtem  wykasowalam przygotowane wczesniej wpisy, bo wszystko nagle zdalo mi sie nie miec sensu.
Czulam sie jak postawiona pod sciana, zmuszona do czegos, do pisania, do komentowania, do odpowiadania na komentarze. Nagle, z godziny na godzine odechcialo mi sie tego bloga. Dopadl mnie syndrom, ktory doswiadczyl wczesniej kilka innych osob na blogowisku. Wtedy, kiedy one o tym pisaly, jakos trudno bylo mi je zrozumiec, dziwne mi sie wydawalo, irracjonalnie kaprysne.
I nagle ja sama poczulam, ze nie sprostam temu przymusowi pisania komentarzy pod postami innych, nawet kiedy niewiele mam do powiedzenia lub odpowiadania na komentarze pod swoimi postami nawet kiedy to tylko zdawkowe ale fajnie.
Przygotowane wczesniej nowe wpisy wydaly mi sie nagle zupelnie banalne i niewarte publikowania. Zaczelam sie zastanawiac nad sensem pisania. Poslalam wszystko w niebyt.
Czuje sie zobowiazana pisac komentarze u osob, ktore komentuja u mnie, czuje sie zobowiazana odpowiadac na komentarze u mnie. Przez zwykly szacunek do piszacego, zeby zaznaczyc, ze przeczytalam i odniesc sie do tego, co napisane. Tak zostalam wychowana, siedzi to we mnie gleboko i jest silniejsze od wszystkiego. Nigdy nie pozostawiac interlokutora bez odpowiedzi, bo to niegrzeczne. Siedze czasem i dlugo mysle, co by tu napisac madrego, a w glowie pusto. Nie chce powtarzac banalow typu ale to smieszne, ale to fajne. A tych komentarzy, ktore powinnam napisac zbiera sie codziennie tyle, ze zaczyna mi brakowac czasu na wszystko inne.
Zabolal mnie komentarz Anki Wroclawianki pod moim apelem o krew dla Piotra. Pytanie, czy ja Go znam. Czy to akurat mialoby byc wyznacznikiem zaangazowania sie w akcje? Czy gdybym Go znala osobiscie, bardziej by zaslugiwal na pomoc? Szczerze mowiac, nie bardzo zrozumialam intencje tego pytania. Mlody czlowiek, dziecko jeszcze, mial wypadek samochodowy, lezal w szpitalu w stanie krytycznym, potrzebowal pomocy i krwi. To mogla byc jedna z moich corek, to mogl byc jeden z synow Anki, to mogloby byc dziecko kazdego z nas. Jakie to ma znaczenie, czy znam?
Jedynym, co ja moglam uczynic, bylo wklejenie apelu o oddawanie krwi. Gdybym zyla w Polsce, sama bym krew oddala, a tak moglam wylacznie apelowac o pomoc.
Opowiem Wam jednak, dlaczego tak zaangazowalam sie w ten akurat przypadek, choc i bez tego wkleilabym kazdy inny apel o krew. To przeciez nic nie kosztuje, a moze pomoc komus, kto tego potrzebuje. Podobnie wklejam inne apele o dom dla psow czy kotow, o pieniadze dla Antosi, o pisanie kartek swiatecznych dla mieszkansow domu opieki. Nie znam ich, nie stawiam warunkow, robie niezbedne minimum, bo co mi to w koncu szkodzi?
Chlopaka, ktory zamiescil apel na FB, znam wirtualnie z pewnego forum, podobnie jak Jarka z Helu. Kiedys zazartowal na widok zdjecia moich corek, ze jedna z nich chetnie by poznal. Pisalismy ze soba na skypie, gdzie rowniez zartowalam o checi posiadania takiego ziecia. Pisalismy o wszystkim i o niczym. On jest zagorzalym wedrowcem i chetnie fotografuje swietokrzyskie pejzaze. Od slowa do slowa zeszlo na moja rodzine w jednej swietokrzyskiej wsi, o tym, ze wieki cale tam nie bylam, mowilam o miejscach, ktore znam, o adresach rodziny.
Dwa lata temu, na urodziny dostalam od niego najpiekniejszy z mozliwych prezent, bardzo oryginalny i niecodzienny. Otoz specjalnie pojechal do Suchedniowa i sfotografowal dla mnie wszystkie nazwane wczesniej miejsca, byl nawet na cmentarzu, choc grobu nie udalo mu sie znalezc. Nie uwierzycie, zryczalam sie ze wzruszenia, ze ktos specjalnie dla mnie poswiecil swoj czas i pieniadze na dojazd, zeby zafundowac mi wirtualna podroz sentymentalna do czasow dziecinstwa. Zdjec bylo cale mnostwo, wszystkie najciekawsze miejsca i obiekty, a calosc okraszona dowcipnym i osobistym komentarzem. A przeciez nie znal mnie osobiscie w ogole!
I ten nieznany mi osobiscie czlowiek zamieszcza apel o krew dla jeszcze mniej, a wlasciwie wcale mi nieznanego Piotra, mlodego czlowieka, ktory ulegl wypadkowi samochodowemu. Czy ja musze kogos znac, zeby pomagac? Moje dziewczyny maja swoje auta, jezdza i tez sa narazone na podobne wypadki i to one mogly byc tam, w szpitalu na jego miejscu.
A wracajac do bloga, chce z gory przeprosic i prosic o wybaczenie, ze w przyszlosci nie bede tyle komentowac, jak dotychczas. Nie na kazdy komentarz odpowiem. Pewnie tez nie bede tak czesto pisac. Na razie wszystko mnie jakos mierzi, nudzi i irytuje, nie mam ani ochoty, ani pomyslow.
Jest mi zle, zle sie tez czuje.
Wybaczcie.