Pies to...

Pies to... najlepszy przyjaciel czlowieka (banal!), to bezwarunkowa milosc, to obronca, lekarz duszy i ciala - jego cechy wrodzone sprawiaja, ze stal sie dla czlowieka niezbedny. Pies jest z natury zwierzeciem stadnym, nie powinien i nie moze zyc sam, nawet wiec dzikie, porzucone psy roznych ras, lacza sie w stada. Dlatego czlowiek jest tak wazny w zyciu psa i odwrotnie, pies jest jednym z bardziej znaczacych zwierzat domowych. Zostal udomowiony przez czlowieka nie dla celow towarzyskich, nie jako zabawka, lecz do pracy. Do strozowania, pomocy w polowaniu, zaganianiu - za pozywienie i cieply kat. Dla psa zycie z czlowiekiem to wlasnie zycie w stadzie, rodzina stanowi dla niego jego wlasne male stado. Pies nie mysli racjonalnie, wbrew temu, co zapewne wyobraza sobie wiekszosc psiarzy, to czlowiek ksztaltuje zwierze, wykorzystujac jego wrodzone cechy, jak posluszenstwo wobec osoby alfa, przymus obrony czlonkow stada, czujnosc, dobry sluch i genialny wech. Wiadomo, czym na ogol konczy sie nierawdlowe prowadzenie psa, przypisywanie mu umiejetnosci myslenia w znaczeniu ludzkim, przemawianie do niego, jakby rozumial znaczenie slow, slowem uczlowieczanie go na sile.

Pies ma wrodzony ped do dominacji, kiedy dojrzewa. To nie jest "niegrzecznosc", tylko instynkt. Trzeba cierpliwego wychowania i odrobiny talentu pedagogicznego, a takze znajomosci psychiki zwierzecia, zeby w tym okresie pohamowac jego przywodcze zapedy. Nigdy biciem! Owszem, bicie spowoduje uleglosc ugruntowana strachem przed bolem, a nie uznaniem czlowieka za przywodce stada, tylko dzieki jego cechom przywodczym. W takich przypadkach moze sie zdarzyc chec walki o pozycje, a pies zaczyna miec opinie agresywnego.
Najlepiej wiec dla samego psa, jak i dla wlasciciela, poddac zwierze kastracji. Nie buzuja w nim hormony kazace eliminowac inne samce ze swojego otoczenia, nie ma zapedow przywodczych, jest posluszniejszy. Miedzy bajki nalezy wlozyc opinie, ze kastrowany pies tyje. Jesli bedzie mial dosc ruchu i nie bedzie przekarmiany, na pewno nie przytyje. Przestanie byc rowniez obiektem atakow innych psich samcow, bo w ich mniemaniu nie stanowi zagrozenia, nie pachnie jak rywal, testosteronem, staje sie neutralny. Sterylizowanie suk powinno byc zabiegiem rutynowym, zwlaszcza w Polsce, gdzie ilosc niechcianych szczeniat jest problemem, a schroniska pekaja w szwach.
Przez tysiaclecia, odkad pies zostal udomowiony, czlowiek dla wlasnej korzysci wyhodowal przerozne psie rasy, od psow obronnych, pracujacych, po ozdobne miniaturki. Niektorzy zapominaja jednak, ze nawet malenki ratlerek to tez pies, ze wszystkimi psimi cechami i wlasciwosciami, nie mozna wiec malenstwa traktowac inaczej niz molosa. W przeciwnym razie wyrosnie na znerwicowane i agresywne zwierze. W jego przypadku jednak czlowiek nie zaprzata sobie glowy, a szczerzenie zabkow uwaza za smieszne. Mozna narwanca podniesc jedna reka, wiec czym tu sie przejmowac? Najwyzej naklei sie plasterek na niewielkie ugryzienie. Gdyby w ten sam sposob wychowal rottweilera, stworzylby maszyne do zabijania. Duzemu psu poswieca sie wiec wiecej uwagi przy ukladaniu go, malego traktuje jak niegrozna zabawke.
Pies jest jak dziecko, wymaga czasu, uwagi i wielkich pokladow cierpliwosci, zeby go wyprowadzic na... ludzi?... psy? Zeby wymodelowac go na wartosciowego osobnika, zrownowazonego, bez dominacyjnych zapedow, przyjaznego dla innych psow i ludzi.

Dla niektorych ludzi pies jest calym swiatem, jedynym czlonkiem rodziny. Kiedy przyjechalam do Niemiec, dziwilam sie, ze praktycznie kazdy bezdomny ma psa. Zagadka szybko sie wyjasnila. Bezdomni w Niemczech dostaja pomoc socjalna, a wtedy jeszcze dodatkowo dawano im pare groszy wiecej, na karme dla psow. Najczesciej jednak srodki te przeznaczali na alkohol lub narkotyki, zaprzestano wiec wspomagania ich nalogow. Nadal przysluguje im socjal, ale juz bez dodatkow. Wtedy jednak myslalam, ze oni wszyscy tacy zwierzolubni.
Nie wszyscy, ale wiekszosc z nich nadal przesiaduje z psami, ktorym nie przeszkadza, ze smierdza, ze sa brudni i ze spia na ulicy, ze sa pijani albo nacpani. Grzeja sie wzajemnie, kiedy temperatura spada ponizej zera, sa dla siebie nawzajem wszystkim.

Psy maja wrodzony instynkt terapeutyczny, kiedy chorzy lezymy w lozku, nawet najbardziej zywy pies potrafi godzinami przy nas tkwic w bezruchu, wspierac nas swoja obecnoscia. Nie wiem, na czym to polega, ale sama obscnosc psa przy chorym, dziala cuda. Psy sa specjalnie szkolone na szpitalnych terapeutow, szczegolnie w przypadku chorych dzieci ich obecnosc bardzo pozytywnie wplywa na proces zdrowienia. Podobnie jest w domach starcow, gdzie posiadania wlasnego psa jest zabronione lub niemozliwe z powodow zdrowotnych. Pies terapeuta pozwala sie glaskac, przytulac, swoja obecnoscia poprawia samopoczucie starych i samotnych ludzi.

Stosunkowo niedawno wprowadzono w niektorych wiezieniach resocjalizacje schroniskowych psow przez wiezniow. Okazalo sie, ze taka akcja to wymierny pozytek nie tylko dla bezdomnych zwierzat, ale przede wszystkim znakomita terapia i resocjalizacja dla osadzonych. Mozliwosc przyjecia na siebie odpowiedzialnosci za inna zywa istote, znacznie obniza poziom agresji, nie pozwala na nude, wyzwala uczucia wyzsze - same plusy! Psy natomiast nie siedza samotnie w klatkach, przyzwyczajaja sie do stalej obecnosci czlowieka, a pozniej latwiej o ich adopcje.

Psy wojskowe i policyjne to osobny rozdzial. Bez nich i bez ich wspanialych nosow nielatwo byloby walczyc z przemytem narkotykow, szukaniem zaginionych i sciganiem przestepcow. To psy-zolnierze i niestety zdarza im sie ginac na posterunku. Zawsze jednak maja godny i ceremonialny pochowek, jak inni zolnierze. Ich smierc budzi czestokroc wieksza rozpacz od smierci kolegow, dla przewodnika jest ona prawie jak smierc dziecka. Zycie jednak biegnie dalej, przestepcy nie ustaja w dzialaniach. Przychodza kolejne psy policyjne, bez nich juz sie nie da walczyc skutecznie z kryminalistami.

Psia milosc, przywiazanie i oddanie nie konczy sie wraz z doczesnym zyciem jego wlasciciela. Ona trwa nadal i zdarza sie, ze pies nie przyjmuje smierci do wiadomosci, choc na pewno ja instynktownie czuje. Przesiaduje wiec calymi dniami na grobie lub, jak Hachiko, przez cale lata czeka w jednym miejscu na powrot najukochanszej osoby. Nie chce juz nalezec do nikogo innego, pozostaje wierny jednej osobie, nawet po jej smierci.
A przeciez to "tylko" zwierze...



Zdjecia wyszukalam w necie.