Sobotnie szalenstwa.

Pogoda dopisala, wiec dlugo nie namyslajac sie, podreptalismy razem z psami na ponad trzygodzinny spacer. Przedtem jednak zasadzilam w skrzynkach kupione wczoraj pelargonie i moge wszem i wobec oglosic, ze sezon letni na balkonie uwazam za otwarty!

Pomaszerowalismy drozka wzdluz cmentarza nad rzeke. Kirunia nie mogla sie doczekac, zeby zamoczyc lapki i troche sie napic. Placzek jak zwykle kibicowal jej na brzegu, choc tez umoczyl jezor po wysilku, ale do kapieli nie byl specjalnie skory. Kira pozowala w kwiatkach i nad woda.

Wzdluz rzeki Leine powleklismy sie nad jeziorko Kiessee, gdzie maja swoje siedziby rozne ptaki wodne. Labedz plywal sobie dumnie, obok brzechtaly sie kaczki i gesi, a na zwalonym pniu siedziala czapla, obok ktorej odpoczywal kormoran.

Dopiero w domu, podczas obrobki zdjec, zauwazylam, ze obok kormorana na pniu przycupnal zolw. Nawet nie wiedzialam, ze w ogole zyja tu zolwie na wolnosci. A moze nie zyja, tylko komus urosl w domu za duzy i wypuscil go do jeziorka?

Powedrowalismy dalej, do strumyka, zeby psy mogly sie napic czystej wody, bo znow sie nieco zasapaly, a w jeziorku woda nie tylko stojaca i brudnawa, ale i ptactwo, ktorego nie chcielismy niepotrzebie ploszyc i denerwowac. Pewnie gdzies tam w poblizu mialy swoje gniazda.

Tu nawet Placzek zdecydowal sie zazyc kapieli i poganiac z Kira za patykiem.

Po wyjsciu z wody trzeba sie koniecznie dobrze wytrzepac i popryskac stojacych obok ludzi.

Wracalismy inna droga, podziwiajac zakwitajacy niesmialo rzepak. Wszedzie pelno bylo kwitnacego mniszka. Przyznac trzeba, ze chociaz to chwast, prezentuje sie niezwykle malowniczo.

Psy byly juz niezle zmeczone, my zreszta tez. Bylo goraco, rozbieralismy sie po drodze z kurtek, a zwierzaki ziajaly na potege. Juz w parku, niedaleko domu, spotkalismy przepiekna jamniczke i niezwykle oryginalnym umaszczeniu. Wygladala jak mala czekoladka i czlowiek mial ochote ja schrupac. Na zdjeciu widac wyraznie jej mowe ciala, uszy podane do tylu, lekki przysiad na tylnych lapkach, ogonek opuszczony, postawa pelna uleglosci i uznania wyzszosci Kiry. Sunia byla mloda, wiec zachowala sie w pelni prawidlowo. Pewnie gdyby byla jeszcze mlodsza, natychmiast polozylaby sie na plecach, co jest typowe dla szczeniat i zapobiega ewentualnemu atakowi ze strony doroslego psa.
Po dotarciu do pueblo, psy padly i zasnely, tyle wrazen i wysilku fizycznego odziera z sil. One i tak pokonaly znacznie wiekszy od nas dystans, wybiegajac to do przodu, to zostajac w tyle, to biegajac po polach, wodach i zakamarkach. Nic dziwnego, ze po powrocie tylko odpoczynek mialy w lebkach.

Na specjalne zyczenia Echa, fotka Miecki. Kwiatki balkonowe u gory posta, i tak mialy byc. A Mieckowy hazielek stoi zawsze w lazience, nigdy na balkonie.