Emocje - wzruszenie.

Gosia siedzi sobie za swoimi drzwiami i najwidoczniej sie nudzi. No moze nie fizycznie, bo z inwentarzem stalym i przechodnim ma pelne rece roboty. Ale pewnie nie jest to robota tfurcza, wiec musk ma wolny podczas miziania kotow, sprzatania kuwet i spacerowania z Fikunia. Zamiast wiec czerpac czysta przyjemnosc z zasluzonej bezmyslnosci, Gosia narzuca sobie burze pólkul muskowych i wymysla ku naszemu utrapieniu. Zeby za latwo nie bylo, wykombinowala sobie, ze mamy sfotografowac emocje i jako pierwsze wyzwanie wybrala wzruszenie. I co? Mam stanac nad cebula, usiekac ja, splakac sie i paszcze sfotografowac? Ze niby taka rozemocjonowana i wzruszona jestem zamordowaniem i rozczlonkowaniem biednej cebuli?
Na szczescie Gosia zlitowala sie nad moja cebula i pozwolila uzyc zdjec z czelusci naszych wlasnych archiwow. Ufff... To rozumiem! W tym samym momencie juz wiedzialam, ktore zdjecie wybiore, nie musialam przeszukiwac. Zdjecie jest Wam juz znane, choc moze jedynie tym, ktorzy sa ze mna dlugo. To zdjecie bralo nawet juz raz udzial w innym konkursie, w ktorym zajelo 2 miejsce. Wtedy jednak nie chodzilo o emocje, a o kolor, wiec nie widze nic zdroznego w tym, ze uzyje je ponownie.

Zdjecie nie jest technicznie dobre, bo robione bylo dawno temu malym kompaktem. Nie o jakosc jednak chodzi, a o emocje, o wzruszenie, ktore mnie ogarnelo, kiedy idac chodnikiem, zobaczylam to malenkie kwiatowe sloneczko, wylaniajace sie z determinacja spomiedzy plyt chodnikowych. Nieproszone postanowilo rozswietlic szarosc betonu, na przekor wszystkiemu, warunkom, brakowi miejsca, wyroslo na mojej drodze, wzruszylo do glebi i przywolalo usmiech na twarz.

I jeszcze o jednym wzruszeniu, tym razem nie fotograficznym. Otusz bolal mnie barek, prawy zresztom. Gdzies tam poskarzylam sie w internetach na one bolesci i, jak to bywa, jedna z osob zareagowala, podajac sekretny sposob na pozbycie sie klopotu sposobem cudownym, bo wyprobowanym i latwym, bo do wykonania w domu. Bez specjalnego przekonania uzylam go, bo w koncu co mi szkodzi. I wiecie co? Nigdy nie zgadniecie! Przestalo bolec! Po pierwszym razie!
Osoba ta jest nikt inny jak nasza PrezesKura Hana. A wiec, moi drodzy, jesli macie jakies dolegliwosci, walcie do Hany jak w dym, a zostaniecie uleczeni.
A Tobie, droga Prezesko, ze wzruszeniem bardzo dziekuje. No, cudotfurca jedna! :)

UWAGA! PREZES-KURA NADAJE!
 

Otóż sprawa ma się tak. Mój siostrzeniec jest rehabilitantem, bardzo dobrym w swoich fachu. Uważa on (jestem gotowa się z nim zgodzić), że większość dolegliwości bólowych karku, barków, rąk i nóg MOŻE wynikać ze zmian w kręgosłupie. Każdy jego odcinek wymaga oczywiście innych ćwiczeń. Za barki akurat odpowiada odcinek szyjny kręgosłupa. Jego kręgi mogą być leciutko przesunięte i wystarczy, żeby uciskały nie to, co trzeba. Żadne z tych stwierdzeń nie jest odkryciem Ameryki, ale mnie osobiście do głowy nie przyszło, że ból nadgarstka pochodzi od kręgosłupa. Co gorsza, lekarzom też nie.

Wracając do bolesności w barkach. Mój siostrzeniec Kaszpirowski oraz ja, marny jego uczeń, zalecamy, co następuje: przed użyciem skonsultuj się z lekarzem, lub farmaceutą. Nie chciałabym, aby kogoś przestało boleć w barku, a zaczęło np. w nodze. Są to jednak proste ćwiczenia i nie sądzę, by były w stanie komuś zaszkodzić. Tak czy siak, od odpowiedzialności umywam ręce.

A więc siadacie na dobrym, prostym krześle tak, aby plecy były dobrze podparte i wyprostowane. Siedząc w ten sposób skłaniacie głowę jak najbliżej ramienia w tę stronę, gdzie boli. I tak 10 razy. Skłonów głowy znaczy. Potem robicie sobie herbatkę, albo idziecie do barku i za jakiś czas ćwiczenia powtarzacie. Im częściej w ciągu dnia, tym lepiej, ale też bez przesady.

I tyle kaszpirowskich fluidów:)))