Hardkor i survival w jednym.

Rodzice zawsze mi powtarzali, nie chwal dnia przed zachodem slonca. Ale kto by tam zwracal uwage na marudzenie wapniakow, co nie? Nie dalej jak wczoraj cieszylam sie z nadejscia wiosny, a tu ZONK!

Zaczelo sie we wtorek poznym wieczorem (21.30), kiedy corka zadzwonila do mnie, ze wnusia placze, smarka i trzyma sie za uszko, wyglada na to, ze ja boli, ale nie ma goraczki. Co robic? Do wyboru byla jazda do szpitala na dyzur pediatryczny, ale poradzilam corce najpierw tam zadzwonic, podac objawy i spytac, czy mamy przyjechac. Lekarka podala przez telefon, jakie leki kupic i nie kazala przyjezdzac.
Slubny polozyl sie wczesniej, wiec padlo na mnie. Najpierw przekopalysmy internety w poszukiwaniu dyzurnej apteki i wciaz wyskakiwala nam jako najblizsza apteka w Bovenden, poza Getynga. Wprawdzie nie tak daleko, ale jednak poza miastem. No niemozliwe! Zeby nie bylo jednej dyzurnej apteki w ponad 100-tysiecznym miescie? Corka skads wytrzasnela, ze jest, niedaleko szpitala, w ktorym rodzila i przed ktorym czekalam na taksowke. No to hajda!

Wysiadam z auta i... prawie szpagat zrobilam! Slisko jak cholera, cala jezdnia i chodniki pokryte warstewka czegos na pograniczu sniegu, deszczu i lodu. A kiedy wychodzilam z domu, na naszej ulicy nic takiego nie wystepowalo. No nic, ostroznie doczlapalam do apteki, a tam gustowny szyldzik, ze jednak dyzur ma apteka w Bovenden. QRRR...!!!
Pisalam juz kiedys, ze po ciemnosci nie jezdze, bo slepa jestem. W miescie jakos tam sobie radze dzieki latarniom, ale za miasto sie nie wypuszczam. Co tu robic? Wracac? Budzic chlopa i wyslac go w droge? Strata czasu. Spielam wiec poslady i pojechalam, trzesac sie ze strachu. Szczesliwie prawie nie bylo ruchu i nikt za mna nie musial sie denerwowac, ze jade wolno. Musialam bowiem wypartywac linii, ktorej sie trzymalam jak Lazuka szyny tramwajowej w filmie Nie lubie poniedzialku. Jakims cudem dojechalam, zadne dzikie zwierze nie wylazlo mi z lasu po drodze, a pozniej jezdzilam po tej opustoszalej wiosze i szukalam apteki. Jakiego trzeba miec pecha, ze kiedy leki byly potrzebne, dyzur miala akurat apteka poza miastem.

Do corki dobrnelam z tymi lekami, na galaretowatych nogach dobrze po 23.00, a po powrocie do domu zaraz polozylam sie spac.
Ja ci w srode wstaje, a za oknem ciezka sniezyca, blyskawice, pieruny i armagiedon. Ale temperatura lekko dodatnia, wiec nie uznalam za stosowne sie zdenerwowac. I to byl moj blad! Przy kawie wyczytalam w internetach, ze wokol miasta i na jego terenie dzieja sie straszne rzeczy. Duzo stluczek, poblokowana autobana, a miejskie autobusy nie obsluguja tras na gorkach, wszedzie korki i zeby uwazac. No pieknie! Kiedy wypelzlam z domu odsniezac i grzac samochod, znow o malo orla nie wywinelam - slisko! Juz troche zaczelam sie bac, ale odpalilam tryb sniezny w aucie i powoli ruszylam. Wszyscy jechali tak 30-40 kmh, wiec nikt mnie nie musial otrabic, ze za wolno jade.
W pewnej chwili widze tuz przed skrzyzowaniem stojacy pod gorke autobus przegubowy, blokujacy caly pas ruchu i w pelni zaslaniajacy ten z przeciwka. I teraz nie wiem, czy go wymijac, bo jak z gorki bedzie cos jechalo, to wyhamuje na mnie. Jakos sie jednak udalo wyminac zawalidroge. Pozniej doczytalam, ze wiele autobusow utknelo gdzies w trasie, nie mogac pokonac pochylosci, musialy czekac na sluzby miejskie.
Rzadkie to zjawisko w Niemczech, ale tym razem zima wszystkich zaskoczyla, bo choc solarki jezdzily od momentu, kiedy wstalam, nie daly rady uporac sie ze wszystkimi trasami. Ciekawe, ilu ludzi nie dojechalo do pracy, szczegolnie tych spoza Getyngi, bo drogi dojazdowe tez byly poblokowane autami po poslizgach.
Przez taki jeden dzien bede z pewnoscia zyla krocej.
A na dzisiaj zapowiadaja dodatkowo jakis straszliwy orkan. Jakbym za malo miala atrakcji w zyciu.