Staroroczne postanowienie.

Nie mam odwagi wejsc po swietach na wage, ale moj czuj podpowiada mi, ze nie jest dobrze. Gdyby tak swieta potrwaly jeszcze troche, latwiej byloby mnie toczyc niz ustawic w pionie, latwiej przeskoczyc niz obejsc. A tu jeszcze tyle "resztek" poswiatecznych, szkoda wyrzucic, a dupa rosnie. I jak na zlosc w swieta byla paskudna pogoda, wiec czlowiek zarl, lezal, posypial i gapil sie w ekrany, albo lapka, albo telewizorni. No dobra, zeby nie bylo, ze ja od suwerena, to jeszcze czytalam ksiazke papierowa. Choc gdyby mnie ktos zapytal, to jednak wole Zenka Martyniuka od Pendereckiego. Bo tak! Moj snobizm konczy sie na sztuce nowoczesnej i wydziwnionej.
W drugi dzien swiat przestalo padac, wiec polecialysmy z Toyka zobaczyc, co slychac na psim kapielisku. Nic nie bylo slychac, pustki. Byl tylko jeden kumpel wyzel, ale mocno zajety cwiczeniami z opiekunem, wiec byl na nim tak skupiony, ze chyba nawet Toyi nie zauwazyl.

Rzadko jest tam tak pusto, zawsze sa jakies kumple, jedne odchodza, przychodza nastepne, wiec jest z kim pobaraszkowac, a tu NIC!
W piatek za to ranek przywital nas lazurowym niebem i sloncem, wiec ubrawszy sie odpowiednio (sportowy stanik, co by biust nie szalal w biegu), spodnie od dresu i polar oraz buty do biegania, polecialysmy z Toyka na Dransfelder Rampe. Niestety i tam krolowalo bloto po wielodniowych opadach, ale co tam! Zaczelam truchtac, ale mimo ze juz tak dawno rzucilam palenie, to kondycji i tak nie mialam, wiec glownie maszerowalam, zamaszyscie machajac rencamy, jakbym kijki nordyckie uzywala, czasem potruchtalam kawaleczek, potem znow maszerowalam, potem szlam wolniej, ale przez caly czas podziwialam okolicznosci przyrody i co i rusz musialam przypominac rozumowi, ze mamy 27 grudnia. Wszystko bowiem wygladalo jak podczas zaawansowanej wiosny, choc temperatura wynosila raptem +1°C.

 Selficzek mamy z corka

Gdyby nie brak lisci, nikt by nie zgadl pory roku

ZAWSZE wskakuje na ten stol

Niby chlodno, ale wilgoc paruje na sloncu

Spodobalo mi sie to swiatlo

Toyczyk w swoim zywiole

Przypominam: jest 27 grudnia

Zalowalam, ze nie mialam ze soba aparatu, ale i telefonem zlapalam zamglone wzgorza

Chmury nad samym horyzontem wygladaly jak pagorki

No niezly nawet ten telefon...

Pole gorczycy, ktora pozniej zostanie worana jako zielony nawoz

Juz powoli przekwita

Toyka i moj cien

I tak udalo mi sie zrobic nienajgorsze zdjecia, choc w domu musialam je odrobine obrobic, bo jednak jakosci aparatu w telefonie daleko do lustrzanki, no ale ja bylam sporty uprawiac, a nie fotografowac.
Zaliczylam blisko 10 km, ale malo mi widocznie bylo, bo wymyslilam dobic sie wlasna reka przy pomocy roweru.

Szkoda tylko, ze na rowerowym wykresie nie pokazuje, ile kalorii spalilam. Daleko nie pojechalam, nad Kiessee i z powrotem, niewiele ponad 8 km. Jakos nie poczulam sie chudsza, ale i tak jestem z siebie dumna, ze poczynilam pierwszy krok ku lepszemu. Trzymajcie za mnie kciuki, zeby silnej woli wystarczylo na dluzej niz do nowego roku.