Jak to z Toyka byc mialo...

Znacie historie adoptowania Toyi, znaleziona w Strzelinie na ulicy, nazwana roboczo Kicia, Gosianka ja dla nas wypatrzyla, skontaktowala mnie z Joasia, ktora sie Toya opiekowala i ja socjalizowala, potem pojechalismy do Wroclawia, gdzie nastapilo oficjalne przekazanie psicy i juz w trojke wrocilismy do Niemiec. Tak w skrocie to wygladalo. A jesliscie ciekawi szczegolow, to zapraszam do czytania postow pod etykietami "Toya", tam wszystko jest opisane i obfotografowane.
Myslalam, ze tak to wygladalo, bo tymczasem dostalam od Joasi, Toykowej ciotki w Polsce, pewien link, a po przeczytaniu kryjacego sie pod nim tekstu, oblal mnie zimny pot ze strachu, jak blisko bylo nieszczescia. Naszego nieszczescia, bo niewiele brakowalo, zebysmy Toyki nigdy nie poznali.
Domniemywam, ze fejsbuczek przypomnial Joasi ten dzien sprzed trzech lat, a ona wyslala te przypominajke do mnie.
Oddaje glos Joasi:

To miał być kolejny wesoły post o udanej adopcji , ale tym razem będzie smutno...
Wczoraj skontaktował się ze mną pewien przemiły pan zza Wrocławia, który zaoferował dom naszej Kici. Zadzwoniłam, rozmawialiśmy, przewertowałam pana facebooka i stwierdziłam, że to będzie cudny domek dla naszej księżniczki. Pan oferował dom z ogrodem w spokojnej okolicy, wcześniej miał podobną do niej sunię, która dożyła tam 16 lat i której śmierć bardzo przeżył, od roku ma również fajnego psa, któremu brakuje towarzysza do zabaw.
Umówiliśmy się więc dziś na spotkanie i zabrałyśmy Kicię na wycieczkę (w sumie 130 km) na miejscu wszystko się potwierdziło - fajny dom, fajny pan, fajny pies - idealnie !
I Kicia już właściwie miała by dom, ale....
Ale sama dała ciała :(
Początkowo spotkanie z Maxiem przebiegało super, pierwsze wąchanie, merdanie ogonami i zachęta do zabawy. Później było już gorzej - Maxiu się bardzo rozkręcił - pozytywnie - ze szczęścia, że spotkał taką fajną psinę, skakał, cieszył się, merdał ogonem.
I tu pojawił się problem. Kicia prezentuje zupełnie inny poziom energii - nie jest tak szalona, lubi się pobawić, ale dużo spokojniej. Nie podobało się jej szaleństwo Maxia i z początku jedynie ostrzegawczo starała się go uspokoić, a później coraz mocniej dawała mu to do zrozumienia.
Max nie rozumiał jej "nie" i nic nie robił sobie z jej gróźb :) Mimo wszystko uwielbiał ją i chciał się tylko bawić, to mega pozytywny pies :)
Mieliśmy obawy, że psiaki pozostawione razem w końcu przesadzą.
Dla dobra Maxa i Kici podjęliśmy decyzję, że na tą chwilę nie może ona tam zostać. Uważam, że pan Arek zachował się bardzo odpowiedzialnie nie próbując brnąć w to na siłę.
Wszystkim było nam przykro, wszyscy myśleliśmy, że sie uda.
Z nietęgimi minami pożegnaliśmy się i wróciłyśmy z Kicią do Strzelina, czyli niestety do kojca.
Później pan Arek napisał, że z tego wszystkiego zapomniał nam dać karmę, którą wcześniej celowo kupił dla reszty naszych podopiecznych. Umówiliśmy się, że za około tydzień Arek wraz z Maxiem odwiedzą nas w Strzelinie. Jeżeli sunia nie będzie mieć jeszcze domu to spróbujemy raz jeszcze pójść na spacer, a jeżeli znajdzie domek do tej pory to tak czy siak inne psiaki dostaną przeznaczoną dla nich karmę.
Połowę drogi w drugą stronę jechałyśmy w milczeniu, było nam smutno. Znalazł się cudowny dom, który chciał naszą Kicię i nie wypaliło. Chyba było by nam lżej gdyby na miejscu dom okazałby się jakiś niefajny. Szkoda, ale tak Kicia wybrała.
Całą drogę powrotną tuliła się do mnie jakby chciała powiedzieć, że rozumie, że się starałam. Prowadziłam, a ona jakby mogła to weszłaby mi mimo to na głowę. Mam wrażenie, że chciałaby iść do domu ze mną i stąd to całe przedstawienie. Ah gdyby się tylko tak dało....

 Byly tez zdjecia. Publikuje je za zgoda Joasi, sa jej autorstwa.

Tak dla przypomnienia, jak wygladala, kiedy ja znaleziono na ulicy. Byla jeszcze kolczatka na szyi.

Takiego fajnego kumpla mialaby do zabawy na codzien

Patrzcie, jaka jeszcze wtedy byla chuda, zeberka do policzenia

Moze ona wiedziala juz wtedy, ze to nie TEN dom bedzie jej przeznaczony?

Czekala na nas.

 Ten wpis ukazal sie na profilu Joasi 18 lutego 2017 roku, a kilka dni pozniej zaczely grzac sie lacza, mesendzerowalysmy z Joasia, musialam ja dlugo przekonywac, ze Toya bedzie miala u nas naprawde dobrze. Wiem, ze Joasia byla nieufna, bo nielatwo przeprowadzic wizyte przedadopcyjna za granica, a ludzie bywaja rozni, gadac moga duzo, a rzeczywistosc bedzie wygladac inaczej. Pomogly z pewnoscia rekomendacje Gosianki, ktora wystawila nam dobra opinie.
3 marca 2017 Joasia napisala u siebie na profilu:

Niedługo minie miesiąc jak Kicia jest z nami, to jak się zmieniła widać gołym okiem - przytyła, ale przede wszystkim zaczęła się uśmiechać :) (dwie pierwsze fotki są z przed miesiąca)
To już nie ta sama smutna sunieczka co kiedyś, teraz szaleje i bawi się beztrosko jak na jej wiek przystało :)
Wczoraj została zaszczepiona, odrobaczona, zachipowana, dostała książeczkę zdrowia, za tydzień przejdzie zabieg sterylizacji i wkrótce dostanie swój paszport.
Po co to wszystko? :) Dla nowego życia ! :)
Jej nowa pani została polecona przez samą Gosię z Za Moimi Drzwiami :)
Po 20-stym zamieszka z panią Anią, jej mężem i dwoma kotami (w tym jednym od pani Gosi) w Niemczech w okolicy stworzonej do spacerów :)
Po wykonaniu paszportu i wygojeniu się po zabiegu sterylizacji pojedzie ze swoją nową rodziną ku nowemu życiu :)
Pozostało nam odliczać dni :) Jupiii !

Przez ten czas, kiedy Toya byla szykowana "na eksport", czyli szczepiona, kastrowana, czipowana i tuczona, Joasia pilnie ja socjalizowala przy wielkiej pomocy Julki-wolontariuszki i swojego psa Ethosa.

Z Ethosem

Z Julka

Po kastracji

A potem nastapilo spotkanie u Gosianki, ale o tym i wszystkim, co nastapilo pozniej, pisalam juz na wlasnym blogu. Nasza stala sie Toyka 27 marca 2017.