Runaway train.

Dwa dni temu, 25 maja,  przypadl Miedzynarodowy Dzien Dziecka Zaginionego.  Ten dzien zostal ustanowiony dla uczczenia pamieci zaginionego 25 maja 1979 roku Ethana. Rocznie ginie ok. 20 tysiecy ludzi, w tym kilka tysiecy to osoby niepelnoletnie, ktore albo sa porywane przez jednego z rodzicow lub przez przestepcow, albo uciekaja same z domow. W USA drukuje sie ich zdjecia na opakowaniach mleka, by jak najwiecej osob moglo je widziec.

Zrodlo

Taki wlasnie kartonik z mlekiem stal sie natchnieniem  dla zespolu Soul Asylum, uzyli bowiem swojego teledysku jako swoistego kartonu z mlekiem i wizerunkami zaginionych dzieci. Chodzi o ten teledysk:

Historie tego teledysku mozecie przeczytac na fejsbuku na stronie HISTORIA PEWNEJ PIOSENKI. Oddaje im glos:

RUNAWAY TRAIN – SOUL ASYLUM [1993]
Był kwietniowy poranek 1990 roku. 17-letni wówczas Christopher Matthew Kerze powiedział swojej mamie, że boli go głowa. Kobieta nie widząc w tym nic niepokojącego, zgodziła się, aby syn w tym dniu został w domu, a sama poszła do pracy. Po powrocie zastała pusty dom i kartkę na stole: „Mamo, wypadło mi coś ważnego + czuję się nieco lepiej. Wrócę o 18.00 (chyba, że się zgubię). Kocham, Chris”. Słowo „zgubię” było dwukrotnie podkreślone. Kobieta zauważyła, że zniknęła furgonetka, a pies, który w ciągu dnia zawsze był zamknięty, biega wolno. Zniknęła również strzelba…
Trzy lata później Soul Asylum zaprezentował światu swój chyba najbardziej znany utwór – „Runaway Train”, który na liście Billboardu utrzymywał się przez ponad 40 tygodni, został wykonany na balu inauguracyjnym prezydenta USA, Billa Clintona oraz przyniósł zespołowi nagrodę Grammy.
Jest to piosenka o depresji, braku nadziei, poczuciu bezsensu, o ucieczce pociągiem, „który nigdy nie wraca”.
Pomysł na teledysk podsunął… karton mleka, na którym pokazano zaginionego nastolatka. Zespół, który wówczas był u szczytu sławy postanowił spełnić rolę takiego właśnie kartonu mleka i pokazać zdjęcia zaginionych nastolatków. W zależności od kraju emisji zmieniała się początkowa plansza informująca o rocznej liczbie zaginięć oraz zdjęcia zaginionych – była to młodzież zaginiona w danym kraju.
Na końcu klipu, wokalista, Dave Pirner, mówił: „Jeśli widziałeś jedno z tych dzieci, lub sam jesteś jednym z nich, proszę, zadzwoń pod ten numer” i pojawiała się plansza z numerem kontaktowym, jednakże MTV wycięła tę część, gdyż nie chciała aby teledysk był brany za kampanię społeczną.
W USA powstały trzy wersje teledysku, pokazujące łącznie 36 zaginionych osób. Po emisji teledysku podobno odnaleziono 26 spośród nich. Nie wszystkie historie skończyły się jednak dobrze…
Gitarzysta Dan Murphy w jednym z wywiadów powiedział: „spotkałem strażaka ze Wschodniego Wybrzeża, którego córka pojawiła się w końcówce teledysku. Walczył on z żoną o prawo do opieki nad nią. Okazało się, że dziewczyna wcale nie uciekła lecz została zabita przez własną matkę i pochowana na podwórku”.
Jakiś czas później pewna dziewczyna podeszła do zespołu po koncercie i powiedziała, ze zrujnowali jej życie, gdyż zobaczyła swoją twarz w nagraniu gdy mieszkała u chłopaka, co zmusiło ją do powrotu do domu, z którego uciekła przez „trudną sytuację”.
Brytyjska wersja teledysku pokazywała Vicky Hamilton i Dinah McNicol, które zaginęły w 1991 roku. Ich szczątki odnaleziono w 2007 roku w jednym z domów w Margate.
Mark Bartley, który zaginął w 1992 roku został rozpoznany przez sąsiada, który nie był świadomy, że chłopak wynajmujący mieszkanie w sąsiedztwie jest poszukiwany. Zanim jednak przyjechała policja, Mark i jego współlokator zniknęli i słuch po nich zaginął.
Curtis Huntzinger został znaleziony martwy w 2008 roku. Jego zabójca odsiaduje wyrok 11 lat pozbawienia wolności w Folsom State Prison.
Pokazany na samym końcu teledysku dwuletni Thomas Dean Gibson wciąż nie został odnaleziony. Jego ojciec, były zastępca szeryfa, został skazany za nieumyślne zastrzelenie syna podczas strzelania na podwórku do bezpańskiego kota, jednakże nie odnaleziono żadnych szczątków. Mężczyzna przez cały czas zaprzeczał zarzutom o zabójstwo syna, a po zwolnieniu z więzienia w 1996 roku wrócił do poszukiwań.
Australijska wersja klipu pokazywała wielu młodych turystów z plecakami, poszukiwanych przez rodziny. Okazało się, ze kilkoro z nich padło ofiarą Ivana Milata, seryjnego mordercy, który w latach 1989-1992 mordował turystów w lasach Belango, około 90 kilometrów od Sydney. Milat został skazany na siedmiokrotne dożywocie.
Z nastolatków pokazanych w teledysku, do 2016 roku wciąż nie odnaleziono Christophera Kerze, Marthy Dunn, Andrei Durham oraz Byrona Erica Page’a.

Powinnam zamiescic ten post dwa dni temu, ale przegapilam te date.

Pozostancie w zdrowiu i obyscie zawsze odnalezli droge do domow.