Historie bez happy endu 3.

Byl niezwykle przystojnym i charyzmatycznym mezczyzna, wysoki i szczuply, o szlachetnych rysach twarzy i dloniach pianisty. Byl przy tym bardzo inteligentny, skonczyl prawo, na ktore nielatwo sie w ogole dostac. Po studiach zaczal pracowac w policji kryminalnej w jednym z wiekszych miast. W pracy sledczej odnosil sukcesy poprzez swoja blyskotliwosc i przyslowiowego nosa. Ozenil sie, a ukoronowaniem pasma szczescia byly narodziny syna, dziedzica rodu.
Dlaczego zaczal pic? Kto go tam wie. Pil coraz czesciej i coraz wiecej. Zaniedbywal zone i dziecko, a co gorsze takze prace. Wielokrotnie byl ostrzegany przez przelozonych, obiecywal poprawe, ale jak to z alkoholikami bywa, wystarczylo jedno male piwo i szedl w ciag. Staczal sie coraz bardziej. Nie mogl doczekac sie konca pracy, zeby moc udac sie do knajpy i wlewac w siebie jedno piwo za drugim. Zawalal terminy. Nigdy nie pil mocnego alkoholu, jednak ilosci piw, jakie codziennie regularnie spozywal, dokonywaly w nim wielkich spustoszen. Najgorsze bylo to, ze pod wplywem alkoholu zachowywal sie nieslychanie odrazajaco. Czepial sie wszystkich i wszystkiego, nie bylo dla niego zadnych swietosci, byl namolny i ordynarny. Na skutki takiego zachowania nie musial dlugo czekac.
Stracil prace, a zona od niego odeszla. Mial jeszcze na tyle ludzkich odruchow w sobie, ze zyl z nia w bardzo przyjacielskich stosunkach, otaczal opieka ja i syna, razem jezdzili na urlopy.
Finansowo powodzilo mu sie nienajgorzej. Majac prawnicze wyksztalcenie,policyjne doswiadczenie i smykalke do interesow, otworzyl firme ochroniarska. Prosperowala doskonale, ale to raczej dzieki sprawnemu kierownictwu, ktore zatrudnil. Firma sie rozrastala, w pobliskich miastach powstaly jej filie. Nie byla to zwykla firma, wprowadzi do niej wiele nowych pomyslow, innowacji, przez co zdobyl wielu klientow, ktorzy polecali go innym.
A on pil dalej, zachowywal sie coraz gorzej. Jak bardzo zle, niech swiadczy o tym fakt dostawania coraz to nowych zakazow wstepu do knajp. Jako gosc byl przeciez kura znoszaca zlote jaja, przychodzil regularnie, zostawial duzo pieniedzy, dawal sowite napiwki. Takiego goscia sie toleruje, no chyba, ze... Wlasnie! On palil za soba mosty w kazdej kolejnej knajpie. Wylatywal z hukiem i mial absolutny zakaz powrotu.
W koncu wpadl na pomysl, ze otworzy wlasny lokal, stamtad nikt go przeciez nie wyrzuci. Jak pomyslal, tak uczynil. Przejal upadajaca knajpe, zrobil z rozmachem remont i rozpoczal dzialalnosc. Nie byl latwym szefem, cos na ten temat wiem, bo dorabialam sobie dawno temu, najpierw w tejze upadajacej knajpce, pozniej juz u niego. Kiedy byl trzezwy, mozna bylo go do rany przylozyc. Bystry, inteligentny, szarmancki. Placil bardzo dobrze, duzo lepiej, niz bylo to przyjete w innych lokalach. Dbal o bezpieczenstwo personelu, bo na zamkniecie przysylal chlopakow ze swojej firmy ochroniarskiej, a oni odwozili nas do domu. Powoli jednak zaczal tracic klientele, malo komu odpowiedalo jego zachowanie. Ja tez w miedzyczasie rzucilam robote, ale wrocilam, bo blagal o to (oczywiscie kiedy wytrzezwial). Pozniej odeszlam na dobre, bo popadl w jakas paranoje, szukal spiskow, podejrzewal nas o przywlaszczanie sobie pieniedzy i takie tam. Sa jakies granice, wolalam stracic te dobre zarobki i miec swiety spokoj. Probowal jeszcze pozyskac mnie z powrotem, ale nie bylo sensu, on i tak by sie nie zmienil, a ja zaczelam miewac problemy ze zdrowiem, kiedy musialam tam isc do pracy. Pieniadze nie byly tego warte.
Od tego momentu nigdy go juz nie widzialam. Dochodzily mnie sluchy, ze rotacja personelu jest zastraszajaca, wyrzucal ludzi, przyjmowal nowych, inni sami odchodzili po kilku dniach. Ci najlepsi goscie tez poodchodzili. Jako ze knajpa zlokalizowana byla niedaleko sadu i prokuratury, przychodzili do nas czesto pracujacy tam prawnicy. Sporo mielismy tez pracownikow naukowych uniwersytetu. Goscie tworzyli atmosfere i poziom, wiec kiedy poodchodzili, spadla drastycznie jakosc klienteli. Pozostali drobni pijaczkowie.
A on pil coraz wiecej i coraz gorzej traktowal nie tylko swoich pracownikow, ale i klientow jego firmy. Nastapilo wiec to, co nastapic musialo. Kierownicy filii z innych miast, a pozniej tez z Getyngi, pozakladali wlasne, a klienci poszli za nimi. On pil dalej w swojej upadajacej knajpie z przypadkowym i okradajacym go personelem. Chyba nawet niespecjalnie zauwazyl gromadzace sie nad glowa czarne chmury, bo i jak mial je dostrzec przez opary alkoholu? Zyl swoim zyciem, zdominowanym przez nalog.
Jak wiadomo jednak, co sie odwlecze, to nie uciecze. Nadszedl dzien, kiedy fiskus zglosil sie po swoje, kiedy nie bylo jak oplacic czynszu za lokal ani za co kupic piwa w browarze. Nagle okazalo sie, ze jego dlugi siegaja 10 milionow marek, taki dlug nie powstaje z dnia na dzien. Byla to wprawdzie ogromna suma, ale ludzie wychodzili na prosta z wiekszymi dlugami. W najgorszym przypadku mozna bylo oglosic upadlosc, pojsc do pracy i powoli splacac naleznosci. Byc moze normalny czlowiek postaralby sie tak postapic, on jednak nie tylko byl chorym na uzaleznienie alkoholowe czlowiekiem, ale rowniez bardzo samotnym bankrutem. Zrazil do siebie wszystkich zyczliwych mu ludzi, nie mial zadnych przyjaciol, ani nawet znajomych. Nie bylo nikogo, kto moglby i chcialby podac mu pomocna dlon. Ale przede wszystkim ktos, kto na kazdym kroku podkreslal swoje bogactwo i wyzszosc , nie moglby nagle zaczac zyc z pomocy socjalnej. A musialby, bo przy tym schorzeniu nie mialby szansy na jakakolwiek prace, musialby najpierw poddac sie odwykowi, a to nie wchodzilo u niego w rachube.
Dla kogos takiego jak on, skonczylo sie wszystko, za jednym zamachem i raz na zawsze. Nie byl jeszcze na tyle zdegenerowany alkoholem, zeby nie zdawac sobie z tego sprawy. Mial pelna swiadomosc, ze ta sytuacja jest skutkiem jego wylacznej winy, ze zniszczyl sobie zycie, ze przyszlosci nie ma zadnej, a jego dawni znajomi beda sie juz tylko cieszyc z jego upadku. Nie chcial i nie umial zyc inaczej, bez swojego luksusowego mieszkania wlasnosciowego, bez wypieszczonego BMW, bez urlopow na Hawajach, ale przede wszystkim bez niezbednej dziennej dawki piwa. Nie wyobrazal sobie dalszego zycia w roli lumpa na ulicy.
Dokonal jedynej rzeczy, ktora uznal w swoim chorym umysle, za konieczna. Ktoregos dnia wyjal ze skrytki bron, na ktora mial pozwolenie i odstrzelil sobie glowe.
Na jego pogrzeb poszlam. Mimo wszystko...