Kraina marzen.

Nadszedl wreszcie niecierpliwie wyczekiwany przez dzieci dzien, kiedy ruszylismy do Disneylandu. Szczerze mowiac, nie tylko dzieci na niego czekaly. Ja takze. Dla mnie bylo to cos w rodzaju powrocmy jak za dawnych lat w zaczarowany bajek swiat... Ja wychowywalam sie na Disney´u, bo kiedy na poczatku lat 60-tych dziadkowie moi kupili sobie telewizor, emitowano czesto najpiekniejsze jego kreskowki. W kinach, na porankach, rownie czesto ogladalam pelnometrazowe basnie tego geniusza. Moze dlatego od poczatku znielubilam te niedopracowane i komputerowo robione filmiki pelne wrzaskow i przemocy, w ktorych przoduja Japonczycy.
Bylam wiec rownie podekscytowana jak moje corki, ale nie dawalam tego po sobie poznac.
W drodze do krainy bajek przezylismy maly horror. Zaopatrzeni w mapke stacji metra przez nasza przewodniczke, wiedzielismy, gdzie mamy wysiasc, zeby zlapac pociag podmiejski. Tyle, ze obok siebie byly dwie stacje o podobnej nazwie, ktorej teraz nie jestem w stanie przytoczyc (te skomplikowane francuskie nazwy), ale powiedzmy, ze jedna nazywala sie X, a druga X-wschod. Wysiasc mielismy na tej drugiej. Kiedy zobaczylam znajomo brzmiaca nazwe, powiedzialam, ze wysiadamy. Moja srednia corka wyskoczyla na peron, ja zorientowalam sie, ze to jednak nie ta stacja, ale w tym czasie drzwi zamknely sie automatycznie. Juz rozgladalam sie za hamulcem bezpieczenstwa, ktorego nie zawahalabym sie uzyc, kiedy bardziej kumaty ode mnie Murzyn cos wcisnal i drzwi sie na nowo otworzyly. Ryczacy na peronie dzieciak zdazyl wejsc, ja bylam bliska zawalu. Zupelnie nie wiem, co bym zrobila, gdyby tak metro pojechalo z nami dalej, a ona zostala sama. A przede wszystkim, co ona by w panice mogla zrobic. Obce, ogromne miasto, zerowa znajomosc jezyka. Miala wtedy chyba 6 czy 7 lat.

W koncu dojechalismy na miejsce, choc mnie juz ochota troche przeszla, trzeslam sie jak galareta. Sam wstep kosztowal majatek! Mozna za to bylo bez ograniczen korzystac ze wszystkich atrakcji.
Acha, bez ograniczen! Guzik prawda! Pewne rzeczy zarezerwowane byly dla dzieci od pewnego wzrostu. Przy wejsciu stala bramka z poprzeczka i ktore miescilo sie pod nia, bylo za male, zeby korzystac.
Szukalismy wiec czegos dla nas wszystkich, robiac po drodze niezliczone zdjecia z wszechobecnymi figurami z filmow Disney´a. Na kazdym kroku jakies krolewny Sniezki, Kopciuszki, Myszki Miki, Pluty, Ali Baby i inne takie.
Przy wejsciu dostalismy programy, gdzie i kiedy odbywaja sie parady. Byly to roztanczone korowody postaci z bajek, okraszone glosna, wszystkim znana muzyka z filmow, wielkie platformy z ogromnymi figurami. W sumie bardzo fajne widowiska.
Tlumy byly tak wielkie, ze stale trzeba bylo pilnowac dzieci, zeby sie nie pogubily. Na szczescie obsluga tego parku rozrywki uzywala obcych jezykow, byl nawet wyznaczony specjalny punkt do odbioru zagubionych dzieci. Nam jednak nic takiego sie nie przytrafilo, ale slychac bylo od czasu do czasu komunikaty.

Podparyski Disneyland jest tak olbrzymi, ze nie sposob opekac wszystkiego w jeden dzien, jaki mielismy do dyspozycji.
Najgorsze jednak byly kolejki. Wszedzie kolejki, wielkie i krete. Wiekszosc czasu spedzalismy wiec stojac cierpliwie w tych przekletych kolejkach i rozgladajac sie wokolo. Trzeba przyznac, ze caly ten gigantyczny obszar byl bardzo zadbany. Tereny zielone wypielegnowane do przesady. Jaka armia ludzi musi tam pracowac, zeby to wszystko ogarnac. Oprocz setek tych, ktorych widac, a wiec obslugi, przebranych ksiezniczek i zwierzat, restauratorow i im podobnych, ilu musi byc tam ogrodnikow, sprzataczy, mechanikow, operatorow, czyli wszystkich tych, ktorzy albo sa gdzies pochowani, albo pracuja po zamknieciu obiektu.

Park jest ciagle rozbudowywany, wciaz dochodza nowe atrakcje.
Pracuja caly rok bez przerwy, oprocz normalnej dzialalnosci organizowane sa jakies ekstrasy, np. sylwestrowe.
Wszedzie jest na czym oko zawiesic, czlowiek ma za duzy wybor, nie wiadomo, na co sie zdecydowac, majac ograniczony czas (i wtedy jeszcze wzrost dzieci).
Jezdzilismy wiec kolejka dookola parku, zrobilismy rejs parostatkiem po rzece. Nie byla to wprawdzie Mississipi, choc w zalozeniu miala tworzyc jej niepowtarzalny urok. Ktos cos belkotal w niezrozumialym jezyku przez glosniki, leciala muzyczka dixielandowa, a nad glowami wyczuwalny byl duch Marka Twaina z jego Tomkiem Sawyerem. Dzieciaki pouzywaly sobie na rozniastych karuzelach, konikach i filizankach.

Przeplynelismy gondolami po krolestwie spiewajacych i ruszajacych sie lalek z calego swiata (byly nawet w polskich strojach ludowych), ogladalismy park z gory, siedzac w cebrzykach na diabelskim mlynie oraz zwiedzalismy zamek spiacej krolewny, ktory jest symbolem nie tylko parku, ale i calego koncernu i zawsze pojawia sie w czolowce filmow wyprodukowanych przez wytwornie Disney´a.
Jako ze taka wloczega i stanie w kolejkach bardzo mecza i wzmagaja apetyt, przysiadalismy od czasu do czasu w jednej z niezliczonych i stylowo urzadzonych restauracji lub barow, zeby wrzucic cos na ruszt. Ceny oczywiscie kosmiczne, kazde byle co kosztowalo jeszcze wiecej niz w Paryzu.

Dwie rzeczy zachwycily mnie szczerze. Jedna z nich bylo kino 360°. Ekrany byly rozmieszczone dookola i efekty ogladanego filmu byly niesamowite. Szczesciem kazdy dostal swoje sluchawki, ktore mozna bylo nastawic na pozadany jezyk, wiec moglismy nawet zrozumiec, co nam opowiadaja. Od tego czasu technika zrobila ogromny skok do przodu, teraz mozemy ogladac filmy w 3D, ale wtedy to bylo cos niespotykanego, czlowiek czul sie, jak w samym srodku akcji.
Pojezdzilismy jeszcze zabawnymi autami po torach, by wreszcie, na sam koniec ustawic sie w gigantycznej kolejce do zamku duchow. Stalismy tam 2 godziny, ale tak bardzo chcielismy to zobaczyc, ze bylo nam wszystko jedno.

W roznych lunaparkach zwiedzalam podobne zamki, ale takich efektow, jakie zaserwowano nam w Disneylandzie, nie widzialam nigdzie.
Najpierw trzeba bylo przejsc ciemnym korytarzem, gdzie ze scian patrzyly na nas straszne, zmieniajace sie na naszych oczach postacie. Doszlismy do malego pokoju, ktory okazal sie byc winda i powiozl nas w dol. Przez caly czas jakis glos cos nam zawziecie tlumaczyl, ale w jezyku niezrozumialym, wiec nie bardzo wiedzialam, czym mnie dodatkowo chciano wystraszyc. Kiedy winda wreszcie zakotwiczyla gdzies blisko jadra ziemi, pomaszerowalismy do wozkow, ktore powiozly nas przez komnaty opustoszalego zamczyska, gdzie tanczyly hologramowe upiory. Z otwierajacych sie drzwi wylanialy sie postaci bez glow, a same glowy wyrastajace z podlogi, wesolo podspiewywaly i wygladaly jak zywe. Wozki, ktorymi sie poruszalismy, mialy taki jakby daszek nad naszymi glowami. Jedziemy sobie, ogladamy uwaznie duchy, widma i potwory wylaniajace sie z kazdego kata, gdy nagle wozki przekrecaja sie i zaczynamy jechac bokiem. Przed oczyma mamy wielkie lustro. Widzimy w nim nasz wozek, nas samych i... na dachu naszego wozka jakas straszna postac. Patrze w gore, na dachu nic nie ma. Patrze w lustro, jest i zachowuje sie, jakby chciala nas zabic, albo co najmniej pourywac nam glowy. Niesamowite wrazenie!
Oplacalo sie naprawde stac w tej dlugasnej kolejce, zeby zobaczyc wszystkie te cudactwa.
Zrobil sie wieczor, bylismy nieludzko wymeczeni, a czekala nas jeszcze podroz z powrotem do hotelu. Zrobilismy wiec zbiorke, odliczylismy do pieciu, nikogo nie brakowalo. Powleklismy sie wiec w strone wyjscia.
Do hotelu dotarlismy bez wiekszych przygod.