Historie bez happy endu 5.

Swego czasu razem pracowalysmy w lodzkiej Telimenie. Nazwijmy ja na potrzeby bloga Hania.
Miala niepospolita i bardzo oryginalna urode, twarz jej okalala burza kreconych wlosow w niezwyklym rudawym blondzie, oczy miala lekko skosne i doskonala figure. Przy tym nie byla glupiutka koza, jak wiele innych modelek, skonczyla prawo i miala dobrze poukladane w glowie. Dobry charakter zjednywal jej ludzi, czesto spotykalysmy sie poza praca.
Ona spotykala sie z pewnym inzynierem, nazwijmy go Andrzej, ja ze swoim przyszlym slubnym. Obie wyszlysmy za maz w tym samym roku i pozniej prawie jednoczesnie urodzilysmy dzieci. Znajomosc trwala, odwiedzalismy sie czesto wraz ze wspolmalzonkami i dziecmi. Andrzej byl bardzo cieplym i serdecznym facetem, obydwoje go mocno polubilismy. Na swiat przyszly kolejne nasze dzieci. Poprosilam Andrzeja, zeby trzymal nasza druga corke do chrztu, co uczynil z entuzjazmem. Dla jego drugiego dziecka ja bylam matka chrzestna. Przyjazn kwitla.
Czas uplywal. Rok przed nami, oni zdecydowali sie wyemigrowac do Ameryki. Bylo wielkie pozegnanie, lzy, ale i nadzieja na inne, lepsze zycie.
Nigdy nie stracilismy ze soba kontaktu, najpierw pisywalismy dlugie listy, pozniej trwaly wielogodzinne rozmowy telefoniczne.
Ich emigracyjne zycie przebiegalo podobnie do zycia innych cudzoziemcow rzuconych na obca ziemie. Zaczynali od latwych i nielekkich prac fizycznych, dorabiali sie powoli i zmudnie, doslownie wszystkiego. Zyli oszczednie, zeby moc jak najwiecej zwiedzic, bo nie mieli pewnosci, czy uda im sie zostac w tym kraju marzen na stale. Ich zycie tam bylo niepewne, tymczasowe i nie pozbawione stresu. Kupili w koncu dom, co w Ameryce nie jest niczym wyjatkowym, bo i domy sa niedrogie, i raty do ogarniecia. Zmieniali prace na coraz lepsza, wreszcie udalo im sie otrzymac zielona karte i amerykanskie obywatelstwo. Nie znaczylo to wcale, ze z dnia na dzien ich zycie uleglo drastycznej poprawie, ale przynajmniej zniknelo zagrozenie wydalenia z kraju.
Dzieci dorastaly, starsze poszlo na studia, a im wiodlo sie coraz lepiej. Andrzej mial ciche marzenie nabycia trucka i zajecia sie transportem po bezkresnych drogach rozleglej Ameryki. Wreszcie spelnil sie jego american dream, od tego czasu wiekszosc czasu spedzal poza domem, ale oplacalo sie!
Lata uplywaly. Ale zle fatum czuwalo.
Ktoregos dnia Hania zadzwonila do mnie z wiadomoscia, ze Andrzej nie zyje. Zginal w najbardziej makabryczny sposob. Lato tamtego roku bylo ekstremalnie upalne, klimatyzacja w trucku Andrzeja nie dawala rady skwarowi na zewnatrz, skarzyl sie, ze szyby w szoferce bez mala sie topia, a zlecenie mial akurat na nieciekawa klimatycznie Luizjane. Nie wiadomo, czy jego serce nie wytrzymalo tych ekstremalnych temperatur, czy moze dostal za kierownica udaru mozgu, w kazdym razie bez hamowania wjechal tym kolosem w stojace w korku na autostradzie samochody. Natychmiast wybuchl pozar, bylo wiele ofiar smiertelnych. Jedna wielka masakra! Z niego samego zostala kupka popiolu, ktora policja przekazala rodzinie.
Mial niewiele ponad 40 lat.
Hania bardzo dlugo nie mogla pozbierac sie po tej tragedii, kosztowalo ja to sporo kasy, bo ambulans byl stalym gosciem w domu wdowy. Pozniej zaczely sie schody prawne, kiedy rodziny ofiar na wyscigi zglaszaly sie po odszkodowania, a sumy tych roszczen byly niewyobrazalne. Szczescie w nieszczesciu, truck byl zarejestrowany wylacznie na Andrzeja, wiec jakims cudem ona nie musiala za nic odpowiadac. Nie znam szczegolow ani niuansow dziwnych amerykanskich praw, w kazdym razie udalo jej sie uniknac powaznych klopotow finansowych i niechybnego bankructwa z horrendalnym zadluzeniem do konca zycia.
Tu konczy sie historia bez happy endu, bo dalsza jej czesc jest bardziej optymistyczna.
Hania, po wielu latach samotnego zycia i brykania sie z samotnym macierzynstwem, wiazaniem konca z koncem i utrzymaniem sie na powierzchni, wyprowadzila dzieci na ludzi (oba dzieciaki pokonczyly studia), znalazla szczescie u boku innego mezczyzny.