Historie bez happy endu 6.

W mlodosci byla bardzo przystojna kobieta. Wlasnie przystojna, a nie piekna, wysoka, wyprostowana jak struna, dlugonoga o przyjemnej, zawsze usmiechnietej twarzy. Byla jedynaczka, dzieckiem urodzonym w czepku, w sensie doslownym i w przenosni. Cale zycie podkreslala, ze jest szczesciara. Jej jedynactwo jednak pozostawilo ryse w jej charakterze, miala w sobie pewna niezdrowa doze egoizmu i przekonania o wlasnej niezwyklosci.
Za maz wyszla niedlugo po wojnie za znacznie od siebie starszego i dobrze sytuowanego mezczyzne. Zwiedzili razem caly swiat i nigdy nie brakowalo pieniedzy na kosztowne przyjemnosci. Jedynym cieniem malzenstwa byl brak dzieci, nie wiadomo, z czyjej winy. Wtedy traktowalo sie bezdzietnosc jak dopust bozy i nie dociekalo przyczyn, medycyna nie stala na takim poziomie jak dzisiaj, o in vitro nikt wtedy nie mogl marzyc. Tego jednego pragnienia jej maz nie mogl dla niej spelnic, choc nieba przychylal, traktujac ja bardziej jak swoja mala krolewne, niz zone-partnerke. Ona pozwalala sie rozpieszczac, byla z nim bardzo szczesliwa mimo sporej roznicy wieku. Nigdy jednak nie brali pod uwage adopcji, chcieli miec albo swoje wlasne dziecko, albo zadnego. Pozostali wiec bezdzietni, co poskutkowalo jeszcze glebszym u niej egoizmem.
Maz wybudowal dla niej piekny dom, ktory po jego smierci sprzedala. Nie chciala wspomnien, nie chciala byc przywiazana do miejsca, chciala moc bez ograniczen podrozowac, miala niewiele ponad 50 lat. Wynajela wiec mieszkanie, a pieniadze ze sprzedazy wplacila na fundusz emerytalny, skad dostawala miesiecznie niemala sume. Finansowo byla wiec swietnie zabezpieczona, bo oprocz tego dostala po mezu dosc wysoka rente wdowia, a i na koncie miala sporo oszczednosci. Mogla wiec czerpac pelnymi garsciami, w koncu nie miala komu tego wszystkiego zostawic.
Kilka razy do roku wyjezdzala do kurortow lub brala udzial w krotszych wycieczkach po kraju. Tryskala zdrowiem i dobrym humorem, w dalszym ciagu jednak zachowywala sie nieco protekcjonalnie, co nie zjednywalo jej sympatii wsrod innych. Nic sobie z tego nie robila, byla niezalezna i nie potrzebowala niczyjego poklasku ani niczyjej przyjazni.
Klopoty zaczely sie niedlugo przed 80-tymi urodzinami, zaczela niedomagac na nogi. Odwiedzala najlepszych ortopedow w miescie, a oni sugerowali jej pewne cwiczenia na poprawe tego stanu. Uznawala to za jakies bzdury, zmieniala lekarzy, az wreszcie trafila na takiego, ktory zaproponowal jej operacje wstawienia sztucznej protezy w stawie biodrowym. Uznala, ze tak bedzie najlepiej, jedno ciecie i wyzdrowieje, a nie jakies tam dlugotrwale cwiczenia rehabilitacyjne. Niestety, mocno sie zawiodla, bo akurat po takiej wlasnie operacji dlugotrwala rehabilitacja jest niezbedna. Jeszcze w szpitalu powinna zaczac chodzic po schodach, jak inni po podobnym zabiegu. Kaprysila, jak mala dziewczynka, skarzac sie na bole i caly czas pozostawala w lozku. W koncu wypisano ja z kliniki, zaordynowano pobyt w sanatorium i dalsza rehabilitacje. Na prozno! Zawiedziona brakiem natychmiastowej poprawy po operacji, nie chciala sie wysilac, co doprowadzilo ja w koncu do jeszcze gorszego stanu niz przed zabiegiem. Uparte siedzenie i lezenie poskutkowalo ponadto otwarta rana odlezynowa na kosci ogonowej.
Przestala byc samodzielna, nadszedl wiec czas na poszukanie dla niej miejsca w domu seniora. I tu zaczela sie prawdziwa droga przez meke. Siostrzenica jej meza, ktora upowaznila do zajmowania sie jej sprawami, ostrzegala ja, ze finanse ze sprzedazy domu oraz oszczednosci maja sie ku koncowi, musi wiec ostroznie wybierac miejsce pobytu, bo roznice w kosztach sa ogromne i renta, ktora dysponuje i jest jej jedynym pewnym dochodem, moze nie wystarczyc. Znalazla dla niej naprawde przytulne miejsce w przystepnej cenie miesiecznej opieki. Jedyna odpowiedzia bylo, ze nie zyczy sobie przebywac wsrod takich proletariuszy, chce koniecznie zamieszkac w jednym z ekskluzywnych i bardzo drogich domow w miescie. Nie pomogly zadne argumenty, uparla sie i juz.
Nawet tam jednak nie czula sie komfortowo. Pierwszy upadek z chmur na ziemie przezyla, kiedy otrzymala rachunek, gdzie kazde nacisniecie przez nia dzwonka bylo osobno policzone, a dzwonila czesto, bo potrzebowala towarzystwa. Z innymi mieszkancami tez nie bardzo sie rozumiala, powoli robila sobie kolejnych wrogow. Jej protekcjonalne zachowanie na nikim nie robilo wrazenia, bo wszyscy mieszkancy tego luksusowego domu seniora, stali finansowo lepiej od niej i nikt nie pozwolil sobie w kasze dmuchac. Personel byl wprawdzie na kazde zawolanie, uprzejmy i potulny, ale za te uprzejmosc slono sobie liczyl. A pieniadze topnialy w zastraszajacym tempie!
Nadal nie chciala chodzic ani cwiczyc, poruszala sie wylacznie na wozku, a i to bylo utrudnione za sprawa rany odlezynowej. Zaczelo sie bledne kolo. Zostala sama, bo i siostrzenica, mieszkajaca w innym miescie, tez nie miala specjalnie ochoty jej odwiedzac ani tlumaczyc, ze srodki sie skonczyly.
Kiedy pozniej, juz na jej pogrzebie, rozmawialam z siostrzenica i reszta rodziny, wszyscy byli zgodni, ze jej smierc byla nastepstwem swiadomej decyzji. Odrzucila wszystkie zabiegi, przestala jesc i spokojnie czekala na koniec. Nie bylo mozliwosci zmuszenia jej do czegokolwiek, chocby do sztucznego odzywiania. Po kilku dniach odeszla...