Opieka szpitalna.

Natchniona postem Anki Wroclawianki Przystanek szpital, postanowilam opisac w skrocie, jak to wyglada tutaj, bo jak widze z Ankowego opisu, w Polsce niewiele zmienilo sie od zamierzchlych czasow, kiedy to ja sama podlegalam szpitalnej opiece. I niekoniecznie mam tu na uwadze jakosc i zaawansowanie uslug medycznych, bo nie znam ich obecnego poziomu, ale bardziej traktowanie pacjenta przez wyzszy i sredni personel medyczny.
Pierwsze, co rzuca sie w oczy w niemieckich szpitalach, to niemoznosc rozroznienia na pierwszy rzut oka wyzszego i sredniego personelu. Nie to, co w Polsce, tam dochtór rozpoznawalny jest po stetoskopie zwisajacym do pepka, a strzykawa po czepku, bez czepka lataja tylko salowe. I zaraz wszystko jasne! Tu pielegniarki (i pielegniarze!) nie nosza czepkow, wszyscy ubrani sa w jednakowe mundurki, lekarze tez. Dopiero z bliska mozna przeczytac na plakietce, ktora kazdy ma obowiazek nosic, czy mamy do czynienia ze Schwester, czy z Doktor. Przy czym pielegniarki nie maja nazwisk, na plakietkach jest tylko siostra np. Ilona, czy inna Gudrun. Tak tez nalezy sie do nich zwracac. Nazwiskami operuja wylacznie lekarze. Do czasu, kiedy nie zlikwidowano obowiazkowej sluzby wojskowej, w szpitalach odbywano sluzbe zastepcza (tzw. Zivildienst) i chlopcy nosili na swoich plakietkach ZIVI, a wykonywali prace salowych.
Kazdy, doslownie kazdy, przy pierwszym kontakcie z pacjentem przedstawia sie i podaje mu reke. Widocznie ucza ich w szkolach, jak wazne jest nawiazanie osobistego kontaktu z podopiecznym. Kiedy po poludniu przychodzi nowa zmiana, a pozniej nocna, wszystko sie powtarza, zawsze uscisk reki i przedstawienie sie nie widzianemu wczesniej pacjentowi. Doktory tez tak maja, bez wzgledu na to, czy to jakis stazysta, czy sam profesor ponad wszystkimi. Grzecznosc przede wszystkim i szacunek dla pacjenta.
Nie ma tez nakazow, za kazdym razem pacjent jest pytany. Wiadomo, ze i tak musi sie poddac badaniom, pozwolic pobrac sobie krew, ale niech ma uczucie, ze swiadomie wspoldecyduje o leczeniu. Tu wychodzi sie z zalozenia, ze pacjent jest dostatecznie zestresowany wlasna choroba i pobytem w szpitalu, nalezy wiec czynic wszystko, co mozliwe, zeby ten stres zredukowac, bo to pomaga w dalszym leczeniu.
Pacjent jest laikiem, ma wiec prawo o wszystko pytac i na kazde postawione pytanie otrzymuje wyczerpujaca odpowiedz. Pielegniarki sa od udzielania odpowiedzi "technicznych", natomiast wszystko, co dotyczy zagadnien medycznych i terapeutycznych, jest domena lekarzy.
Przed kazdym zabiegiem wykonywanym w znieczuleniu ogolnym, pacjentowi poswieca godzine swojego czasu lekarz anestezjolog, wywiad jest bardzo szczegolowy, od niego w koncu zalezec bedzie zycie delikwenta. Pozniej przychodzi czas na rozmowe z chirurgiem, najpierw on sam tlumaczy przebieg operacji, pozniej odpowiada na wszystkie, nawet najglupsze pytania. Na koncu pielegniarka przygotowuje goscia technicznie do operacji, daje wskazowki w sprawie jedzenia, przeczyszczen, lewatyw, golenia, kapieli i takich tam drobiazgow. Pacjent jest tak uswiadomiony, ze lepiej nie mozna, wie o wszystkich ewentualnych zagrozeniach, o przebiegu samej operacji, o powiklaniach i nastepstwach. Musi wiedziec, chodzi w koncu o niego samego.
Jesli chodzi o choroby nowotworowe, jest jedna ogromna roznica w systemie leczenia. Otoz w Niemczech nie ma oddzialow stricte onkologicznych. Nowotwory leczy sie, zaleznie od ich umiejscowienia w organizmie, na odpowiednich "normalnych" oddzialach. I tak, piersi i narzady rodne na ginekologii, nerki na urologii, kosci na ortopedii, mozg na neurologii itd. Zapobiega to zgrupowaniu w jednym miejscu ludzi ciezko chorych i dodatkowego dla nich stresu przez ogladanie cierpienia i umierania innych rownie powaznie chorych pacjentow. Uwazam, ze taki system jest korzystniejszy dla pacjentow, co najmniej pod wzgledem lepszego samopoczucia psychicznego.
Ponadto zawsze, w miare mozliwosci, oszczedza sie pacjentom bolu. Poczawszy od bolaczek pooperycyjnych, poprzez uwalnianie od bolu podczas porodow, a zakonczywszy na likwidowaniu bolu silnymi srodkami narkotycznymi u umierajacych na nowotwory.  Medycyna dawno doszla do wniosku, ze pacjenci lepiej wspolpracuja z lekarzami, a terapie przynosza bardziej efektywne skutki, kiedy pacjenta nic nie boli, bo wtedy skupia sie na procesie zdrowienia, a nie na wlasnym cierpieniu. I tylko chyba w Polsce nie chce sie przyjac tej oczywistej prawdy do wiadomosci, tam cierpienie ma uszlachetniac, kobiety maja rodzic w bolach, bo tak rodzily ich matki, babki i prababki. Nie po to medycyna poczynila postepy, zeby uzywac podobnych argumentow. Tutaj priorytetem jest uwolnienie chorego od bolu, potem dopiero mozna leczyc.
Wszystko, o czym tutaj pisze jest zjawiskiem powszechnym dla tzw. normalnych pacjentow, tych prywatnie ubezpieczonych traktuje sie odpowiednio lepiej, nie pod wzgledem leczenia, ale obslugi. Leczenie jest w zasadzie jednakowe dla wszystkich. Pisze w zasadzie, bo prywatni maja prawo byc operowani przez super-hiper-arcy-specjalistow, profesorow i innych takich nadlekarzy, ktorym dla normalnych brakuje czasu. Leza tez prywatni w salach jednoosobowych, podczas gdy inni w dwu- lub cztero-.
Przy lozkach wszyscy maja wysiegnik z malym ekranem tv i radiem, a slucha sie przez sluchawki, zeby nie przeszkadzac innym.
Kiedy na oddzial przyjmowany jest pacjent cudzoziemski i jezykowo niekumaty, sciaga sie specjalnie dla niego kogos z personelu, kto mowi tym jezykiem, zeby moc przeprowadzic fachowy wywiad lekarski. Personel medyczny tez jest miedzynarodowy, wiec nie ma z tym na ogol problemow.
Oprocz scisle zaordynowanych diet i diet religijnych, pacjent ma do wyboru jeden z dwoch proponowanych zestawow obiadowych, a na sniadania i kolacje wybrane pieczywo (pszenne, zytnie albo razowe). Przez caly dzien mozna sie obslugiwac w mini-barku kawa, herbata, sokami czy woda mineralna. Dieta jest zroznicowana, pelna zieleniny i owocow, zdrowa, choc dla mnie smakowo pozostawiajaca nieco do zyczenia. Mozna jednak wytrzymac.
Kiedy np. bylam przez trzy dni i dwie noce w tzw. laboratorium snu, moglam sobie calymi dniami pozostawac poza oddzialem, po uprzednim zawiadomieniu personelu, bo potrzebna bylam tylko w nocy. Robilam sobie wielokilometrowe piesze wycieczki po okolicy, zeby moc lepiej spac. Zadnego przymusu siedzenia w pokoju, pelen luz.
Mysle, ze napisalam juz wszystko. Glowna zasada jest traktowanie pacjenta jak partnera, a nie z gory jak polglowka. Otwarcie mowi sie o wszystkim, nie ukrywa niczego, nawet zagrozenia smiercia w przypadku choroby nowotworowej. Pacjent ma prawo wiedziec o wszystkim, co go dotyczy.
Gdyby nasunely sie Wam jakies pytania, chetnie odpowiem.