Moje pueblo - salon.

Pisalam wczesniej caly cykl poswiecony domom, w ktorych dotychczas mieszkalam ("Moje domy"), nigdy jednak nie wpuszczalam Was do srodka, za wyjatkiem postow, gdzie wklejalam fotki z fragmentami, bo tam glownie chodzilo o zwierzaki, a nie o wystroj.
Dzis wiec zapraszam  Was do mojego mieszkania.
W obecnym lokum zagniezdzilismy sie w styczniu 2009 roku, a wiec uplynely juz 4 lata, a ja mam wrazenie, ze przeprowadzka byla nie tak dawno. Zgodzilismy sie przejac mieszkanie od poprzednikow bez remontu, bo mieszkali w nim niecaly rok. Jednak ich gust nie bardzo mnie zachwycil, wiec malym nakladem kosztow, troche w nim pozmienialam.
Najwiecej roboty bylo z salonem (he he, brzmi dumnie, a liczy sobie cale 12m2). Poprzednicy mieli go wystylizowany na egipsko(???)

Dla mnie bylo to stanowczo zbyt niespokojne, mozna bylo dostac oczoplasu od tych wzorkow. Poza tym piaskowy kolor gornej czesci nie pasowal do mojej koncepcji. Zamalowalam wiec gorna czesc i pasek w srodku na bialo. Dolna czesc zostala taka, jak byla.

Pierwszy blad popelnilam w doborze koloru paska. Mial wprawdzie byc zielony akcent, ale nie az tak zielony. Musial zniknac! Z deszczu hieroglifowego wpakowalam sie pod rynne wscieklej zieleni. Kupilam tapete w bardzo stonowanej zieleni i przykleilam ja na wierzchu. Ufff, lepiej!






Najpierw zamowilismy takie sofy, bardzo jasne, z materialu podobnego do weluru. Potem przyszlo opamietanie: zwierzeta w domu! Nie mialam ochoty spedzic zycia na praniu tapicerki lub okrywaniu jej jakimis pokrowcami. Odeslalismy je z powrotem.

Zamowilismy ciemniejsze ze sztucznej skory. Tamte wprawdzie duzo bardziej mi sie podobaly, ale nie mozna miec wszystkiego, zwlaszcza kiedy w domu sa czworonogi.

Zeby optycznie powiekszyc niewielki pokoj, sprawilismy sobie spore lustro, pozniej doszly regaly na ksiazki, ktore wreszcie moglam powyciagac z kartonow.

Przypadkiem stalam sie posiadaczka fantastycznej skrzyni, ktora na codzien sluzy kwiatom za postument i Miecce za legowisko, a w srodku ma duzo miejsca na wszystkie domowe pledy. Zanim jednak skrzynia zamieszkala w pokoju, kwiaty staly na malym stoliku, ktory okleilam "lustrzana" folia.
Mieszkanie mam urzadzone eklektycznie, czyli wsrod calkiem nowoczesnych mebli przewijaja sie stare akcenty. Dlatego skrzynia niezle w salonie pasuje.

A to okno i Kirunia przez nie wygladajaca. Zielono mam w domu i za oknem.
Na skrzyni widac miejsce spoczynku Miecki, bardzo lubi wygrzewac sie przy kaloryferze.

Rodzinna pamiatka czyli ampla z prawdziwego alabastru. Czekam dnia, kiedy Miecka wpadnie na pomysl wskoczyc do tej miski i czy zyrandol to wytrzyma.

Z braku kominka, moje zegary kominkowe stoja sobie na regalach Billy z Ikei.

Moja duma, lampy naftowe. Wszystkie dzialaja, ino nafty do nich nasypac. Nasz znajomy para sie odtwarzaniem takich lamp z mosieznego zlomu.

Stara drewniana szafeczka pelni u nas role domowej apteczki, stoi na podlodze obok sofy. Barometr i szkatulka z lisem to spuscizna po mojej babci.

Rozne mosiezne i nie tylko badziewie, porozstawiane dla ozdoby.

Inne bibeloty, glownie pamiatki rodzinne. Na zdjeciach sa koty mojej corki i Miecka (w srodku).

Obrazy odziedziczone po przodkach. Ja pomalowalam jedynie wszystkie ramy na jeden odcien zlota, bo byly rozne.

A tak wyglada efekt koncowy. Zeby nie bylo, ze u mnie jest jakos inaczej niz u Anki Wroclawianki , Miecka tez pakuje sie w obiektyw (na zdjeciu z lewej oswietla mi pokoj slepiami, tuz kolo drzwi, po lewej na dole).
Po raz pierwszy w zyciu paralam sie pracami malarsko-tapeciarskimi, nie tylko w salonie, inne pomieszczenia tez poprawialam na swoja modle, glownie wybielalam, ale o tym juz w nastepnych odcinkach. Mysle, ze nienajgorzej mi to wyszlo. Trwalo dosc dlugo, bo zamawialismy nowe meble (poprzednie gabarytowo nie zmiescilyby sie w tym niewielkim mieszkaniu), a wszystkie prace malarsko-remontowe moglam realizowac dopiero popoludniami, po powrocie z pracy albo w weekendy.

***********************************************************************************

A to kolorowy bukiet, jaki dostalam wczoraj od moich corek na dzien matki:

Tort sie udal, choc jedna z corek dostala na jego widok wampirzych zebow, bo jak sie okazalo, nie lubi kremu kawowego, o czym nie wiedzialam. Poskubala jednak z grzecznosci. Innym tort bardzo smakowal, szczegolnie mojemu slubnemu.