Wilk wilkowi czlowiekiem?

Zwierzeta sa autentyczne i czyste, nie umieja oszukiwac, zyja wedlug jasnych zasad. W kazdym dzialaniu sa szczere, nawet wowczas, kiedy skradaja sie do ofiary. Bo w naturze obowiazuje niepisana regula: drapiezniki atakuja, a zdobycz pilnuje, by nie zostac zjedzonym.
Bledem jest wiec ocenianie zwierzat z naszego punktu widzenia, one nie sa ani okrutne, ani bezwzgledne, nie maja wlasnego dekalogu, ale mimo to idealnie wspolgraja z reszta natury. A co najwazniejsze, w przeciwienstwie do czlowieka, niczego nie niszcza.
Wilki - fascynujace zwierzeta stadne, badane przez czlowieka, obserwowane i podziwiane.

Jason Badridze, gruzinski zoolog pokusil sie o dolaczenie do wilczego stada, zyjacego na wolnosci, by z bliska przyjrzec sie zachowaniom wilczej rodziny w jej naturalnym srodowisku. Wczesniej badal zachowanie wilkow w sztucznych warunkach, ale zeby poznac lepiej ich nature, zdecydowal sie na nielatwa obserwacje w dziczy.
Oswajanie wilkow z obecnoscia czlowieka na ich terytorium trwalo kilka miesiecy. Najpierw Jason zostawial w wilczym rewirze szmatki ze swoim zapachem. Po pewnym czasie u wilkow wyrobilo sie poczucie bezpieczenstwa w skojarzeniu z jego osoba. Po ok. czterech miesiacach czlowiek zdecydowal sie ujawnic, podchodzac blizej do wilczych sciezek.
Jako pierwszy zareagowal samiec alfa, podchodzac do niego na pewna odleglosc. Zajrzal mu gleboko w oczy, pokazal zeby, odwrocil sie i zniknal. Wyraznie dal czlowiekowi do zrozumienia, kto ma w stadzie pozycje wiodaca. Wilki zaakceptowaly stale towarzstwo Jasona, choc zawsze trzymajacego sie od nich na dystans. Wilcza rodzina skladala sie z pary alfa, jednego starego samca i kilku samcow beta, samic i pozniej mlodych. Staruszek juz nie polowal, ale wilczyce znosily mu jedzenie, wymiotowaly przed nim to, co upolowaly.
Wilki maja umiejetnosc wstrzymania dzialania sokow zoladkowych, jesli znajdujace sie w zoladku mieso ma sluzyc do karmienia lub robienia zapasow. Mieso w tym czasie nie jest trawione, a zwymiotowane, pokryte jest bakteriobojczym sluzem. Tak wiec stary i slaby wilk nie byl skazany na smierc glodowa, stado dbalo o to, by byl najedzony.

Jason zajal miejsce obok, a nie w stadzie. Nie bylby w stanie bronic swojego statusu, miejsca, jakie przypadloby mu w wilczej hierarchii. Wilki zdawaly sie nie zwracac na niego uwagi, jednoczesnie akceptujac jego obecnosc i nie widzac w nim zagrozenia.
Nastepnym krokiem Jasona byl "udzial" w polowaniach, ktory polegal na zaganianiu, utrudnianiu ucieczki ofiarom itp. Do jeszcze blizszych relacji doszlo, kiedy pojawily sie szczenieta.
Sztuki polowania wilczeta ucza sie od malego, nie rodza sie z umiejetnoscia zabijania. Gdyby otoczylo je stado owiec, nie wiedzialyby, ze maja do czynienia z pokarmem. Kazda wataha wyksztalca wlasna metode polowania, to skomplikowany proces myslowy, tworzenie strategii, planowanie zasadzek, przyjmowanie rol. Kazdy wedlug umiejetnosci, a nie miejsca w hierarchii. Podczas polowania wilki zdaja sie porozumiewac telepatycznie, nie wydaja zadnych dzwiekow, jedynie spojrzeniami porozumiewaja sie w jakis sposob. Doswiadczyl tego rowniez Jason, wilk patrzyl tylko na niego, a on podswiadomie wiedzial, w ktora strone skrecic i co robic, by polowanie bylo efektywne. Przy tej okazji poczynil ciekawe spostrzezenia, ze wilki nie tylko pojmuja zwiazki przyczynowo-skutkowe, ale odwoluja sie do zgromadzonego doswiadczenia.
Zyjac ponad dwa lata w poblizu wilkow, ten czlowiek zczal rozrozniac dzwieki wydawane przez wilki. One maja swoje "dialekty", rozniace je miedzy soba. Wilk z Gruzji, jego zdaniem, nie zrozumialby wilka kanadyjskiego.

Wilki zyjace w stadzie sa wobec siebie niezwykle czule, dbaja o innych czlonkow, pomagaja sobie wzajemnie, okazuja gwaltowna radosc ze spotkan. Znamy takie zachowanie u psow, ich bezposrednich  udomowionych potomkow. Jason doznal pewnego dnia kontuzji i nie mogl uczestniczyc w marszu i polowaniu. Jeden z wilkow beta przybiegl do niego i zwymiotowal dla niego pokarm. Gdy odszedl stary samiec, reszta stada pozegnala go przeszywajacym skowytem. Zdarzylo sie rowniez, ze uratowaly Jasonowi zycie, kiedy zostal zaatakowany przez niedzwiedzia. W normalnym przypadku wilki schodza niedzwiedziom z drogi, tym razem zaatakowaly go w obronie czlowieka. Wilki, wbrew opinii, nie poswiecaja zycia w obronie szczeniat. Kiedy wiedza, ze sprawa jest przegrana, wazne jest, by z zyciem uszedl osobnik zdolny do reprodukcji. Tym dziwniejsze bylo, ze rzucily sie na niedzwiedzia i przegnaly go, kiedy zagrozil czlowiekowi.
Relacje wilkow z ludzmi zepsuly sie, kiedy czlowiek zaczal hodowac bydlo, bo wilk, ktory raz zasmakowal miesa owcy, nie bedzie sie wysilal polowaniem na sprytne i szybkie jelenie. Takie osobniki musza byc niestety odstrzeliwane. Jason oduczyl swoje stado zblizania sie do siedlisk czlowieka, za pomoca elektrycznych obrozy.
Jason spotkal po wielu latach dwa ze "swoich" wilkow. Najpierw zauwazyl ich charakterystyczne slady lap. Krecil sie po okolicy, az ktoregos dnia wyszly z lasu dwa stare i siwe juz wilki. Wpatrywaly sie w niego uwaznie, a kiedy go poznaly, rzucily sie z czulosciami, jak dawno nie widziane psy na wlasciciela.

Zdjecia z netu.