Nogi wrosly mi w zadek...

W niedziele postanowilismy zrobic Kiruni przyjemnosc mozliwoscia pobrzechtania sie w orzezwiajaco chlodnej wodzie, wiec pomaszerowalismy najpierw nad rzeke, a pozniej w gore jej biegu, nad jeziorko Kiessee. Psica czula, dokad idziemy, wciaz wybiegala daleko do przodu, wracala patrzac na nas z wyrzutem, dlaczego sie tak guzdrzemy. Kiedy wreszcie dotarlismy w poblize wody, wyrwala do przodu, nie ogladajac sie i pognala sie moczyc. Najpierw napila sie, prawie jak smok wawelski po spozyciu barana z siarka, pozniej szalala i skakala jak szczeniak, plywala z pradem i pod prad. Dawno nie widzialam jej tak szczesliwej.

Dalej szlismy wzdluz rzeki, zeby Kira mogla od czasu do czasu znow sie pomoczyc, z czego skrzetnie korzystala. Doczlapalismy w koncu nad Kiessee, gdzie roilo sie w wodzie od zamieszkujacego ja ptactwa, a obok majestatycznie przeplywaly wypozyczane lodzie.

Kaczki krzyzowki, perkozy, labedzie, gegawy, lyski - tyle zdolalam zauwazyc. Tym razem nie bylo czapli, za to na niebie polowala kania ruda, sfocilam ja nawet, ale wyszla zamazana. Piskleta sa juz mocno podrosniete, wielkoscia dorownuja prawie rodzicom, co wyraznie widac na lewym gornym zdjeciu.
Ruszylismy w strone tamy, a Kira co chwile wskakiwala do malenkiej Flüte, ktora pokazywalam przy okazji posta o wysokiej wodzie, a ktora teraz wrocila do swoich wlasciwych rozmiarow i znow ma wody po kostki (zdjecie ponizej w lewym dolnym rogu).

Dotarlismy do tamy, gdzie z racji wygodnego brzegu, znajduje sie punkt zborny dla psow pragnacych zazywac kapieli. Ach, kogoz tam nie bylo! Od malenkich jazgotliwych po dostojnie wielkie osobniki. Odbywalo sie rzucanie patykow i pilek, psiska aportowaly, wychodzily na brzeg i opryskiwaly nas od stop do glow fontannami wody. Spotkalismy dawno nie widziana sasiadke z poprzedniego mieszkania (to ta w czarnej bluzce) z corka, ktorej nie poznalam, bo ostatnio widzialam ja chyba w wieku przedszkolnym. Ten labrador to pies matki, a mloda ma dwa niewielkie kundelki, uratowane na Wegrzech z "celi smierci". Jednego, czarnego widac na gornym lewym zdjeciu. Kira nie chciala stamtad odejsc, nie tylko bowiem uwielbia wode, ale jest strasznie towarzyska i najchetniej zostalaby tam na zawsze. Nie dala sie dowolac, potem w koncu dogonila nas, wielce obrazona.
Wedrujac dalej, natknelismy sie na przecudnej urody lake, pelna rosnacych na niej malenkich sloneczek. Nie wiem, co to za kwiatki, ale robia niesamowite wrazenie.

Wrocilismy do jeziorka, a Kira wykorzystywala kazda nadarzajaca sie okazje, zeby zamoczyc kuperek i ugasic pragnienie. Bylo dosc upalnie, wiec i my wyposazeni bylismy w wode do picia.

Na brzegu rosly jakies takie kwiatki, pelne przeroznych bzykadelek, wiec i bzykadelko weszlo mi w obiektyw.

Mocno juz zmeczeni, powedrowalismy ta sama droga wzdluz Leine do domu, a Kira oczywiscie jeszcze wielokrotnie wlazila do wody, tego nigdy jej dosc.
Nie szlam sie opalac, wiec i nie nasmarowalam sie smarowidlem z filtrem, troche wiec mam zaczerwienione ramiona. Od tego kopytkowania przez blisko cztery godziny, nogi wrosly mi w zadek, ale warto bylo, zeby psa uczynic szczesliwym.