Nigdy nie sluchac meza!

Ostatnio jakos mnie nosilo, zeby pojechac do lasu. Zatesknilam za wielkim skupiskiem drzew, tym specyficznym dzwiekiem szumiacych koron i ptasich odglosow, jedynym w swoim rodzaju zapachem runa i igliwia, za cala ta lesna atmosfera. Mowie do meza:
- Wezmy koszyczki i noze, bo w ostatnich dniach byly opady, wiec byc moze cos sie znajdzie.
- Czys ty zwariowala? Bede lazil po lesie i wlokl ze soba pusty koszyk, bo tobie sie cos wydaje. Dopoki kukurydza na polu, nie ma grzybow.
Ciekawe, skad to wytrzasnal, nigdy dotad nie przejawial znawstwa agronomia i jej zwiazkami z mykologia.
- Ale przeciez niektore mozna zbierac juz latem... - zaoponowalam.
- Chcesz, to bierz, ja nie mam ochoty targac pustego koszyka. Nie bedzie zadnych grzybow!
Patrze ci ja na moje sloneczko w krotkich spodniach i t-shirtcie i pytam, czy sie przebiera. Nie, nie przebiera sie. Wyskakuje wiec z dlugich spodni, wzuwam takie za kolana. Kiedy sie przebieralam, slubny zdazyl nalozyc dlugie portki i dlugi rekaw.
- Co to ma byc? Przeciez pytalam, czy sie przebierasz.
- A bo pomyslalem, ze komary, pokrzywy i inne takie, to sie przebralem. Gotowa jestes, bo czasu nie ma? Jedziemy!
Nasz kochany las zdawal sie na mnie czekac, machal do mnie galeziami, szumial cichutko powitalne slowa, zapewnial o swojej za mna tesknocie. Oddychalam pelna piersia, napawalam sie jego zapachem, stalam i sluchalam znajomych dzwiekow. Bylo pieknie. W ostatniej chwili zlapalam jakas reklamowke z bagaznika, co slubny skwitowal pelnym politowania usmiechem.

Tak sobie wedrowalismy, a ja czulam oddalajacy sie stres i naplywajaca energie. W lesie to ja jestem energetycznym wampirem i to ja tankuje sile, jaka daja mi drzewa. Las jest hojny, chetnie dzieli sie tym, czego ma dostatek. A tego dnia dysponowal takze innymi skarbami.

Oczom naszym ukazalo sie miejsce, gdzie rosnace na nim grzyby mozna bylo przyslowiowo kosa kosic. Dobrze, ze mialam w kieszeni chociaz te reklamowke i scyzoryk. Wzielismy sie do roboty. Tyle tego bylo, ze obcinalismy tylko same lebki, bo cale chyba by sie nie pomiescily. Pozniej nie bralismy nawet tych lekko podgryzionych przez slimaki. Podreptalismy dalej i znow natrafilismy na kolejne zbiorowisko takich samych grzybow. Sama nie wiem, co to za gatunek, cos zajaczkowo-maslakowego. Kiedy torba byla pelna, zarzadzilismy odwrot.
- Szkoda, ze nie wzielismy koszykow - zamarudzil slubny.
- Mam ci do tylka nakopac? - spytalam rezolutnie, wiec sie obruszyl:
- A kto to wiedzial?
- JA! A w ogole chyba ci jednak nakopie - postanowilam, drapiac sie po odkrytych czeciach ciala, ktore dostapily kontaktu z pokrzywami i innymi ostrymi rzeczami.

Rece mialam brudne, jakbym w glinie kopala, a lydki poparzone pokrzywami i podrapane do krwi. Gdyby nie te male nieszczescia, spacer uznalabym za niezwykle udany.

Ze zlosci nie pozwolilam sobie nawet zdjecia zrobic. Chyba mu jednak nakopie!

Z godzinnego spaceru przywiezlismy do domu tyle samych tylko kapeluszy grzybowych. Gdybysmy mieli koszyki, mozna byloby nazbierac znacznie wiecej, ale ja postanowilam akurat grac posluszna zone i uwierzylam na slowo, ze o tej porze roku grzybow byc nie moze, bo za sucho bylo. Jedna nauczka wiecej na przyszlosc: nie sluchac meza. W kazdym razie nie zawsze.