Konie.

Kiedy kreci sie filmy kostiumowe, wiadomo, ze konie sa niezbedne. Trzeba w koncu zachowac jako taka wiarygodnosc tamtych czasow. Byly wiec i konie, dwa rodzaje. Dla polskiej szlachty normalne, duze, a dla Tatarow mniejsze i te sprowadzono gdzies z gor, a wraz z nimi przyjechali gorale do opieki. Wynajeto stajnie na obrzezach miasta i tam przebywaly wszystkie wraz ze swoimi opiekunami.
Ktoregos dnia mialysmy wolne, bo krecono sceny bez naszego udzialu, postanowilysmy wiec z kolezanka wybrac sie do stajni. Wlasciwie to ona mnie namowila, bo to wielka milosniczka   tych pieknych zwierzat. Dla mnie kon, jaki jest, kazdy widzi: wielkie to takie, ze bez drabiny nie wejdziesz. A niebezpieczne! Z przodu gryzie, z tylu kopie, a z gory zrzuca. Ale popatrzec z daleka moge, czemu nie. Urody i wdzieku nie mozna im przeciez odmowic.
Pogoda byla piekna, swiecilo slonce, skrzyl sie snieg. Stajnie staly w szczerym polu, wiec dochodzac do nich przygladalysmy sie treningowi woltyzerow ze szkoly cyrkowej w Julinku. Kon galopowal po polu, a siedzacy na nim chlopak wyczynial iscie cyrkowe sztuczki, wskakiwal w biegu, zeskakiwal, siedzac w siodle schylal sie tak mocno, ze moglby podniesc cos z ziemi. Patrzylysmy zauroczone pieknem koni i umiejetnosciami jezdzcow. Nagle kon szarpnal, jezdziec bezladnie spadl na ziemie, a zwierze pogalopowalo dalej. Nie wygladalo to na zamierzone i nie bylo. Jak sie pozniej okazalo, kon sie czegos wystraszyl, a facet nie zlamal sobie karku chyba tylko dlatego, ze spadac umial. Troche sie jednak potlukl.
W stajni ogladalysmy kazdego rumaka, ja trzymalam sie w bezpiecznej od nich odleglosci, kolezanka natomiast miziala sie ze wszystkimi z bliska. Jaka roznorodnosc wielkosci i umaszczenia, od arabow po, o ile mnie pamiec nie myli, male huculskie. Byl rowniez sam Karino (chyba w rzeczywistosci mial inne imie) ze slynnego serialu, okazaly wzrostem, bardzo spokojny karosz. Z kazda chwila oswajalam sie bardziej, podchodzilam coraz blizej, przestawalam odczuwac lek przed nimi. Kolezanka zapytala, czy moglybysmy (my? wtf?) pojezdzic na tych koniach. Ona wprawdzie te zwierzeta uwielbiala, marzyla o swoich wlasnych, ale nie miala wczesniej zadnych doswiadczen dzokejskich. Ja odnioslam sie do jej propozycji sceptycznie, bo na swiezo mialam w pamieci upadek zawodowego woltyzera, ale pogapic sie moge. Osiodlali dla niej wlasnie Karino, a ze wowczas byl on juz dosc wiekowym walachem, nie bardzo chcial ruszyc z miejsca, a kiedy w koncu sie zdecydowal, lazil sobie spacerkiem dookola podworka. Kolezanka byla wniebowzieta! W koncu zlazla z niego i goraco zaczela mnie namawiac, bym i ja sprobowala. Poparli ja stajenni. Kiedy dzisiaj o tym mysle, moge tylko glowa pokrecic na totalny brak wyobrazni i odpowiedzialnosci swojej, ale przede wszystkim stajennych, ludzi za konie odpowiedzialnych. Czlowiek byl mlody, skory do ryzyka, wiec dlugo nie dalam sie namawiac. Gdybym, jak ona, dosiadla Karino, pewnie poszlabym jej sladem wokol obejscia. Mnie jednak przekonano do pieknego araba, zachwalajac delikatnosc tej rasy. Musze sie tu pochwalic, ze chyba mam jakies wyczucie konia, bo zupelnie podswiadomie zaczelam sie unosic w strzemionach (tzw. anglezowanie), kiedy chabeta przeszla w step. Stajenni nie chcieli wierzyc, ze siedze po raz pierwszy w zyciu w siodle. Zaczelo mi sie podobac ogladanie swiata z calkiem innej perspektywy, ten lekki wiatr we wlosach, to zgranie dwoch zywych istot, jakies nieme porozumienie i harmonia. I tak sobie anglezowalam spokojnie wokol podworka, kiedy nagle kon niespodziewanie i wbrew mojej woli przeszedl w galop i pognal przez otwarta brame w pole...
Zrobilam blyskawiczny rachunek sumienia, pozegnalam sie z zyciem doczesnym i czekalam na szybka smierc, modlac sie w duchu, zeby byla bezbolesna. Scisnelam boki konia kolanami, zeby nie spasc, nie wiedzac, ze to akurat zacheta do jeszcze szybszego biegu. Katem oka zobaczylam biegnacych w naszym kierunku przerazonych stajennych, ale skupilam sie na utrzymaniu swych przyszlych zwlok w siodle, wiec nie rozgladalam sie za mocno. Stajenni cos tam do mnie wrzeszczeli, pewnie w biegu udzielajac mi bezcennych rad, ale panika i swist wiatru w uszach uniemozliwily mi odbieranie jakichkolwiek bodzcow zewnetrznych. Jak niewierzaca jestem, tak wznosilam litanie do wszystkich mozliwych swietych, zeby mi sie szkapa nie zbiesila gdzies po drodze, nie wierzgnela zadem, bo sie nie utrzymam. A zeby sie utrzymac, coraz silniej zaciskalam kolana na konskich plecach. Madre, nie? Tylko skad ja mialam to wiedziec?
Musialam jednak podswiadomie jedna strone lejc trzymac ciasniej, bo ten chomat powoli, ale sukcesywnie zatoczyl wielkie kolo na polu, tak, ze w koncu obralismy wlasciwy kierunek na stajnie. Dalej cisnelam go kolanami, jednoczesnie jednak ciagnelam za cugle, co okazalo sie nienajgorszym hamulcem. Potwor zaczal zwalniac, wiec bez trudu trafilam z powrotem w otwarta brame, gdzie wylapali nas stajenni.
Uslyszalam wielki huk, to wystraszonym facetom kamienie z serc pospadaly. Gdybym ja sie zabila, a bylo blisko, to oni by z kryminalu dlugo nie wyszli. Kiedy wreszcie sciagneli mnie z grzbietu tej bestii, nie moglam ustac na nogach, tak mi drzaly.
Okazalo sie, ze szkapa stala przez kilka dni w stajni, wiec kiedy wyszla, zobaczyla slonce i bezkresne pola, dostala hyzia z przerzutka i z tej radosci postanowila pobiegac. Moja obecnosc na grzbiecie zupelnie jej nie przeszkadzala. I takie rzeczy powinni ci znawcy koni wiedziec, przewidziec.
Pozegnalysmy to nieprzyjazne dla mnie srodowisko, a ja juz wiedzialam, ze dwa razy w zyciu robilam za dzokeja: pierwszy i ostatni.
Kiedy wieczorem rozebralam sie do kapieli, nie moglam uwierzyc wlasnym oczom, cala wewnetrzna strona ud i kolan byla w bardzo twarzowym granacie. Od tego sciskania nogami chabety popekaly mi wszystkie mozliwe naczynia krwionosne. Mozecie sobie wiec wyobrazic, z jaka sila dopingowalam ja do biegu. Te gustowne krwiaki, najpierw granatowe, pozniej we wszystkich mozliwych kolorach teczy, nosilam do samego konca pobytu. O bolu nie wspomne.