No i mam go!

Ostatnia szansa na morski zachod slonca byla w sobote wieczorem. I tak mielismy ochote wyjsc z domu, wiec czy na spacer w pole, czy nad morze, nie odgrywalo wiekszej roli. Tym razem pojechalismy odpowiednio wczesniej, zeby miec czas na znalezienie wlasciwej drogi, bo nie chcielismy znow wyladowac na tamie. Slonce stalo jeszcze relatywnie wysoko, ale bylo widac, ze zachod bedzie naprawde piekny.

Znow byl odplyw i wielu turystow maszerowalo wglab morza w tej przedwieczornej godzinie, wypatrujac w szlamie muszli.

W lewo od kapieliska wchodzil w morze na kilkaset metrow ulozony z kamieni pomost (falochron?), ktorego  z pewnoscia nie widac podczas przyplywu, bo zakrywa go woda. Postanowilismy przejsc sie na jego kraniec. Po drodze fotografowalam tereny wattowe, widoczne wylacznie podczas odplywu.

Pomost porastaja rosliny, ktorym nie straszna zalewajaca je dwa razy dziennie slona woda.

Straszny kawal drogi zawedrowalismy od brzegu, a konca pomostu nie bylo widac, za to zmienila sie jego struktura i Ela z Kira wrocily na brzeg. Ela miala nieodpowiednie buty, a w przypadku Kiry zachodzilo niebezpieczenstwo, ze lapka zeslizgnie jej sie miedzy kamienie i zrobi sobie sunia krzywde. Oprocz roslin przypominajacych zwykle trawy, wokol pomostu sporo bylo wodorostow, czekajacych na kolejny przyplyw.

Wreszcie dobrnelismy, nie bez strachu o nasze konczyny, na sam skraj falochronu, dalej bylo juz tylko otwarte morze. Na brzegu widac las elektrowni wiatrowych, ktorych tam, na polnocy jest zatrzesienie. Nic dziwnego, skoro wciaz tam wieje.

W oddali widac bylo masywna budowle Eidersperrwerk, a ludziska nadal snuli sie po blocie w nadziei na wyrzucone przez wode muszle. Podobno nawet samo chodzenie po tym szlamie jest bardzo zdrowe.

Powoli kolory dnia zaczynaly blaknac, mglic sie i zmieniac odcien.

Stadko dzikich gesi udawalo sie zapewne z powrotem do miejsca gniazdowania.

Wial nieludzki wiatr, zaczynalo robic sie chlodno, choc w dzien bylo goraco. Siedzielismy na lawce i w milczeniu przygladalismy sie przedstawieniu, jakie wystawiala dla nas natura.

Ojcowie z dziecmi wykorzystywali porywy wiatru, by puszczac latawce, a kolejne gesi spieszyly do gniazd.

Kolory otoczenia zmienialy sie z minuty na minute, czlowiek nie mogl sie dosyc napatrzec na to piekno. Nawet uderzenia wiatru chlaszczace w twarz, nie byly w stanie przeszkodzic i zaklocic uwagi skoncentrowanej na tym nieziemskim spektaklu.

A slonce chylilo sie coraz nizej i nizej, jakby szukalo ochlody w zimnych wodach morza.

Jeszcze tylko malenka iskierka na horyzoncie i... koniec. Czlowiek bez mala instynktownie oczekiwal syku wody, ktora pochlonela te goraca kule, ale slyszalny byl tylko gwizd wiatru. Niebo pozostalo nadal rozpalone blaskiem, rozowo-zolte. Choc ze zdjec zdaje sie przemawiac spokoj i cisza, to jednak jest to wrazenie mylace. Silny wiatr bylo slychac i czuc jego uderzenia, wdzieral sie wszedzie.

Postanowilismy wracac. Na walach sztormowych pracowaly flegmatycznie czworonozne kosiarki do trawy. Jeszcze ostatni rzut oka ze szczytu walu, ale nie... juz wszystko sie skonczylo, jakby jeszcze przed chwila nie plonelo cale niebo. Szybko zaczela zapadac ciemnosc...
A jutro rano czeka nas przeciez wyjazd, czas wracac.