Nad Eider.

W sobote bylo juz troche chlodniej i przyjemniej, wiec wybralismy sie na spacer nad rzeke Eider. Wedrowalismy polami, a slynny nadmorski wiatr dawal nam sie troche we znaki.

Szlezwik-Holsztyn to land glownie rolniczy, plaskie pola ciagna sie kilometrami, co rusz spotyka sie jakis zywy inwentarz. Drogi dojazdowe wsrod pol uzywane sa tez jako sciezki rowerowe, nie brakuje wiec lawek, a obok kazdej stoi smietnik. Porzadek musi byc! Kira miala bezkresne dystanse do pobiegania, z czego skrzetnie korzystala.

Drzew jest w okolicy niewiele, glownie jako otoczenie domow, bo malo ktore oprze sie potedze wiatrow, szczegolnie podczas listopadowych sztormow. Czasem jednak trafi sie jakis powykrecany samotnik, ale to prawdziwa rzadkosc. Pobocza drog polnych zarastaja trzciny, co rozni polnocny krajobraz od naszego i swiadczy o bagnistosci gleby.

Mucki zupelnie nie przejmuja sie nasza obecnoscia i nie zaszczycaja nas nawet jednym spojrzeniem swoich pieknych oczu. Rowy melioracyjne, o ktore bardzo sie dba i nie zasypuje, jak w Polsce, pelne sa wody, bo jest akurat przyplyw. A przyplyw nie dotyczy jedynie wod morskich, poziom rzek doplywowych i rowow rowniez znacznie sie podnosi.

Krowiny pasa sie po jednej stronie walow powodziowych, a owce po drugiej i tutaj pelnia role naturalnych ekologicznych kosiarek do trawy. Woda w Eider osiagnela bardzo wysoki poziom, bo jak wspomnialam, jest wlasnie przyplyw.

I one, podobnie jak krowy, nie przejmuja sie za bardzo obiektywem skierowanym w ich strone, zajete sa swoimi obowiazkami, ktorych pozostaloscia sa wszechobecne owcze bobki.

Tu sie rozdzielilismy, ja zostalam na wale, a reszta wycieczki wrocila na polna droge. Kira byla niespokojna, bo ona lubi miec nas wszystkich razem w poblizu. Chciala biegac miedzy nami, ale na drodze stal jej niewysoki plotek z drutu kolczastego.

Robiac zdjecia bylam bez okularow, wiec motylki troche niewyrazne. Caly wal porosniety jest ostami, pieknie kwitna, a po przekwitnieniu sypia wokol nasionami jak klebki waty.

Nawet nie zauwazylismy, kiedy Kira przedostala sie za plotek i znalazla przy mnie. Pozniej chciala znow wrocic do taty i cioci, wiec zostala troskliwie przeniesiona, zeby sie nie pokaleczyla. Pewnie sama dalaby rade pokonac ten plotek, ale po co ryzykowac jej kontakt z drutem kolczastym?

Z jednej strony walu brazowiejace pole rzepaku, z drugiej male kapielisko na rzece.

Podczas odplywu Eider jest co najmniej o polowe wezsza, teraz prezentuje sie imponujaco i wyglada prawie jak jezioro. Na zdjeciu obok kolejny wypelniony woda przyplywowa row melioracyjny.
Ela wprawdzie lubi spacerowac, ale brak Jej zylki odkrywcy, wiec dopiero dzieki nam poznala nowa trase spacerowo-rowerowa, bo sama bala sie zapedzac tak daleko, a jesli juz, to wracala zawsze ta sama droga, my natomiast namowilismy Ja na przejscie naokolo. Zawsze tak mamy, czasem kosztuje nas to podwojnie dlugim wedrowaniem, bo zdarza sie, ze drogi naokolo nie ma i musimy sie cofac. Ale ile mamy radochy przy odkrywaniu nowych przejsc, nieznanych zakamarkow czy zapierajacych dech w piersiach widokow.
Pogoda zaczela sie poprawiac, wiec postanowilismy wieczorem znow pojechac nad morze w nadziei, ze tym razem uda sie z zachodem slonca.