Grazyna - opowiesc pazdziernikowa.

- Za dwa miesiace gwiazdka! - podspiewywal radosnie Patryk, a Martyna w tym czasie przewracala oczami, siedzac przy swoim biurku, zajeta praca domowa.
- Z czego tak sie cieszysz? - zapytala - Dziecinny jeszcze jestes. Mnie juz to nie bawi - dodala tonem zmeczonej zyciem staruszki. Patryk zachichotal.

Grazyna siedziala w drugim pokoju, przysluchujac sie rozmowie dzieci podczas prasowania  wypranych rzeczy. Automatycznie wykonywala dobrze znane czynnosci, stosik zlozonych ubran sukcesywnie rosl, a ona oddala sie wspomnieniom...

Kiedy urodzil sie Patryk, jej ojciec jakby zlagodnial. Nie na tyle wprawdzie, zeby ich stosunki ulegly poprawie, ale co najmniej na tyle, by pozwolic matce zabrac Martyne na urlop. Babcia z wnuczka wyjechaly na dwa tygodnie do pobliskiej miejscowosci letniskowej, zeby Grazyna mogla zlapac oddech. I tak dosc miala roboty z niemowlakiem, a ze Kazik ze swoim zyjacym jeszcze wtedy ojcem zlapali okazje zatrudnienia sie w Szwecji, miala na glowie caly dom i dwojke malych dzieci.

Nie wie, jak udalo sie matce przekonac ojca, zeby pozwolil jej zabrac wnuczke na wakacje. Malo tego, sam je tam odwiozl. Nie dociekala specjalnie powodow, domyslala sie tylko, ze jej matka cierpliwie przygotowywala grunt, az dopiela swego. Czy to zreszta wazne? Najwazniejsze, ze nie mial nic przeciwko temu. Tyle lat minelo od czasu, kiedy widziala ojca po raz ostatni, kiedy z nim rozmawiala, kiedy dowiedziala sie o incydencie sylwestrowym.

Zdazyla sie przez ten czas oswoic z mysla, ze stracila ojca bezpowrotnie, a jej dzieci beda mialy tylko jednego dziadka. Tesc robil wszystko, zeby zadoscuczynic wnukom brak tego drugiego, kochal je miloscia bezwarunkowa, rozpieszczal, nieba im przychylal. Podczas rozlicznych rozmow z Grazyna probowal zrozumiec powody postepowania jej ojca w stosunku do wnukow i do niej. Nie pojal tego do samej smierci, nigdy nie poznal jej ojca, nie bylo okazji. Jego nagle odejscie bylo dla Grazyny wielkim ciosem, stracila bratnia dusze, madrego doradce i bardzo kochanego i kochajacego czlowieka. Zawsze zalowala, ze sama nie miala takiego ojca.
Pogoda tamtego lata byla przednia. Tesknila za Martynka, wiec ktorejs niedzieli zdecydowala

odwiedzic corke i matke na letnisku. Nie bylo daleko, ale nie miala wtedy jeszcze samochodu, wiec przyszlo jej podrozowac podmiejskim pociagiem. W normalnych okolicznosciach nie byloby to skomplikowane wyzwanie logistyczne, ale biorac pod uwage obecnosc zaladowanego po brzegi wozka z Patrykiem i pieska, ktorego dzieci dostaly od dziadkow, cala akcja wymagala nie lada wysilku i zaradnosci. Juz sam dojazd autobusem na dworzec kolejowy kosztowal ja wiele, zwlaszcza, ze chetni do pomocy we wnoszeniu i znoszeniu wozka, nie stali w kolejce, a bylo co dzwigac, uwazajac przy tym, zeby nie stracic psa lub nie zaplatac sie w smycz. Siedzac w pociagu, zaczela watpic w sens calej tej ekspedycji, a na mysl, ze czeka ja droga powrotna, dostawala gesiej skorki z obawy, czy da sobie rade.

Nie pomyslala rowniez o drodze ze stacji do osrodka wczasowego, piaszczystej drodze przez meke, po ktorej nawet nie mogla pchac wozka i musiala go ciagnac. Jednak widok rozradowanej Martynki, jej raczki na swojej szyi i szept do ucha: mamusiu, jak ja za toba tesknilam, pozwolily w momencie zapomniec o trudach podrozy. Bubcio (to od Belzebuba) tez oszalal z radosci, biegal i rozkoszowal sie natura, ktorej w miescie mial tak niewiele. Gonil motylki, polowal na lezace wokol szyszki, wsluchiwal sie w nieznane odglosy lasu, tarzal sie z luboscia w piachu. Nie, nie zalowala niewygod podrozy, dla takich chwil warto bylo!

I wszystko byloby pieknie, gdyby nie... gdyby jej ojciec rowniez nie wpadl na pomysl odwiedzenia zony na letnisku. Nagle bowiem pojawil sie znikad. Natychmiast zesztywniala, zamilkla i cala radosc diabli wzieli. Pomyslala nawet, ze kiedy ojciec ja zobaczy, zaraz odjedzie, ale nie, zostal. Sytuacja byla nad wyraz niezreczna, ojciec zupelnie nie reagowal na jej obecnosc, nie zauwazal Patryka, rozmawial glownie z matka i to w momentach, kiedy akurat ona z nia nie rozmawiala.
Nastalo popoludnie. Grazyna powiedziala do matki, ze musi sie zbierac, bo droga do stacji wprawdzie niedaleka, ale i nielatwa, ze zanim dobrnie do domu, zrobi sie wieczor. I nagle ojciec, ktory zdawal sie nie sluchac ich rozmowy, odezwal sie niespodziewanie, nie patrzac na nia:
- Jesli chcesz, moge was zabrac do domu samochodem.

Zmartwiala! W ulamku sekundy przebiegly jej przez glowe miliardy sprzecznych mysli. Chciala odpowiedziec, ze moze sobie ten samochod wsadzic, a jednoczesnie, ze skad ten nieoczekiwany zwrot. Chciala odmowic i chciala podziekowac, byla wzruszona i wsciekla zarazem. Wzial ja z zaskoczenia, nie byla w ogole przygotowana na podobne slowa. Pustka i proznia absolutna zawladnely jej rozumem. Jednak, moze nawet wbrew sobie, odpowiedziala spokojnie:
- To bardzo uprzejmie z twojej strony, chetnie skorzystam.
Przez nastepne godziny analizowala zachowanie ojca, w jej glowie trwala gonitwa mysli, choc na zewnatrz zachowywala sie, jakby ich wymiana zdan w ogole nie miala miejsca. Bawila sie z dziecmi, rzucala Bubciowi patyk, rozmawiala z matka, jadla, pila, lecz robila to wszystko jak w transie.
Kiedy nadeszla pora wyjazdu, ojciec fachowo zlozyl wozek i zapakowal go do bagaznika. Gdzie sie tego nauczyl? Niewazne przeciez... W drodze niewiele rozmawiali, zapytal ja jedynie o adres, nie wiedzial przeciez, gdzie mieszka. Na miejscu pomogl jej sie rozpakowac, a nawet wniosl wozek na gore. Nie chcial wchodzic do mieszkania, a ona tez nie nalegala. Dla obydwojga sytuacja byla

niezreczna, choc widoczne bylo, ze obydwoje sa w jakis sposob wzruszeni odnowieniem kontaktow.
Na odchodnym ojciec napomknal, ze znow wybiera sie w odwiedziny i chetnie po nia przyjedzie, jesli tylko ma ochote. Przystala na to z radoscia. Pozegnali sie na odleglosc, nawet nie podali sobie reki, ale pierwszy krok zostal poczyniony. Po tylu latach okresu zlodowacenia trudno bylo wymagac wzajemnej czulosci, usciskow i buziakow. Moze i na to przyjdzie czas, nie wszystko naraz.
Nie spala przez cala noc, emocje zawladnely nia bez reszty, wciaz na nowo analizowala poprzedni dzien, zastanawiala sie, co powodowalo ojcem, ze w koncu zechcial ja zauwazyc i sie do niej odezwac. To do niego nie pasowalo. A jednak sie przelamal. Naprawde nie wiedziala, co ma o tym myslec. Potem jednak doszla do wniosku, ze trzeba brac wszystko takim, jakie jest, cieszyc sie z nowej sytuacji i nie lamac sobie glowy jej przyczynami. Moze to zblizajaca sie starosc, moze urabianie go przez matke i babcie, moze w koncu zdrowy rozsadek i tesknota za jedyna corka byly przyslowiowa kropla przepelniajaca czare goryczy? Zreszta, czy to wazne...? Wazne dla niej byly widoki na poprawe relacji rodzinnych, bo dotychczasowe byly chyba dla wszystkich nie do zniesienia.
Zmordowana fizycznie i psychicznie, zdolala zasnac dopiero nad ranem.

Poprzednie miesiace Grazyny sa do przeczytania w zakladkach na gorze.