50 lat temu.

Niewiarygodne doprawdy! Juz 50 lat minelo od smierci Kennedy´ego, a do dzisiaj tak naprawde nie wiadomo, kto stal za tym zamachem. W tym czasie powstaly niezliczone teorie, przesluchano rzesze swiadkow, przeanalizowano klatka po klatce tysiace filmow. Nad rozwiazaniem zagadki pracowaly najtezsze glowy, specjalisci od polityki, balistyki, analizy zdjec i filmow, medycyny, psy goncze FBI, CIA i policji. Powstaly setki filmow fabularnych i dokumentalnych, a sam nieboszczyk stal sie wielka ikona, choc prezydentem byl miernym, jak pokazala historia.
Byl za to bardzo medialny, trafil w okres narodzin i rozkwitu telewizji, wpuscil media do bialego domu, uchylil rabka tajemnicy swojego zycia prywatnego, chetnie fotografowal sie z rodzina. Do historii przeszly zdjecia jego dzieci baraszkujacych obok biurka, przy ktorym nad losami Ameryki pracowal ich ojciec, najmocarniejszy mezczyzna na swiecie, a taki swojak. Najbardziej

jednak u publiki zapunktowala jego zona, Jackie, nie tylko piekna i wyznaczajaca trendy w modzie i stylu bycia, ale jednoczesnie kobieta wyksztalcona, zadna kura domowa, jak poprzedniczki (i kilka nastepczyn), swiadoma swojej wartosci i stojaca rownorzednie przy mezu, a nie trzy kroki za nim.
Nie bez znaczenia byla potega calego klanu Kennedy´ch, z ich ambitnym ojcem, Josephem Patrickiem, na czele, ktory robil wszystko, by jego synowie trafili na najwyzsze panstwowe stanowiska. Wojenna smierc najstarszego syna, Josepha Patricka Juniora, z ktorym ojciec wiazal najwieksze nadzieje, pokrzyzowala jego plany, a na czolo wysunal sie John Fitzgerald.
Jak to najczesciej w takich przypadkach bywa, jego przedwczesna i dramatyczna smierc rzucila w niepamiec jego bledy i ekscesy, a z niego samego zrobila ikone. Nie wiadomo, jak potoczylyby sie dalej jego losy, czy zostalby wybrany na druga kadencje, a gdyby tak sie stalo, jaka opinia cieszylby sie wsrod swoich rodakow i reszty swiata, jak by sie zestarzal i kiedy umarl smiercia naturalna. To dosc typowe zjawisko, ze tragiczne wydarzenia idealizuja nieco postac ofiary.
Podobnie rzecz sie miala z najslynniejsza kochanka Kennedy´ego, Marilyn Monroe. Swoja rzekomo samobojcza smiercia oszczedzila wszystkim widoku starzejacej sie, uzaleznionej od lekow gwiazdy. Zostala legenda, owiana mgla tajemnicy, powiazana z najwyzej stojacymi personami w kraju i byc moze na ich zlecenie zamordowana.

Ale ja nie o tym chcialam, te fakty znaja wszyscy.
Kiedy Kennedy zostal wybrany 35 prezydentem USA, ja pomieszkiwalam u dziadkow w Warszawie i mialam 5 lat. W tym czasie dziadek stal sie dumnym posiadaczem telewizora Szmaragd. Cala rodzina wgapialismy sie w niewielki ekranik, bo byla to ogromna atrakcja dla wszystkich. Nawet sasiedzi przychodzili ogladac jakies audycje.
Tam wlasnie po raz pierwszy zobaczylam Kennedy´ego i oddalam mu cale swoje dzieciece serce. Bo byl fajny, ladnie sie usmiechal, mial piekna zone i dzieciaki, ktorymi sie chwalil, a byly one mniej wiecej w moim wieku. Wtedy juz wiedzialam, ze zyje w Ameryce, a nawet umialam ja pokazac na mapie. Pewnie jednak nie zdawalam sobie sprawy, ze to tak daleko, bo na mapie wygladalo blisko.

ze strony Allegro

Dziadek prenumerowal/kupowal/dostawal w pracy (?) takie pismo o tytule Ameryka, wydawane przez rzad USA, na kredowym papierze, z kolorowymi fotografiami i po polsku. Czytac to ja wtedy za bardzo nie umialam, troche skladalam litery, ale glownie interesowaly mnie wlasnie te zdjecia z roznych zakatkow tego fascynujacego kraju lub portrety znanych Amerykanow, aktorow, politykow, pisarzy. Przegladalam te Ameryki do wypeku, bylo tam mnostwo zdjec Kennedy´ego i jego rodziny, tej najblizszej, jak i braci podazajacych jego sladem w swiat polityki. Juz samo obcowanie z tak pieknie wydanym pismem bylo dla mnie nie lada przezyciem, bo w tamtych latach w Polsce nie bylo takich cudow, a kolorowe zdjecia w prasie byly strasznej jakosci. Przenosilam sie w marzeniach do wszystkich tych cudownych miejsc, raz do parkow narodowych, innym razem na Broadway, gdzie swietowano premiere My fair lady z Audrey Hepburn w roli Elizy Dolittle, to znow do tetniacych przedswiateczna goraczka sklepow Nowego Jorku. Podziwialam malych Kennedy´ch, ze maja takich fajnych rodzicow, tak pieknie mieszkaja i bywaja wszedzie tam, gdzie ja pewnie nigdy nie pojade.
Taki obraz prezydenta mialam w glowce, a o wielkiej polityce, jaka prowadzil - zielonego pojecia. Dla mnie byl dobrym czlowiekiem, bo sie ladnie usmiechal i kochal swoje dzieci, o PR-owskich trikach nie mialam wowczas wiedzy zadnej. Dlatego wlasnie, kiedy po ponad dwoch latach inny juz

telewizor, u moich rodzicow w domu, powiadomil mnie, ze zastrzelono tego wspanialego czlowieka, wybuchnelam niepohamowanym placzem. Nie moglam za nic zrozumiec, dlaczego zabito tego czlowieka, za co, przeciez byl dobry. Pozniej, ogladajac migawki z jego pogrzebu, utozsamialam sie z osieroconymi przez niego dziecmi i sama bardzo sie balam, ze to mogloby sie przytrafic mnie, ze moglabym stracic ojca. Tylko moj nie mialby takiego pogrzebu.
Niedlugo pozniej zaczela sie wojna w Wietnamie, a ja bylam przekonana, ze to Johnson jest wszystkiemu winien, bo "moj" prezydent przeciez by do niej nie dopuscil. Kibicowalam Robertowi, chcialam, by przejal schede po bracie i zakonczyl te glupia wojne. Z czasem coraz wiecej rozumialam, choc jeszcze nie dopuszczalam mysli, ze polityka jest czyms brudnym, a amerykanska w szczegolnosci. Kiedy zginal w zamachu Robert Kennedy, mialam 12 lat. Juz nie plakalam, ale nadal nie rozumialam, dlaczego. Bylo mi go szkoda juz nie dlatego, ze byl przystojny i rownie pieknie sie usmiechal jak jego starszy brat, ale nadal bylam przekonana, ze oni

obaj chca dobrze dla swojego kraju. Czas weryfikowal bezlitosnie te wszystkie moje mity, wiele czytalam o tej nieszczesnej rodzinie i moj wczesniejszy sielankowy obraz poteznego klanu powoli chwial sie w posadach. Nadal jednak, podswiadomie jakos, darzylam ich sympatia, jakis cien wczesniejszej fascynacji we mnie pozostal. Kolejne lata utwierdzaly mnie w przekonaniu, ze pogloski o klatwie rzuconej na wszystkich Kennedych, musza zawierac jakies ziarno prawdy. Prawdziwym szokiem byla dla mnie wiadomosc o kolejnej tragicznej  i nie do konca wyjasnionej smierci Johna F. Juniora w 1999 roku, tego malego smyka salutujacego na pogrzebie wielkiego ojca. Przeciez "znalam" go od dziecka, trzymal sie z daleka od polityki, byl wielokroc przystojniejszy od ojca, wszechstronnie wyksztalcony, swiat stal przed nim otworem. Dlaczego? Klatwa? Chyba tak...

Wszystkie zdjecia pochodza z netu, ze stron poswieconych Kennedy´m.