Cienka nitka.

Trzy cory Zeusa i Temidy decyduja o zyciu. One bowiem przeda nic zywota, by w pewnej chwili ja przeciac. Kloto (z wrzecionem) to przadka, najlaskawsza z trzech siostr, z chwila narodzin zaczyna snuc nic zywota. Lachesis (z tabliczka i rylcem) strzeze owej nici i za pomoca stalowego lub srebrnego preta odmierza przeznaczona kazdemu dlugosc zycia i jest odpowiedzialna za to, co w nim sie zdarzy. Atropos (ze zwojem, klepsydra lub waga), najstarsza z nich, nieodwracalnie nic przecina, powodujac zgon.
Kazda zywa istota otrzymuje z dniem narodzin swoja wlasna nic, dla jednych jest ona grubosci liny okretowej i nie poddaje sie nozycom Atropos, inni dostaja zwykle, przecietne nici. Sa jednak istoty, ktore od poczatku obdarowane zostaja nicia pajecza, ktora w kazdej chwili grozi zerwaniem podczas przedzenia, nie trzeba nozyc.
Mojry nie podlegaja rozkazom bogow, tylko one znaja przyszlosc bogow, ludzi i zwierzat, ich decyzje sa jedyne i ostateczne, to one sa boginiami zycia i smierci, sa Przeznaczeniem. Nikt nie zna ich wyroczni, ktorej zazdrosnie strzega, nikomu dotad nie udalo sie wyrwac od nich tajemnicy.

 Nie da sie ich niczym przekupic, zadne zaklecia ani grozby nie maja wplywu na los zywej istoty, wszystko jest z gory przewidziane i nieodwracalne.
Nie ma zadnego znaczenia grubosc nici, bo od poczatku liczy sie jej dlugosc. I zdarza sie, ze dlugosc liny okretowej jest niewielka, podczas gdy niteczki pajeczej - niezmierzona, wbrew logice i wszelkim przewidywaniom.

Na takiej nitce pajeczej zawisl los malenkiego kotka, dziecka bezdomnej kociej matki. Podobnie, jak wczesniej jego niepoliczonego rodzenstwa, powolanego na swiat sila instynktu, wbrew warunkom, niedozywieniu i okolicznosciom. Zanim przyszedl na swiat, zdarzyl sie maly cud. Jego matka trafila do domu tymczasowego, wreszcie bylo jej cieplo, wygodnie i syto. Niestety, jej bezdomne i glodne zycie odcisnelo sie pietnem na niej i krecacych sie w jej brzuszku kociatkach.
Jednemu z nich Atropos przeciela nic, zanim zdazyl sie urodzic, innemu zaraz po przyjsciu na swiat, ich niteczki byly ciensze od pajeczyny. Zostaly dwa. Kotka bardzo sie starala, tulila malenstwa, lizala ich futerka, masowala brzuszki, bardzo je kochala. Nie umiala jednak powiedziec, ze w jej cycuszkach nie ma pokarmu, nie zdazyl sie wytworzyc, bo za pozno zaczela dobrze jadac.
Atropos przeciela jeszcze jedna niteczke...
Malenstwo, ktore przezylo, bylo coraz slabsze, zadbane, wypieszczone, ale glodne. Ssalo, ssalo, ale nic do pyszczka nie chcialo leciec. Opadalo z sil, ktorych bardzo potrzebowalo, by przezyc...

Atropos beznamietnie przygladala sie slabiutkiej nici, bo choc Kloto starala sie jak mogla, nie umiala uprzasc jej grubiej. W kazdej chwili niteczka grozila zerwaniem, jednak wbrew swojej grubosci, zdawala sie byc bardzo trwala. Atropos siegnela po nozyczki...
- Nie! - zawolaly jednoczesnie jej siostry zdziwione wlasna smialoscia.
- Znacie reguly - odparla bezbrzeznie zdumiona Atropos, ale odlozyla nozyczki, wbrew sobie i wbrew odwiecznym zasadom.
- Trzeba dac mu szanse - zaoponowala Lachesis - nic jest splatana, ale rozplacze ja, ona jest dluzsza niz ci sie wydaje.

W tym samym czasie kociatko pilo podane przez czlowieka kocie mleczko, po jego brzuszku rozchodzilo sie przyjemne cieplo. Poczulo sie znacznie lepiej i pomyslalo, ze bardzo chce zyc. Dla swojej zmaltretowanej mamy, dla czlowieka, z ktorego rak dostalo pokarm, dla siebie.

Lachesis pracowicie usilowala rozplatywac slabiutka niteczke zywota dzielnego kociaczka i choc bardzo sie starala, praca nie szla jej latwo. Supelkow i petelek bylo bardzo duzo, niteczka cienka, a jej palce zesztywniale i za grube na tak precyzyjna robote, nie ustawala jednak. Chciala udowodnic najstarszej siostrze, ze nitka okaze sie w koncu bardzo dluga. Niech no tylko znikna z niej wezelki.

Pierwsze mleczko przeszlo swoja naturalna droge i wyladowalo w postaci zoltej plamki na kocyku. Kociatko poczulo naplywajace w jego cialko sily. Mialo apetyt, choc nie bardzo radzilo sobie z piciem, ale czlowiek staral sie za wszelka cene napelnic glodny brzuszek. Ogrzewal kociaczka, masowal kiszeczki, zeby maluch dobrze trawil. I trawil! Ledwie zdazyl z jednej strony nieco przelknac, wylatywalo z drugiej w nieco zmienionej postaci.

Zdjecie Anki Wroclawianki

Kloto przedla, Lachesis rozplatywala, a Atropos czekala...

Kociatko syte zasnelo...

I zdarzyl sie cud! Nic zostala rozplatana! Wydluzyla sie! Kloto i Lachesis spojrzaly na siebie, zadowolone z efektow swoich trudow. Atropos usmiechnela sie do siebie...

Malenstwo zostalo zabrane od mamy, cieplo zapakowane i pojechalo w swoja pierwsza, bardzo daleka podroz. Troche sie balo po drodze, nie moglo zobaczyc, co sie dzieje, bo oczka byly ciasno zamkniete, ale czulo wszystkimi zmyslami, ze to dla jego dobra. Nagle poczulo znajome lizanie. Mama? Jedzenie? Cieplo futerka? Jakby inne, ale takie bezpieczne. I wokol inne futerka, takie miekkie i ladnie pachnace. Gdzie to jest? To, co smakuje i daje sily, ten kranik z ambrozja. Jest! Nareszcie! Blogosc. Znajomy smak. Pyszne! I te pieszczoty. I lapka przytulajaca do cieplego maminego brzucha. Mmm... zyc nie umierac!
Kociatko zasnelo blogim, bezpiecznym snem. I snilo mu sie zycie. Zycie? Vita (Vito). We snie
zdecydowalo, ze odtad tak chce sie nazywac. A na drugie chcialo miec Kropeczka (Kropek) Czwarty. Tak, to mu sie spodobalo. Dzielne, waleczne kociatko

Vita Kropka Czwarta

lub

Vito Kropek Czwarty,

bo samo jeszcze nie wiedzialo dokladnie, kim jest. Wiedzialo tylko, ze bardzo chce zyc.

Gosiu, bardzo przepraszam, ze bez pozwolenia skorzystalam ze zdjec, mam nadzieje, ze nie masz mi za zle. Musialam to napisac, co powyzej, inaczej bym sie rozpadla na kawalki. Bardzo przezywalam te cala historie i pisanie pomoglo mi pozostac w kupie. Czytalam Twoj post po wielokroc, denerwowalam sie i plakalam na przemian, pozniej nie moglam sie doczekac dalszego ciagu i denerwowalam sie znowu, tym razem na Ciebie, ze tak nas trzymasz w napieciu. A potem od nowa przegladalam zdjecia i nie moglam wyjsc z podziwu na ogrom instynktu macierzynskiego u kotki mojej imienniczki. Zdumiewajace i zachwycajace!