Nie przechodzi...

Wpadlam do glebokiej czarnej dziury i jakos nie moge z niej wypelznac. Zeby nie bylo niedomowien, nie tylko choroba Kiry to sprawila. To byla przyslowiowa kropla przepelniajaca czare, iskra, ktora zainicjowala jakas reakcje lancuchowa. Nie moge sie pozbierac do kupy, rozpadlam sie.
Dodatkowo mam straszne wyrzuty sumienia, ze swoja nieobecnoscia zepsulam rodzinie wigilie. Dziewczyny tak bardzo sie postaraly, tyle trudu wlozyly w jej przygotowanie. Wszystko dla mnie, zebym nie musiala nic robic, zebym odpoczela, wyciszyla sie. Widzialy, co sie ze mna dzieje, ani slowem nie daly do zrozumienia, ze cos jest nie tak, nie meczyly mnie telefonami z pytaniami o przepisy, chodzily wokol na paluszkach.
A ja je tak zawiodlam.

Massimo robil za renifera

W pierwsze swieto Owsik przygotowal swiateczny obiad, postanowilam pojsc, choc wolalabym zostac w domu. Jednak po przeplakanej samotnie wigilii, po nieprzespanej nocy, wydawalo mi sie, ze jest mi lepiej. Nie bylo. Wiele wysilku kosztowalo mnie zjedzenie czegokolwiek, udzial w rozmowie, udawanie, ze wszystko jest w porzadku. Nie chcialam, zeby sie niepotrzebnie niepokoily.
Do kompletu jeszcze cisnienie powietrza tak gwaltownie spadlo, ze ledwie powloczylam nogami. Wiatr wyl za oknem i lal deszcz.
Zajrzalam na blogi, a tam wszedzie choinki, lampki, potrawy, radosc i wesolych swiat. Co ja mialam pisac w komentarzach? Jaki jest moj stosunek do swiat, wyjasnialam wczesniej niejednokrotnie, a te swieta byly wyjatkowo beznadziejne, chyba najgorsze w moim calym zyciu. Nie umialam sie przelamac dla dobra sprawy, nie mialam sily, nie bylam w stanie. Nie wiem, dlaczego. Sytuacja mnie przerosla.
Czulam sie poniekad jak sparalizowana, chociaz motoryka byla bez zarzutu. Rozum i serce nakazywaly jedno, cialo bylo gotowe do wyzwan, a jednak cos blokowalo. Nie chcialam, nie moglam. Pelna niemoc. Wypalenie. Nie bylo takiej sily, ktora moglaby sie temu przeciwstawic. Jakby jedna czesc mojego jestestwa racjonalnie tlumaczyla tej drugiej koniecznosc uszanowania wysilkow rodziny, zebrania sie do kupy, zaprzestania rozczulania sie nad soba, podczas, gdy ta druga, sponiewierana i lezaca zwinieta w klebek, skowyczala zalosnie o pozostawienie jej w spokoju.
Ja nawet nie potrafie tego stanu ubrac w slowa, jakos przystepniej zdefiniowac, nazwac. To cos zupelnie mi nieznanego, nigdy wczesniej tak sie nie czulam.
Nawet rozmowa sprawia mi trudnosc, a przy pisaniu tego posta, dlugo musze sie zastanawiac nad doborem slow. Chyba to, co napisalam brzmi jakos chaotycznie.
Jestem Wam bardzo wdzieczna za pelne zrozumienia i ciepla komentarze pod poprzednim postem, przeczytalam je wielokrotnie, ale nie moglam sie zdobyc na odpowiedz. Przepraszam i mam nadzieje, ze mi wybaczycie.