Szkodnik.

No to se wyhodowalam na piersi wlasnej szkodnika i pasozyta! Ktoregos dnia ukrece ten kolorowy lebek albo nogi z chudego zadka powyrywam!
Zaczynam sie powaznie obawiac o calosc mojego pueblo. I niech mnie tu nikt nie przekonuje, ze to slodkie malenstwo, wprost naprzeciwko, to wcielony szatan! Naprawde!
Chodze jak jaka sluma, cala w bialych klakach, ktore nie chca schodzic, ale to bylabym w stanie przezyc, w koncu widzialy galy, co braly. Znacie moje upodobania do czerni, poczawszy od szaty bloga, zakonczywszy na szatach moich. Wczesniej nie rzucalo sie to tak w oczy przy czarnych klakach Miecki, teraz za to sie rzuca.
Bula to typowy przedstawiciel swojego gatunku, czyli kota ulicznego, walczacego o przetrwanie. Tyle sprytu i cwaniactwa Miecka nie wykazala przez cale swoje zycie, ile ten pypec pokazal w miesiac.
Ja wiem, ze zabrzmi to dziwnie, ale ona jednoczesnie jest wszedzie i nigdzie jej nie ma. Wielokrotnie zdarzalo mi sie poszukiwac zniknietego na amen Bulczyka. Wszedzie zagladalam, kamien w wode. Cale szczescie, ze przybiega na zawolanie. Dotad nie udalo mi sie dociec, gdzie ona sie chowa, bo kiedy trace juz nadzieje i w glowie mam czarne scenariusze, ona pojawia sie calkiem znikad przy mojej nodze, jakby nigdy nie opuszczala tego miejsca. Z drugiej zas strony jest doslownie wszedzie i trzeba miec oczy dokola glowy, zeby za nia nadazyc. I szkodzi, psuje, rujnuje.
Mamy w sypialni szafe z przesuwnymi drzwiami, ciezkimi i masywnymi, ale nie dla tej pchly. Nauczyla sie je otwierac, wlazic do szafy i robic w niwj wlasne porzadki, czyli zwalac z wieszakow wiszace na nich ubrania oraz te lezace na polkach. Nie wiem, ile juz razy musialam wszystko ukladac od nowa.

Lubi moscic sie w mojej torbie lezacej na kuchennym stole. Bardzo prosze, dlaczego nie? Jakos jednak nie podoba mi sie, ze juz dwa razy nasikala mi do niej. Musze teraz trzymac torbe zamknieta.
Upodobala sobie rowniez moja monstere w sypialni jako toalete. Oblozylam ziemie folia, to szczy, malpa jedna, na folie. Bede musiala kupic patyczki na szaszlyki i zbudowac palisade, zeby nie mogla tam wlazic, bo mi calkiem rosline zmarnuje.
Wczesniej przy Mieci nigdy nie musielismy uwazac na otwarte okna ani nie zabezpieczony balkon, bo koteczka nie miala w glowie ucieczek ani innych niebezpiecznych akcji. Teraz balkon jest zabezpieczony siatka, a okna zawsze zamykamy przed wyjsciem z domu, nawet na chwile, bo boje sie, ze ta iskierka zaklinuje mi sie, a nie sposob zabezpieczyc wszystkich okien, bo to droga impreza. Kiedy jestesmy w domu, uwazamy, a kiedy wychodzimy, zamykamy.
Na poczatku pobytu Bulki u nas wydawalo sie, ze zlosliwa stara rezydentka Miecka moze jej zrobic krzywde, a to biedne malenstwo nie zdola sie obronic. Jakze sie mylilam w ocenie! Ten maly cwaniak piec razy by Miecke sprzedal z zyskiem, a ta nawet by sie nie zorientowala.
Idac za Waszymi radami, postawilam im dwie miseczki, zeby kazda miala swoja i zeby mogly rownoczesnie jesc. Rownoczesnie? Acha! Miecka siedzi, a Bulczyk wyzera z jej miski, lezac jednoczesnie brzuchem na swojej. No, jakis kot ogrodnika! Zawsze, przy kazdej misce jest pierwsza, nawet przy psiej. Az sie boje, ze przy takim wilczym apetycie zrobi sie gruba.

Poza tym to mala kleptomanka, wszystko sobie przywlaszcza, co jej w lapecki wpadnie. Zadne zabezpieczenia nie pomagaja, bo zawsze znajdzie sposob, zeby dostac sie do miodu. Na parapecie w kuchni stoja koszyczki ze szpargalami i pojemnik na dlugopisy. Nie zlicze juz, ile razy zbieralam wszystko z podlogi. Nawet nie daje mi szansy na sprawdzone u Miecki metody wychowawcze przy pomocy spryskiwacza, bo na ogol psoci podczas naszej nieobecnosci w pomieszczeniu, a tlumaczenie czy psikanie po fakcie mija sie z celem.
Zaczepia biedna stara Mecke, zupelnie nie przejmujac sie jej zloscia, bo kiedy ta fuknie, Bulka robi za dywan, wcale nie ucieka, tylko rozwala sie na srodku. Zero respektu dla kociej siwizny!
Przy tym wszystkim jest tak przytulna i zalotna, jak male dziecko, ktore stojac nad rozbitym wazonikiem, niewinnie sie usmiecha i mowi, ze to nie ono. Kiedy tak spojrzy, cwierknie radosnie, cala zlosc przechodzi i czlowiek zbiera te lachy powyrzucane z szafy, te dlugopisy z podlogi, suszy wilgotne wnetrze torebki i zamiata rozsypana ziemie z doniczki.
Kiedys jednak moja cierpliwosc sie skonczy i ukrece ten leb! Serio, serio!
Jak wiec widzicie, grzmije i anakonde wychowalam na memlonie.