Bialo-zamglone.

Niedziela powitala nas mgla i  siarczystym mrozem. Kiedy poszlam na pierwszego papieroska, zachwycil mnie wyglad kociej siatki, wiec pomyslalam sobie, ze gdzies dalej, w naturze swiat musi wygladac jeszcze piekniej. Nie bylo na co czekac, okutalam sie po uszy i poszlam lapac chwile.

Mroz szczypal na tyle upierdliwie, ze zmuszona bylam robic zdjecia w rekawiczkach, ale parlam do przodu jak buldozer. Chcialam nawet dojsc pieszo nad Kiessee, ale stwierdzilam, ze nie dam rady, bylo naprawde zimno. Skrecilam wiec w pole. Slonce usilowalo przebic sie przez mgle, ale niespecjalnie mu sie to udawalo, mozna bylo spokojnie na nie patrzec golym okiem.

Ruszylam na skroty przez pokryta szronem lake (uonke). I to byl moj blad, wiel-blad. Myslalam bowiem, ze szron bedzie sie mocniej trzymal zdzbel trawy, a on tymczasem zgrabnie lepil sie do moich spodni. W jednej chwili mialam mokre i sztywne od lodu nogawki spodni i od tej chwili az do powrotu do cieplego domostwa trzeslam sie z zimna jak galareta.

Kanaly odplywowe i zbiornik retencyjny pokryte byly warstewka lodu. Drzew na horyzoncie prawie nie bylo widac.

I ta dojmujaca cisza wokolo, przerywana z rzadka stukotaniem przejezdzajacego pociagu ICE, ktorego we mgle nie bylo widac.

W domu natychmiast zakopalam sie pod cieply koc, oblozylam jeszcze cieplejszymi kotami i probowalam odtajac. Powinnam od razu wskoczyc do wanny z goraca woda, ale nie chcialo mi sie rozbierac. Sporo mi zajelo, zanim poczulam, ze zastygla od mrozu krew od nowa plynie mi w zylach.