Moja bajka, moja Bulka.

 Przypominam =>

Poderwalo mnie na krzesle, jakbym na gwozdziu usiadla, kiedy przeczytalam u Gosianki o powrocie Pandy z adopcji. PO DWOCH DNIACH! Pozwolicie, ze zacytuje Gosie, bo boje sie, ze gdybym miala to opisywac wlasnymi slowami, uzylabym slow powszechnie uznanych. No wymsklo by mi sie, calkiem ode mnie niezaleznie.

Panda wróciła z adopcji.
Tak, dobrze przeczytaliście: wczoraj wieczorem po dwóch dobach pojechałam i odebrałam Pandę z nowego domu.
Oczywiście powody tego powrotu muszą zostać wyjaśnione. Nie może za kotką ciągnąć się jakieś niedomówienie, tym bardziej, że Pandusia spisała się na medal i to wg słów pani byłej już adoptującej.
"Panda to wspaniała kotka, czyściutka, taka jaką każdy właściciel chciałby mieć, trochę dzikus, ale bardzo odważna i wesoła, adoptuje się bardzo fajnie i bezproblemowo.
Dzisiaj przyszła cała wyprawka, zaczęła się bawić z moją córką."

Jak widać, Panda mimo okropnego stresu związanego ze zmianą domu, okazała się cudowną koteczką, która nie zrobiła nic takiego, aby "zasłużyć na zwrot".*
Jaki jest więc powód?
"Ale kot to nie moja bajka..."
No cóż. Bardzo proszę na tym przykładzie, aby jednak lepiej przemyśliwać sprawę adopcji żywego zwierzęcia. To dla niego jest bardzo trudne i stresujące.
Panda siedziała wystraszona w swojej "norce" cały poniedziałek, a kiedy zaczęła się przełamywać, łasić do dziecka, dawać brać na ręce jednej osobie z rodziny - została oddana.
Tak jak powiedziałam wczoraj: miłość nie rodzi się w dwie doby. Trzeba dać jej szanse. Poznać zwierzę, otworzyć się na jego uczucia i emocje. Popatrzeć sercem.
Pandusia jest już w domu, a ja liczę na to, że ta sytuacja obróci się jej na dobro. Pokazała, jak jest cudowną kicią. Pokazała, że może być z dzieckiem, że jeśli dać jej czas, pięknie się przystosuje.
Było mi wczoraj bardzo przykro, ale dziś też jest dzień i na pewno przyniesie coś dobrego.
Mam prośbę o umiar i kulturę w komentarzach. Z góry dziękuję.

Zachowam wiec umiar, bo jestem niezwykle kurtularna z natury oraz mam wrodzone nienaganne maniery. Pod wpisem Gosi w ogole nie skomentowalam sprawy, wiedzac, ze mogloby mnie poniesc.
Przypomnialo mi sie tylko, jak to z Bulka bylo. Zakochalam sie zdalnie w tej paszczy, o malo nie zostalam mezobojczynia, tak bardzo musialam slubnego przekonywac do drugiego kota w domu. A kot co? Nie tylko nie zostal zaakceptowany przez rezydentke, to jeszcze odwdziecza mi sie szczaniem po calej chalupie, drapaniem mebli i innymi atrakcjami. Kiedy skarzylam sie na blogu, sama Gosia zaproponowala mi, ze przyjmie Bulke z powrotem, bo tylko z nia problemy i nerwowosc w domu. Zareagowalam swietym oburzeniem! Jak to? Przeciez ja ja adoptowalam, przejelam odpowiedzialnosc, zdazylam juz do siebie i rodziny przyzwyczaic, a co najwazniejsze - pokochac. I ja bym miala ja oddawac? Tylko dlatego, ze posikuje? Nie moglabym do konca zycia spojrzec na siebie w lustrze bez obrzydzenia. Nikt mi przeciez nie gwarantowal, ze male dziecko, ktoremu zaoferowalam swoj dom i serce, bedzie idealem, a dzieci bywaja przeciez rozne, niektore sa trudne w wychowaniu, inne sa chore. Adoptowalam zywa, czujaca istote z calym dobrodziejstwem inwentarza, czyli ewentualnymi trudnosciami czy kosztami, z ryzykiem dewastacji domowych ruchomosci. Gdyby bylo inaczej, kupilabym sobie pluszowa zabawke i postawila na regale, a potem mialabym swiety spokoj i niepodrapane, nieoszczane meble.

Moze moja chec dokocenia nie byla do konca przemyslana i przekalkulowana, ale uczucie, jakim do Bulki zapalalam, bylo silniejsze od rozsadku. Jednak skoro juz sie zdecydowalam, byla to decyzja na dobre i na zle oraz do konca zycia, mojego albo Bulki. Nie bylo innej opcji, bo szacunek, jakim darze kazda zyjaca istote i respekt dla jej uczuc, sa wazniejsze od mojej wlasnej wygody i calosci mebli. Bo meble to rzecz nabyta i drugorzedna, a kociej milosci nie da sie ani wycenic,  ani kupic za wszystkie skarby swiata.
Szczesciem w nieszczesciu Pandy bylo to, ze jeszcze nie zdazyla sie przyzwyczaic do nowych opiekunow, nie zdazyla ich pokochac miloscia bezgraniczna. I dobrze!

Najradosniejszy apdejt swiata: Panda zostala ponownie adoptowana, tym razem w dwupaku ze swoim braciszkiem Marlonem. Tym razem bajka byla wlasciwa.

Pozwolilam sobie jeszcze przekopiowac ze strony naszej Lusi, "Koty Abigail - DT", dekalog dla wszystkich, ktorzy chcieliby zaadoptowac kota (psa zreszta tez to dotyczy oraz wszystkiej zywiny, ktora chcielibysmy trzymac w domu):

Zanim zaadoptujesz kota:
1) dobrze przemyśl decyzję
2) skonsultuj ją z domownikami, czy i oni też pragną nowego członka rodziny?; zapytaj rodzinę / przyjaciół, czy będą mogli pomóc w przypadku Twojej nagłej nieobecności
3) pamiętaj, że zwierzę to nie rzecz:
a) musi jeść, a jedzenie kosztuje (zwłaszcza w żywienie małego kota warto zainwestować, nagrodą będzie jego długie życie i brak problemów zdrowotnych w przyszłości)
b) potrzebuje zabawy (a mały kot ma w sobie mnóstwo energii, która może obrócić się przeciw meblom, firankom, bibelotom)
c) potrzebuje obecności (jeśli nie ma Cię długimi godzinami w domu, przemyśl adopcję dwóch kotów jednocześnie)
d) czasem koty chorują, potrzebują leczenia (co nie tylko kosztuje, ale i wymaga czasu, poświęcenia, jeżdżenia do weterynarza itd.)
4) zastanów się jakie warunki możesz mu zapewnić:
a) jeśli masz dom wolnostojący i kot będzie mógł wychodzić, czy jest bezpiecznie: w sąsiedztwie nie ma groźnych psów, ruchliwych ulic, innych niebezpieczeństw?
b) jeśli masz mieszkanie, czy zapewnisz kotu bezpieczeństwo: zabezpieczysz okna, osiatkujesz balkon?
5) spróbuj sięgnąć do przodu o 5, 10, 15, a nawet 20 i więcej lat..., czy nadal widzisz miejsce kota w swoim życiu?

Przed adopcją jest wymagana wizyta przedadopcyjna, rozmowa i wreszcie podpisanie umowy adopcyjnej.
Po adopcji "wymagane" jest informowanie DT, o losach kota :), postępach w adaptacji, przesyłanie zdjęć :) (których nigdy nie publikuję bez zgody autora). Ze swojej strony obiecuję pomoc merytoryczną, a w przypadkach wyjątkowych także rzeczową.

Mysle, ze Abi nie bedzie miala mi tego za zle, ze wzielam sobie Jej tekst bez pytania, jak rowniez nie bedzie miala nic przeciwko temu, zeby go udostepniac, publikowac, rozpowszechniac i oglaszac wszem i wobec, zeby juz nigdy nie powtorzyla sie sytuacja, jaka Gosia opisala powyzej.