Trzy jeziorka w trzy dni.

 Z uporem nadal prosze o klikanie =>

Nie ma co narzekac, pogoda byla dla nas laskawa, zarowno w sobote, niedziele, jak i we wtorek, kiedy to w Niemczech bylo swieto panstwowe, moglismy zatem spedzic ten czas aktywnie na swiezym powietrzu, ku uciesze pewnego Burka, ktory to uwielbia i moglby zycie spedzac na spacerach. A kiedy jeszcze w poblizu jest woda, to juz w ogole.
Tak jakos wypadlo, ze w dwa dni weekendu zaliczylismy dwa rozne jeziorka, wiec postanowilismy pojsc za ciosem i w dzien wolny podjechac na trzecie, czyli Wendebach-Stausee, o ktorym niejednokrotnie juz na blogu pisalam. Chmur bylo wiecej niz w poprzednie dni, wiatr silniejszy, a temperatura nizsza, ale dalo sie mimo to w przerwach opadowych pospacerowac.

Juz myslelismy, ze nic z tego nie wyjdzie, bo jeziorko przywitalo nas drobnym kapusniaczkiem i w pelni zasnutym niebem, ale na szczescie szybko sie przejasnilo, wiec rozpoczelismy wedrowke wokol tego niewielkiego zbiornika wodnego, obok ktorego jest niewielki sad, reklamujacy sie wielgachnym jablkiem.

Toyka znalazla sobie po drodze, zgubiona zapewne przez jakiegos kumpla, stara pilke tenisowa i kazala sobie rzucac.

Nosic pilki w zebach ta mala zaraza nie chce, ale pieknie aportuje i chetnie oddaje w oczekiwaniu na kolejne rzucania. Zaszlismy na grzbiet nowej tamy, skad rozciagal sie widok na cale jeziorko, a z drugiej strony na pobliskie pola i wioski.

Burek to taki paskud, ktory kiedy mu sie nie rzuca czegos, czym sie akurat bawi, zaczyna to obgryzac i niszczyc. Ani sie nie obejrzelismy, jak "obral" pilke tenisowa z tego kosmatego zoltego, niczym pomarancze ze skorki. Zostalo samo bogate wnetrze pileczki. Potem Burus latal i ploszyl gesi egipskie.

Zeszlismy na dol tamy. Wyszlo slonce i zaraz kolor wody zmienil sie na lazurowy, a do brzegu zaczal zblizac sie majestatycznie abondz, co bardzo zainteresowalo Toye.

Nie wiem, czy to pozycja bojowa abondzia, czy wprost przeciwnie, ale wolalam nie przekonywac sie na wlasnej skorze. W kazdym razie wygladal przepieknie w swoim podwojnym wydaniu, odbity w blekitnej wodzie. Pozniej jeszcze przysiedlismy na naslonecznionej lawce w miejscu, gdzie latem wydzielone jest kapielisko, a Toya latala po pustej plazy, pasla sie trawa, jak to ona i wypatrywala, czy gdzies nie ida jakies kumple do zabawy.

Fajnie sie tam siedzialo, w tej ciszy i na sloncu, ale czas byl wracac do domu. Kiedy dochodzilismy juz do samochodu, na czesci nieba zobaczylismy nadciagajace wielkie zagrozenie.

Doslownie widac bylo padajacy w tamtym miejscu deszcz, podczas gdy u nas, w lewo i w prawo od nas pogoda byla wzorcowa. W sama pore wiec nastapil odwrot.