Przygoda z taksowka.

Zdjecie ze strony PUK MINICAR

Rzadko korzystam tutaj z taksowek, bardzo rzadko, raczej wszystko zalatwia sie wlasnym autem. Kiedy wiec slubny odwiozl mnie ok. 16.00 do szpitala, zebym towarzyszyla corce, rzucilam mu w biegu, ze zadzwonie, kiedy bedzie po wszystkim, zeby mogl po mnie przyjechac. Nie pomyslalam tylko, ze wszystko sie nieco przedluzy i "po wszystkim" bedzie dopiero nad ranem. Najpierw chcialam zadzwonic, ale zal mi sie go zrobilo, bo czekal nas naprawde ciezki dzien, za ciezki, zeby mu przerywac sen. Stanelo na tym, ze wezwe sobie taksowke, z opcja tzw. frauennachttaxi, czyli troche taniej dla samotnych kobiet, zeby nie szlajaly sie piechota po nocach. Kiedy zaczelam szukac  w guglach smarkfonowych numeru telefonu, corka podpowiedziala mi numer korporacji o dzwiecznej nazwie Puk Minicar. Obiecali byc za 10 minut, wiec opuscilam szpital i czekalam sobie palac papieroska na ulicy. Bylam tak zmeczona, ze prawie sie zataczalam, a zimny wiatr przewiewal mnie na wylot. Wypalilam jednego, potem drugiego, na zegarek nie patrzylam, ale na czuja stalam tam znacznie dluzej niz przewidziane 10 minut.
Ulice byly pusciusienkie, wiec przejezdzajace sasiednia ulica pojedyncze samochody slychac bylo juz z daleka. Zaden z nich jednak nie byl moja taksowka. Kawalek dalej, na ulicy, na ktorej ja stalam, zatrzymal sie jakis "cywilny" samochod, bez taksowkowego koguta na dachu, wiec go olalam i dalej niecierpliwilam sie, dlaczego te taksiarze tak klamio. Ze stojacego samochodu ktos wyszedl, potem wrocil, a auto stalo dobre 10 minut na swiatlach, jakby na kogos czekalo. A potem ruszylo.
I musialo przejechac obok mnie. Spojrzalam, w swietle latarni ulicznej zobaczylam, ze jest czerwone (taksowki w Niemczech sa takie kremowe) z jakimis reklamowymi naklejkami i napisami. Zla juz bylam, przemarznieta i zaczelam sie zastanawiac, czy jednak nie zadzwonic po slubnego, ale to by znaczylo kolejne 15-20 minut czekania na tej wichurze.

Tak wygladaja wszystkie inne taksowki. Zrodlo

Auto minelo mnie, nie patrzylam nawet na kierowce, zeby nie prowokowac, bo to wiadomo, jakie zboczence  jezdzo na nocne lowy? Nagle, jakies 20 metrow dalej, zatrzymalo sie i dalo na wsteczny, zatrzymujac sie tuz przy mnie.
- No - pomyslalam sobie - juz po mnie! Facet chce mnie zwabic pod pretekstem podwiezienia, a potem mnie zamorduje.
Juz ogladalam sie, gdzie by tu najszybciej uciec.
- Czy to pani zamawiala taksowke? - spytal kierowca.
- Jasna cholera, a ten skad wie? - pomyslalam w panice, ale odpowiedzialam - Tak.
- Czekalem na pania 15 minut - dodal tonem wymowki.
- Ja tez czekalam na taksowke 15 minut i nawet pana widzialam, ale spodziewalam sie bezowej taksowki z kogutem, wiec nie zaprzatalam sobie glowy czerwonym autem cywilnym.
- Nasza korporacja nie ma kogutow.
- A ja skad o tym mam wiedziec?
No i sprawa sie wyjasnila. Facet po daremnym oczekiwaniu na pasazerke juz zjezdzal na najblizszy postoj, nawet zdazyl anulowac kurs w centrali. A przeciez musial mnie widziec, skoro ja widzialam jego i stalam jako jedyna na tym wygwizdowie.

Na koniec mala ciekawostka. Orka dopytywala sie jakis czas temu, czy dostalam Jej kartke swiateczna, a ja zgodnie z prawda odpowiedzialam, ze nie. Otoz kartka dotarla wczoraj, 12 stycznia. Nie byloby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie data stempla pocztowego ze Szczecina: 11.12. Czyli wedrowala sobie kartka te 500 kilometrow, jakie nas dziela, miesiac i jeden dzien. 15 km/dzien, o ile dobrze porachowalam. Gdyby Orka zdecydowala sie doniesc mi te kartke na piechote, bylaby ona u mnie szybciej. W kazdym razie bardzo dziekuje.

Bo, jak powiadaja, lepiej pozno niz wcale.