Niekonczace sie wojenki.

Tyle czasu uplynelo, odkad ten maly bulczany farfocel u nas zamieszkal, a Miecka nadal nie moze tego przebolec. Z psami rozumie sie znakomicie, poczawszy od Fusla, poprzez Kire, Placzka i teraz Toye, ale z przedstawicielka wlasnego gatunku nie. I juz! Zwlaszcza, ze mloda nie tylko zupelnie nic sobie nie robi z mieckowych atakow zlosci, to jeszcze punkt po punkcie zdobywa i kala mieckowe swietosci. Sypialnia na przyklad dlugo byla dla Bulki niezdobyta twierdza. Niby drzwi sa zawsze otwarte, a mala zachowywala sie, jakby w nich tkwila szyba, stanowiaca granice nie do przebycia. Dawno wszystko sie skonczylo i maly rudzielec nic sobie nie robi z mieckowych fochow, ostrzezen i lwich porykiwan. Co mnie najbardziej zdumiewa, to upor Miecki, moglaby w koncu odstapic, ustapic i chociaz nie robic z siebie glupka, bo to, co jeszcze

na poczatku odstraszalo Bulke, teraz nie robi na niej najmniejszego wrazenia. Wiecej nawet, Bulczyk z lagodnego i wciaz ustepujacego z drogi kota, stal sie malym agresorem i zaczepnikiem. Tyle ze nie robi tego nigdy ze zloscia, raczej z przekory, zeby staruche powkurzac, a o to u niej bardzo latwo.
Jeszcze do niedawna miejsce obok mnie w lozku bylo ostatnim niezdobytym bastionem Miecki, Bulka sypiala sobie w roznych miejscach, najczesciej na parapecie w salonie albo w mieckowej lupince, pozniej coraz czesciej w sypialni, na rozlozonym na pudle do szycia kocyku (zdjecie z prawej). Ale pewnie sobie pomyslala, ze lozko jest takie kuszace, a miejsca dosyc dla wszystkich chetnych, wiec coraz czesciej moscila sie w nim obok mnie. Kiedy dociera tam Miecka, Bulka najczesciej schodzi z placu boju. Najczesciej to slowo-klucz.

W piatek wieczorem, jak zreszta kilka razy przedtem, chec podlegania cowieczornym pieszczotom byla u Miecki silniejsza od niecheci do lezacej obok Bulki, wiec po kilku groznych pomrukach, ktore, jak mozna sie domyslic, nie wystraszyly intruza, Miecka zalegla mi na piersiach i oddala sie nirwanie. Ona lezy zawsze dosc wysoko, tak twarza w twarz, Bulka zas zalega na wysokosci mojego uda. Mozna wiec udawac, ze jej tam nie ma, nie zauwazac tego, co nie rzuca sie w oczy, zapomniec sie w tej rozkoszy i pomrukiwac sobie, ile pluca daja.
W sobote bylo jednak inaczej. Bulka byla pierwsza, wiec kiedy Miecka wreszcie zdecydowala sie wskoczyc na lozko od strony nog i byla juz w powietrzu, nagle spostrzegla, ze miejsce ladowania wypadnie tuz przed nosem Bulki. Wlaczyla zatem hamulec, robiac w powietrzu nagly akrobatyczny zwrot i udalo jej sie wyladowac na samym skrawku lozka. Az ja zatchnelo z

zaskoczenia! Wydala z siebie grozny pomruk i zeskoczyla od razu, po czym z fochem gigantem udala sie do przedpokoju, gdzie zaczela bardzo glosno miauczec, skarzac sie calemu swiatu na swoj psi los. Nikt nie zareagowal, choc balam sie, ze tymi wrzaskami obudzi mi chlopa. Siedziala tam chwile, ale nie wytrzymala, w koncu wieczorne pieszczotki podczas mojego czytania to jej niezbywalne prawo. Przeszla wiec od mojej strony lozka, wskoczyla na stolik nocny i zaryczala raz i drugi jak wsciekly lew, az jej sie w gardziolku gotowalo. Wzrokiem bazyliszka usilowala usmiercic Bulke, wygladala przy tym jak uosobienie (ukocenie?) furii. Nic, bez rezultatu. Wlazla wiec na mnie, ale kiedy wyciagnelam do niej reke, z mysla, ze uspokoje ja glaskaniem, tak na mnie fuknela, ze szybko ja cofnelam, w obawie o jej calosc. Po czym wypiela sie

na mnie zadkiem i zaczela masochistycznie ugniatac mi brzuch. Dlaczego masochistycznie? No bo paszcze miala na wysokosci Bulki, ktora dla odmiany nieporuszona smacznie sobie drzemala. Masujac, Miecka wydawala z siebie najgrozniejsze na swiecie odglosy mocno wscieklego kota, a ja moglam jedynie przygladac sie smigajacej mi przed oczyma rozyczce jej odbytu. Miecka tak sie nakrecila, ze w ogole mowy byc nie moglo, ze w koncu polozy sie i podda mizianiu, skakala po mnie jak walpurgia, ale ani myslala zejsc z pola walki. Jej lepek niebezpiecznie zblizal sie do Bulki, wiec rozdzielilam je ksiazka, zeby jej nie zaatakowala, bo blisko bylo, oj, blisko.  Napiecie mozna bylo kroic nozem. Wreszcie polozyla sie jak zwykle, ale nie smialam jej dotknac, bo spojrzalam w oczy, w ktorych czaila sie smierc z torturami. W tej samej chwili pozornie olewajaca wszystko Bulka jednak nie wytrzymala i zeskoczyla z lozka, udajac sie na wygnanie do salonu. Oczy Miecki natychmiast zlagodnialy, choc dalabym sobie glowe uciac, ze nie mogla widziec rejterady Bulki, byla przeciez odwrocona. Pomizialysmy sie jak zwykle i poszlysmy obie spac.