Urywki wspomnien.

Ja nawet nie wiem, w jakim wieku zaczyna sie pamietac wlasne zycie tak na dobre. To, co kolacze mi sie w osrodku pamieci, to raczej zamglone strzepki, nic szczegolnie konkretnego. Pamietam np. rozklad mieszkania dziadkow w Krakowie, a przeciez pomieszkiwalam tam majac okolo trzech lat. Pamietam nawet ustawienie pewnych mebli, nie wszystkich, ale niektorych. Wiecej wiem z opowiadan babci albo rodzicow, ale przeciez nie opowiadali mi nigdy, jak mieszkanie wygladalo, wiec to musza byc moje wlasne wspomnienia.

Po prawej prababcia Tekla, po lewej jej corka a moja babcia Leokadia, z tylu mama, w srodku ja

Z babcia mieszkali jej rodzice, moi pradziadkowie, Marcin i Tekla. Pradziadek byl postawnym mezczyzna i byl lysy jak kolano. Prababcia miala siwe wlosy i codzien plotla warkocz, ktory owijala wokol glowy w tzw. korone. Jak kazda kobieta w tamtych czasach, umiala wszystko z zakresu prac domowych. Szyla dla mojej lalki Balbiny piekne stroje, uszyla tez posciel do jej wozka. Wszystko bylo takie dopracowane, z koronkami, falbankami. Nie pamietam juz, ale chyba szyla recznie, bo babcia przeciez nie miala maszyny. Marcin zas mi spiewal, a mnie pozostaly w pamieci fragmenty piosenki na melodie poloneza Oginskiego Pozegnanie ojczyzny. Musial bardzo lubic te piosenke i spiewac ja na tyle czesto, ze te urywki wryly mi sie w pamiec i nawet dzisiaj wychodza z zakamarkow, choc nie w calosci. Tak to jakos szlo: Raz, pamietam, na Marcina zebrala sie gosci chmara, gospodarz nie szczedzil wina, az ze lbow buchala para. Tu mam luke w pamieci, wiem tylko, ze goscie pojechali do kosciola, gdzie najpijanszy byl pan Michal, kosciol z nim sie wkolo krecil, bil sie w piersi, mocno wzdychal, az nosem lawki dotykal. I juz zupelnie nic wiecej, a piosenka byla dluzsza. Probowalam szukac po internetach, ale nie udalo mi sie niczego znalezc, pewnie ta piosenka byla czyjegos domoroslego autorstwa, kogos z otoczenia pradziadkow.

Po lewej pradziadek Marcin, jego ziec a moj dziadek Waclaw trzyma mnie na kolanach, z tylu tato

Z warszawskiego zycia juz calkiem dobrze pamietam pierwsze mieszkanie dziadkow przy Grojeckiej, gdzie przeprowadzili sie jeszcze z pradziadkami, kiedy dziadka wojsko wezwalo do stolicy. Smierci pradziadka nie pamietam, choc zmarl w domu. Wiem ze slyszenia, ze wciaz wlazilam do pokoju, gdzie lezal, probowalam otwierac mu oczy i prosilam, zeby wstal i mi zaspiewal. Nie mogli mnie stamtad przegonic. Mialam cztery lata.
Dwa lata pozniej zmarla w szpitalu prababcia, a ja dobrze pamietam telefon ze szpitala, ktory zwiastowal te tragiczna wiadomosc. Wtedy juz zdawalam sobie sprawe, ze smierc jest nieodwolalna i wiem, ze bardzo plakalam, ale na pogrzeb nie pozwolono mi pojsc, zostalam u kogos.
Pamietam, ze czesto stalysmy z prababcia w oknie albo na balkonie i ogladalysmy ruch uliczny, malowniczy zwlaszcza po zmroku. Na samochodowe swiatelka Tekla mowila kocie oczka i znow ten zwrot bardzo utkwil mi w pamieci.
Nie moge sobie przypomniec, czy rodzice zabrali mnie z powrotem do Lodzi jeszcze z Grojeckiej, bo ulecialo mi, w jakim miesiacu dziadkowie przeprowadzili sie na Pulawska, ale to byl ostatni rok, kiedy mieszkalam u babci, pozniej juz tylko do niej jezdzilam podczas ferii i wakacji. To byl rok 1963.
Skad mi sie wziely takie tematy? Anabell mnie natchnela wlasnym postem, przeczytalam go, obudzily sie moje demony wspomnieniowe i tak od reki machnelam ten poscik.