No wiec tak... cz.2

Ja wiem, bylam uprzedzona do tej wstretnej kliniki, ale te sucze pielegniarki jeszcze dolozyly. Niby to mile, ale jakos tak z przymusu, no nie wszystkie, ale ta akurat, ktora mnie przyjmowala. Cos tam baknelam, ze w Weende Krankenhaus... a ta zaraz: jest pani w klinice! Noszszsz...!!! Jakbym nie wiedziala... Oni tam czasem tak sie zachowuja, jakby ta klinika byla ich wlasnoscia, a co najmniej jakby byli lepsi od personelu innych szpitali.

Lezalam w budynku 2, z widokiem na 1

Polozyli mnie, znow okablowali, ale tym razem zamiast malego nadajnika w wygodnej torebeczce, mialam maly telewizorek, z ktorym wprawdzie moglam pojsc sie wysikac, ale juz nie polatac po korytarzu. Dlaczego? Bo nie! Bo mam lezec! A bylam w dokladnie takim samym stanie jak przez ostatnie dni w poprzednim szpitalu i w czasie oczekiwania na to bardzostraszniespecjalistyczne badanie moglabym zyc nieco aktywniej. No ale kazali, to lezalam.
Smieszne sa w klinicznym szpitalu lazienki, to cale gotowe moduly, wetkniete do kazdego pokoju.

Wymyc sie czy skorzystac z toalety to tez byla sztuka przez te cholerne okablowania. Czlowiek uzywal myjki jak kot jezyka i miesil cos naokolo tych elektrod i wenflonow, ale co to bylo za mycie. Przy czym co chwile przyklejano mi jakies nowe elektrody, ale kleju ze starych nie usuwano, czlowiek caly byl upstrzony czarnymi rysunkami. Jedna z pielegniarek ze starego szpitala dala mi plyn, przy pomocy ktorego moglam jako tako pozmywac te kleje i wygladac jak czlowiek.
Ten pokoj wygladal podobnie jak poprzedni, a aparatura byla tak samo glosna, kable tak samo niewygodne do spania, choc mocniej trzymaly i sie nie odpinaly.

F - okno T - drzwi, zeby bylo wiadomo, gdzie kto lezy

Raz tylko polazlam na korytarz, kiedy moja wspolpacjentke poddawano jakims wymyslnym zabiegom i siedzialam sobie chwile na korytarzu, bo z tym telewizorkiem balabym sie chodzic, zeby mi nie wypadl i sie nie roztrzaskal. A taki widok byl z okna korytarza, na druga czesc budynku szpitalnego.

No i w koncu nadszedl termin owego cudacznego badania, ktorego niemiecka nazwa to elektrophysiologische Untersuchung (EPU - tu macie link do wiki, ale po polsku niestety nie ma). Gdybym wiedziala, co mnie czeka, nie zgodzilabym sie mu poddac. Wiedzialam, ze bedzie podobnie do cewnikowania serca, ale tym razem przez pachwine i zyle, a nie tetnice, jak w przypadku koronarografii. Nie wiedzialam tez, ze cewnikow bedzie trzy sztuki, a najmniej wiedzialam, ze beda one napierdzielac zywym pradem prosto w serce od srodka. Nie jest to przyjemne uczucie. Pierwsze stymulacje odczuwalam, jakby mi ktos przylozyl sporym ciezkim kamieniem prosto w zoladek, dalo sie wytrzymac, choc mile nie bylo. Pozniej czulam mniej wiecej to, co czuje juz od dluzszego czasu, czyli takie walenie serca, to bylo spoko. Badanie mialo trwac ok. 20 minut, ale ze eksperymentatorzy za punkt honoru postawili sobie cos we mnie znalezc, bo moje bogate wnetrze zupelnie ich nie interesowalo, przedluzyli te tortury do godziny. Lezalam na stole operacyjnym szerokosci deski do prasowania i rownie twardym, nogi okrywal mi olowiany koc, jedna reka byla unieruchomiona, dwa palce w klipsach, a na drugiej mankiet do mierzenia cisnienia, ktory w pewnej chwili sie zepsul, napompowal i tak zostal. Mam do teraz slady tego duszenia. Bezruch byl wysoce wskazany. Pielegniarka stale pytala, jak sie czuje, pilnowala wartosci cisnienia i czegos tam. Sam jasniepan dochtor z sadystycznym upodobaniem krecil tymi trzema drutami w mojej zyle i z dzika satysfakcja kata przepuszczal prad przez moje serce. A potem nastapila apokalipsa, kiedy wstrzykneli mi w zyle srodek na przyspieszenie akcji serca. Poczulam, ze za chwile strace przytomnosc, tego juz nie moglam wytrzymac i grzecznie poprosilam, zeby przestal sie nade mna znecac, bo i tak nic wiecej nie znajdzie niz nie znalazl do tej pory. Dalsze tortury nie maja po prostu sensu. Posluchal. Jednak to nie byl koniec przyjemnostek rodem z markiza de Sade, bo na te trzy male dziurki w pachwinie zalozono mi opatrunek uciskowy. Z tym dopiero wesolo sie spalo! Jeszcze przed spaniem probowalam sie wysikac, ale na lezaco po prostu nie umialam, a siadanie bylo zabronione przez (najpierw) 6 godzin, wiec juz cieszylam sie na godz. 22.00, kiedy to swinstwo mialo byc mi zdjete. Tymczasem pielegniarka wyczytala w meldunku lekarza prowadzacego badanie, ze jednak ma byc 8 godzin, wiec jak na szpilkach czekalam na polnoc, zeby w koncu moc sie wysikac jak czlowiek, na kibelku. Kiedy jednak pielegniarka przyszla mnie wybawic z klopotu, cos tam jeszcze sie saczylo, wiec zarzadzila. ze bedzie ten opatrunek do rana. Ale ja do rana bym na pewno nie wytrzymala, wiec chociaz pielegniarka groznie mnie ostrzegala, wstalam i zrobilam co trzeba. Na szczescie nic mi sie nie stalo. Zastanawia mnie, jak robia to ludzie obloznie chorzy, moze da sie do sikania na lezaco przyzwyczaic. U mnie powstala jakas blokada i choc naprawde pecherz byl pelny, nie moglam i juz.
A w ogole zapomnialam dodac, ze jeszcze wieczorem tego dnia, kiedy mialam badanie, przewieziono mnie na kardiologie, bo, jak wspominalam, to IMC to oddzial o ogromnej rotacji i potrzebne bylo lozko, a ja bylam juz jako tako stabilna. Na nowym oddziale dostalam juz malenki nadajnik w torebeczce, jak w poprzednim szpitalu. Rano, po zdjeciu tego swinstwa uciskowego z pachwiny, bylam jak nowonarodzona, moglam sobie latac po korytarzu, wyjsc na balkon laczacy dwie czesci budynku szpitalnego, moglam focic widoczki za oknem, bo tym razem okna wychodzily na druga strone, na las.

Klinika ma tez niebrzydki park, jest fajny plac zabaw dla dzieci

Ten wystajacy kawalek to dziecieca klinika

I w zasadzie lekarz na porannym obchodzie poinformowal mnie, ze wyjde w czwartek, ale potem przyszedl jeszcze raz po obiedzie i stwierdzil, po konsultacji z ordynatorem, ze nie ma sensu trzymac mnie dluzej i moglam wyjsc do domu juz w srode. Zadzwonilam po transport domowy i czekalam sobie przed budynkiem.

Za to w domu powitaniom nie bylo konca, Toyka dostala prawdziwych spazmow z radosci, Miecka tez chciala sie przywitac, ale bala sie podejsc blizej, bo Toya nie odstepowala mnie na krok, a jej wirujacy jak smiglo helikoptera ogon moglby zdekapitowac biedna Miecke. Bulka jak zwykle olala cala sprawe i mnie tez.

I to by bylo na tyle. Meczyli mnie przez tydzien, zeby stwierdzic, ze wlasciwie to ja jestem zdrowa, serce mam jak dzwon, naczynia drozne w 100%, a tortury tylko to potwierdzily. Tak wiec nadal nie znana jest przyczyna moich skokow cisnienia i lomotania serca. Czyli jestesmy jakby w punkcie wyjscia, no moze z wyjatkiem tego, ze dostalam tabletki, ktore musze brac dozywotnio i ktore miewaja przykre dzialania uboczne, wiec niewykluczone, ze przez nastepnych kilka miesiecy beda zmieniane i probowane inne. Poza tym mam sie zameldowac w ich poliklinice kardiologicznej. Acha, po moim trupie! Znajde sobie ciekawsze miejsce i nowego kardiologa.
Jestescie wiec na biezaco.