Wcale nie chcialam...

... pojsc znow do muzeum, bo co za duzo, to niezdrowo, ale zly los mial w stosunku do mnie calkiem inne plany. Korzystalam sobie codziennie przed poludniem z wolnego czasu, kiedy mama i tak szla do swojego Wigoru, mialam wtedy 3-4 godziny dla siebie, a reszte czasu spedzalam z mama, zebysmy mogly sie soba nacieszyc.
Na czwartek obiecano nam fajna pogode, wiec postanowilam wybrac sie na przejazdzke nowo uruchomionym wielkim diabelskim mlynem na Starym Rynku. Pogoda to kluczowy warunek przejazdzki, zeby zdjecia panoramiczne Lodzi dobrze mi wyszly. No to pojechalam przez pol miasta, zeby na miejscu stwierdzic, ze urzadzenie stoi, a przejazdzki zaczynaja sie dopiero od godziny 14.00. No niech ich szlag! Byla godzina 10.00, wiec czekac sie nie oplacalo, podreptalam wiec w kierunku Manufaktury, gdzie stal mniejszy wprawdzie kolejny diabelski mlyn, ale i ten jeszcze nie wystartowal. Buuu... co za pech!

Widac obydwa mlyny, ten stoi w Manufakturze, zza drzew widac ten ze Starego Rynku

Zla bylam, bo nie chcialo mi sie latac po sklepach, a co wiecej mozna robic w tej Makulaturze (nie poprawiac!). Stalam tam i zastanawialam sie, co uczynic z tak mile rozpoczetym dniem. Stwierdzilam zatem, ze skoro juz tam jestem, to moge sobie wlezc do Muzeum Miasta Lodzi w Palacu Poznanskiego. Niech Was nie zmyli jego polsko brzmiace nazwisko, bo na imie mu bylo Izrael, co dosadnie wskazuje kraj pochodzenia. To tez jeden z wiekszych lodzkich fabrykantow i chyba jedyny wsrod nich Zyd, bo reszta to w wielkiej przewadze Niemcy.
Ostatni raz bylam w tym palacu, kiedy krecili tam teledysk Polomskiego, a kilka kolezanek i ja, przebrane w stylowe stroje, sluzylysmy mu za tlo. Juz nawet nie chce liczyc, jak dawno to bylo, bo i tak nikt by mi nie uwierzyl. Tak dlugo ludzie nie zyja... ;)
W tak pieknych przybytkach zawsze w pelni oddaje sie zachwytowi nad kunsztem budowniczych, stolarzy, ciesli, rzezbiarzy i wszystkich tych, ktorym mam do zawdzieczenia te uczte dla oczu. A z drugiej strony nie zapominam o wyzysku, dzieki ktoremu fabrykanci mogli tak szastac pieniedzmi. Tak naprawde niewiele sie zmienilo od tamtych czasow, jest nieco wiecej pozlotki o nazwie demokracja i zwiazki zawodowe, a wyzysk pozostal ten sam. Krazy legenda, ze kiedy Poznanski budowal swoj palac, chcial jedna z sal, bodaj sale balowa, wylozyc zlotymi rublami, ale nie bardzo wiedzial, jak je ulozyc: twarza cara do dolu czy do gory. Napisal wiec zapytanie do wladz Rosji, jak oni widza rozwiazanie tego dylematu. Odpowiedz przyszla wkrotce " Nie wypada, zeby car lezal twarza do dolu, niedopuszczalne jest rowniez, zeby ludzie deptali po nim, gdyby lezal twarza do gory. Mozna wiec wylozyc sale zlotymi rublowkami, ale pod warunkiem, ze beda polozone na sztorc." Nie wiem, ile w tym prawdy, ale prawdopodobienstwo u takich nowobogackich spore.

Te drzwi! Te sufity i boazerie! Meble, zastawa stolowa, ozdoby! Lampy, kinkiety, rzezby! Moglabym stamtad nie wychodzic, bo jakos szczegolnie ukochalam sobie ten styl, lodzka secesje. Krazylam po pokojach i korytarzach, przygladalam sie kazdemu szczegolowi. I najzwyczajniej w swiecie zazdroscilam tym, ktorzy mogli tak mieszkac, otoczeni calym tym pieknem.
W koncu z trudem pozostawilam te cudenka i zanurkowalam w swiat muzyki, takiej przez duze M. Bo otoz trafilam na ekspozycje poswiecona wielkiemu artyscie, pochodzacemu z Lodzi swiatowemu pianiscie, Arturowi Rubinsteinowi. Towarzyszyly mi dyskretne dzwieki muzyki fortepianowej. W kilku pomieszczeniach zgromadzono naprawde wiele pamiatek po Mistrzu Rubinsteinie, jego rzeczy osobiste, niezliczone zdjecia, portrety, nagrody (Emmy, Grammy, a nawet Oscar) i odznaczenia, ordery, medale, odlew jego utalentowanych rak, zlote plyty, ubrania i wiele innych. Nawet tulipan nazwano jego imieniem.

Na ulicy Piotrkowskiej stoi jego pomnik, gra tam na fortepianie i mozna sie do niego przysiasc.

Zrodlo zdjecia

Przepiekna i tajemnicza klatka schodowa zeszlam do piwnic, gdzie czekala na mnie kolejna wystawa o wielokulturowosci Lodzi, historii jej szybkiego powstania, rozbudowy, bogacenia sie, rozkwitu i wreszcie upadku pod koniec XX wieku.

Na wiekszym zdjeciu czesc imperium Scheiblera, na mniejszym znany Wam z poprzednich wpisow Ksiezy Mlyn

Z tej ekspozycji rowniez znalam wiele przedmiotow i to wcale nie z ksiazek, a z zycia, bo za mojego dziecinstwa wiele z nich bylo w codziennym uzyciu.
Napompowana wiedza i wrazeniami estetycznymi, opuscilam palac i wyszlam na halasliwa ulice.

Odkad pamietam, palac Poznanskiego jest w remoncie, jedno skoncza, zaczynaja drugie, to taka studnia i skarbonka bez dna, ktorej utrzymanie kosztuje majatek. Chwala za to wlodarzom miasta, ze dbaja o zabytki. Moze w nastepnych latach uda mi sie zwiedzic sale i pomieszczenia, ktore teraz sa remontowane.