Park Koniatowskiego.

Tak, tak! Tego samego ksiecia Jozefa Koniatowskiego.  To nie literowka, to w naszej rodzinie ksiaze zmienil pierwsza litere nazwiska. Kiedy mieszkalismy jeszcze w Lodzi, najblizszym parkiem byl wlasnie ten i czesto chodzilam tam z najstarsza corka, ktora miala wtedy jakies trzy latka i tak wlasnie przechrzcila po swojemu nazwe parku. I zostalo, inaczej w rodzinie nie mowimy.
Podczas wiosennego pobytu w Lodzi obejrzalam sobie dwa parki (KLIK), teraz przyszla pora na znany mi z wczesniejszych lat park ksiecia K. Chcialam porownac, co sie w nim zmienilo od tamtej pory. Wlasciwie to mialam zamiar podjechac do niego tramwajem i wrzucilam go do gugli-maps, nie zdazylam jednak zmienic wersji pieszej na komunikacje miejska, kiedy zobaczylam, ze skrotami mam tylko 40 minut wedrowki. Zdecydowalam sie wiec tam pomaszerowac. Szlak wiodl przez inny park, im. Reymonta, przy tzw. Bialej Fabryce, w ktorej miesci sie Muzeum Wlokiennictwa, pozniej przeszlam obok kosciola ewangelickiego, jakimis zaulkami kampusu Politechniki Lodzkiej i... zabladzilam. Juz myslalam, ze bede musiala wracac kawal drogi, zeby sie stamtad wydostac, ale wiadomo koniec jezyka za przewodnika, spytalam wiec studentow, ktorzy pokazali mi znacznie krotsza trase, przez budynek. Wyszlam na Aleje Politechniki, znane mi dosc dobrze z przeszlosci. Tam bowiem stoi Hala Sportowa, w ktorej niegdys odbywaly sie wielkie imprezy, jakies koncerty, balety i inne wystepy. Ponadto bywalam czestym gosciem na dyskotece w Futuryscie, klubie studenckim, a na koncu pracowalam w zakladzie wlokienniczym, kiedy nie dostalam sie na studia, zeby zarobic sobie "punkty" (gimby nie wiedzo...).

Biala Fabryka

Kosciol ewangelicki

Akademik Futurysta (jeszcze stoi i ma sie nienajgorzej)

Tez Futurysta, z innego punktu widzenia

Hala sportowa

Tego akademika chyba wtedy jeszcze nie bylo, zaraz za nim zaczyna sie "Sukcesja"

Galeria "Sukcesja", kiedys moja pierwsza praca, zaklady przemyslu bawelnianego

Po lewej Zatoka Sportu, osrodek sportowy politechniki

Moja fabryka nie do poznania, kolejny disnejlend dla gawiedzi kosztem kilku tysiecy miejsc pracy. Nie powiem, fajnie wyglada, fontanny w srodku i na zewnatrz, teren wokolo pieknie utrzymany, stoi pomnik Rajmunda Rembielinskiego. Ale jakis taki zal mnie ogarnal...

Wreszcie dotarlam do parku. Faktycznie niewiele czasu zajal mi marsz, a ile wspomnien przywolal po drodze... Park powoli zaczal zmieniac szate na jesienna, choc jeszcze w przewadze byl zielony. Cieszyly nowe estetyczne lawki, smietniczki, pracownicy krecili sie przy pracach porzadkowych. Drzewa byly jakby wieksze, w koncu przez te 30 lat nie proznowaly, tylko rosly. Ogolnie park robi bardzo pozytywne wrazenie, choc pozostal w nim tamten klimat, ptaki pewnie juz w x-tym pokoleniu, mnostwo wiewiorek i cos, co mnie naprawde wzruszylo i czego zupelnie sie nie spodziewalam. Otoz byly w parku dwa niewielkie cmentarze zolnierzy radzieckich, a ze slyszalam o katolickim traktowaniu ich grobow, ktore w najlepszym razie gdzies przenoszono, a w najgorszym rownano z ziemia, nie spodziewalam sie odnalezc ich ponownie w parku. Ale sa, obydwa! Pieknie zadbane, brawo Lodz! Jest i staw, wokol ktorego tyle razy spacerowalysmy z corka.

Koniatowski to jeden z wiekszych parkow w Lodzi, a w centrum najwiekszy, liczy sobie ponad 40 hektarow. Powstal w 1910 roku na terenie dawnych lasow miejskich. Duzo w nim zywiny, fruwajacej, skaczacej i plywajacej, a takze pieskow przychodzacych ze swoimi opiekunami.

I to juz koniec mojego jesiennego zwiedzania Lodzi. Na przyszla wiosne planuje ten diabelski mlyn, koniecznie! I moze cos jeszcze ciekawego wymysle. Wiecej zwiedzam teraz, niz kiedy tam zylam.