Sezon rzepakowy.

Jak ja uwielbiam kwitnace pola rzepaku! Poszlysmy sobie z Kirunia szukac zoltych pol rzepakowych po okolicy. Pogoda byla ladna, ale powietrze ciezkie, przedburzowe. Mialam obiekcje wychodzic na tak dlugo, zeby nas w polu burza nie zlapala, ale Kirunia tak slodko mi w oczy patrzyla, tak kuperkiem krecila, tak chciala wyjsc, ze w koncu pomyslalam sobie raz sie zyje i z cukru przeciez nie jestesmy, zeby sie deszczu bac. Wzielam na droge dwie butelki, jedna z poidlem dla Kiry, druga z woda mineralna dla mnie, bo czulam, ze przy takiej duchocie beda nam jezory kolowacialy.

Pola za miastem wygladaja jak pomalowane przez dziecko kredkami, tworzac szachownice brunatnych czworokatow zaoranej swiezo ziemi, zielonej oziminy i zoltego rzepaku. Sposrod nich wyrastaja drzewa i wylaniaja sie malownicze domki.

Mijajac pole rzepaku, nie moglam odmowic sobie sfotografowania Kiry na jego tle. Psina prawie cala zniknela w wysokiej trawie (oby kleszczy do domu nie naznosila!)

Tymczasem mniszki powoli koncza swoj zywot, jeszcze gdzieniegdzie zolca sie  ich kwiaty, jednak coraz wiecej wszedzie dmuchawcow.

Kirunia tak pieknie prezentuje sie w dziko rosnacym kwieciu, ze grzechem byloby  jej nie sfotografowac. Miasto zostawilysmy daleko za soba, ledwie je widac na horyzoncie.

Niektore z drzew owocowych calkiem juz przekwitly i tylko bialy dywan z platkow u ich podnoza, jest wspomnieniem niedawnej glorii. Inne sa w pelni swojego rozkwitu. Powietrze przesycone jest taka mieszanina zapachow, ze trudno zlokalizowac, skad dochodza. Pachnie doslownie wszystko, kwiaty na drzewach, opadle platki pod nimi, pachnie trawa, swiezo zaorana ziemia, a w powietrzu unosza sie, podobne do klebuszkow waty, pylki. Nawet nie wiem, z jakiego to drzewa, w kazdym razie wygladalo to troche jak unoszony wiatrem snieg, wdzieralo sie przy kazdym oddechu do nosa. Dobrze, ze nie jestem alergikiem.

Odpoczelysmy troche na lawce, napilysmy sie do syta wody, pogadalysmy o nielatwych czasach, pozniej milczaco gapilysmy sie na oddalone miasto, wsluchujac sie w jego przytlumione odlegloscia odglosy. Za to ptaki urzadzily dla nas darmowy koncert. Siedzialysmy obydwie w milczeniu, dajac sie poniesc nastrojowi chwili. Kazda myslala pewnie o czym innym, na swoj sposob rozkoszujac sie  natura, jej dzwiekami, zapachami i paleta barw.
Wszystko jest opoznione, dopiero teraz kwitna kasztanowce, a powinny przeciez na rozpoczecie matur. Rolnicy mawiaja tez, ze swieta Zofija klosy rozwija,  ale w tym roku niestety nie zdazyla, specjalnie przygladalam sie rosnacemu na polu zbozu, zadnych kloskow nie dostrzeglam. Cala wegetacja przesunela sie w czasie o jakies dwa tygodnie.

W drodze powrotnej zmeczona Kirunia pokladala sie w trawie i nie miala sily ani ochoty na pozowanie. Kiedy wreszcie po trzygodzinnym spacerze, dowloklysmy sie do domu, obie padlysmy. Kira do swojego koszyczka, ja na sofe i oddalysmy sie zdrowej popoludniowej drzemce.
A kiedy my pozwalalysmy piescic sie Morfeuszowi, Miecka grzala stare kosci pod krzeselkiem na balkonie. Tez miala swoj "spacer".