Marysia i swiecznik.

Film, jak wiadomo, to jedna wielka iluzja. Co na ekranie wyglada prawdziwie, jest tylko rekwizytem. Nasze bogate suknie byly na przyklad uszyte z bistoru, praktyczne, latwe w praniu, nie wymagajace prasowania i niezle imitujace drogie tkaniny z tamtych czasow. Inne rekwizyty tez calkiem  zgrabnie udawaly to, czym w rzeczywistosci wcale nie byly. Wielkie metalowe stojace swieczniki zrobione byly z drewna i tak pomalowane, ze do zludzenia przypominaly metal.
Byla na planie starsza juz aktorka, Maria K. Za wszelka cene starala sie zaistniec. W kazdej scenie dodawala cos od siebie, w nadziei, ze uczyni ja bardziej dramatyczna. Niejednokrotnie Krolikiewicz z anielska cierpliwoscia prosil ja, zeby trzymala sie scenariusza. Dyskusje trwaly, opozniajac zdjecia, jedno przekonywalo drugie do swoich racji. W koncu padal glowny argument:
- Marysiu, kto tu rezyseruje?
Marysia, sfochana wielce, stosowala sie do zalecen z widoczna niechecia, jednak nie rezygnowala w nastepnych scenach z prob ich ulepszenia na wlasna modle.
Az nadszedl dzien, kiedy Marysine dramatyzowanie o malo nie doprowadzilo do tragedii. Scena byla taka, ze po napasci Tatarow na zamek i wyrznieciu w pien mezczyzn, dzikusy zabieraly sie za nas. A my, dzielne niewiasty, nie chcac tanio oddawac swej cnoty, walczylysmy z poganami, czym sie dalo. Marysia walczyla swiecznikiem, drewnianym wprawdzie, ale dostatecznie ciezkim i twardym, zeby zrobic krzywde. Zeby ona, ta Marysia, zechciala krzywdzic Tatarow, co bylo w scenariuszu, nie widzialabym przeciwwskazan. Ale Marysia musiala role udramatyzowac do granic wytrzymalosci i tak sie rozegrala, tak wywijala orezem swiecznikowym, ze w koncu musiala w cos przydzwonic.
Na drodze Marysinych wyczynow znalazla sie moja glowa. Zanim zdazylam poczuc bol z tylu czaszki, juz osunelam sie z naleznym wdziekiem na komnatowe posadzki, po drodze obejrzawszy cala mape nieba oraz te niewidoczne galaktyki. Marysia nawet nie raczyla zauwazyc, ze prawie pozbawila mnie zycia, grala dalej w wielkim ferworze, krzyczac i nie zaprzestajac cwiczen szermierczych smiercionosnym swiecznikiem. Rezyserowi tez pewnie spodobaly sie te nieoczekiwane efekty specjalne, bo nie przerywal ujecia.
Kiedy sie skonczylo, z planu zwiozla mnie dyzurujaca na stale karetka pogotowia.