To takie smutne...

Mama mi mowila, ze kiedys juz pisala o zwierzetach w zoo, znudzonych, apatycznych, zmuszanych do zycia na niewielkiej przestrzeni, badanych, sztucznie rozmnazanych, karmionych i zawsze sytych, ale smutnych. Moze nie wszystkim zwierzetom jest zle w ogrodach zoologicznych, ale najbardziej rzuca sie to w oczy u tych najrozumniejszych, u bliskich krewnych czlowieka, czyli malp. One najdotkliwiej czuja niewole, ich mimika i mowa ciala wyraznie pokazuje, ze sie mecza, ze chcialyby wolnosci, ktorej nie zastapi najlepiej przygotowany wybieg i najbardziej troskliwa opieka.

Najmniej zdaje sie przejmowac tamaryna bialoczuba, zwana po niemiecku malpka Liszta, ze wzgledu na smieszna "fryzure", jej wybieg jest stosunkowo duzy, pelen drzew do wspinaczki.

Gibbony jednak juz nie wygladaly tak beztrosko, choc wybieg dla nich przygotowany byl perfekcyjnie, zwazywszy na ich upodobania do hustania sie na lianach i przemieszczania z drzewa na drzewo. Fosa, ktora byly odgrodzone od zwiedzajacych, pelna byla karpi koi.

Malpy naczelne sa jednak zbyt inteligentne, by przesiadywac godzinami bez zajecia. Potrzebuja wyzwan, ktore moze im zapewnic tylko zycie na wolnosci. Szybko sie nudza i popadaja w depresje, co niestety wyraznie widac. Personel stara sie dawac im zajecie, ale to wszystko za malo. Przede wszystkim maja deficyt przestrzeni.

Samiec orangutana siedzial w kacie ze spuszczona glowa i nie robil absolutnie nic. Cala jego postawa byla wolaniem o pomoc,  jednym wielkim wyrzutem sumienia dla czlowieka, ktory zamknal go na tym niewielkim obszarze, jakby mowil: na co mi to wszystko, to jedzenie, hustawki, konary? Chce stad wyjsc! Tylko... czy on umialby dac sobie rade na wolnosci, ktora czlowiek odebral mu tak dawno...?

Mlodsze malpy jeszcze nie popadly w melancholie, zdawaly sie byc wesole, bawily sie na zewnatrz lub korzystaly z zabawek majacych zabic nude i zmusic do wysilku myslowego.
Podobnie bylo u szympansow. Nie wiem, dlaczego tym razem mozna je bylo ogladac wylacznie wewnatrz, bo mama mowila, ze jak pamieta, mialy spory wybieg na dworze. Moze jest w remoncie?

Tak sobie siedzialy, bawiac sie od niechcenia galazkami, ale ich mowa ciala i miny nie wykazywaly zadowolenia. One tak pieknie potrafia sie smiac pelnom gembom, brykac wesolo po ziemi i po drzewach, a te tutaj... Serce sie sciska!
Noga za noga powleklismy sie na gore goryli, nie oczekujac, ze u nich bedzie inaczej, to w koncu tez bardzo inteligentne malpy, tak niedaleko od nas w ewolucji, o czym przypominaja instalacje w drodze do ich wybiegu.

Sam wybieg jest duzy, dopracowany. Pelno na nim zieleni, wody, strumykow i wodospadow, urzadzen do wspinaczki, no zyc, nie umierac!

Te kropki na zdjeciu to zabrudzenia lub uszkodzenia szyby, przez ktora robilam fotke.







A jednak goryle nie korzystaly z tych dobrodziejstw. Moze bylo za goraco? Watpie, bo przeciez w ich naturalnym srodowisku temperatury sa jeszcze wyzsze. Moze to byla ich pora na odpoczynek?
Malpy skacza niedoscigle, malpy robia malpie figle, jak pisal Brzechwa, a tu nic.

Jedyny samiec w stadzie siedzial we wnece pod murem i pustym wzrokiem patrzyl przed siebie.

Jedna z samic siedziala samotnie, oparta gestem pelnym rezygnacji o zwalony pien, plecy miala zgarbione, a glowe opuszczona. Czy tak wyglada szczesliwa malpa?

Stadko innych samic siedzialo w pewnym oddaleniu, takie bezmyslnie apatyczne. Na wybiegu nie dzialo sie zupelnie nic, ale smutek tych zwierzat byl az nadto wyczuwalny.
Zrobilo mi sie bardzo, ale to bardzo smutno, pociagnelam rodzicow do wyjscia.
Nie pocieszyl mnie nawet fakt, mocno podkreslany w prospekcie, ze jedna z samic dorobila sie potomka. Bo jakie bedzie on mial zycie? Tak samo nudne i smutne w niewoli, jak jego rodzice.

Jest taki slodki i sliczny, szkoda, ze sie urodzil, po co? Jeszcze nie wie, co go czeka, spi spokojnie usmiechniety w silnych ramionach swojej smutnej mamy (zdjecie z Wikipedii).

Przysiedlismy jeszcze w jednej z licznych restauracji, zeby przemyslec i przetrawic to, co zobaczylismy, szczegolnie zas ostatnia wizyte u malp czlekoksztaltnych. Rodzice napili sie kawy, tata zamowil ciasto, ktorym sie ze mna podzielil, jednak radosc tego pogodnego dnia zniknela, pekla jak banka mydlana. Poszlismy jeszcze na chwile do parku, gdzie wreszcie moglam oproznic pecherz i ruszylismy w droge do domu, zamysleni i smutni...

PS. Z ostatniej chwili. Wiedziona ciekawoscia, mama poszukala w necie informacji o wybiegu dla szympansow. Jest rzeczywiscie w przebudowie, jako ze w ubieglym roku siedmiu szympansom udalo sie zwiac z dotychczasowego. Kilka z nich samodzielnie powrocilo do domu, reszta zostala wylapana przez personel. Jedna osoba, dziecko, odniosla rany po upadku spowodowanym przypadkowym zderzeniem z biegnaca malpa. Teraz ich wybieg bedzie zabezpieczony siatkowym "sufitem", czyms w rodzaju woliery dla ptakow. Widzielismy te woliere z daleka, ale z zadnej strony nie byla dostepna, teraz juz wiem, dlaczego. Przebudowa ma kosztowac 300 000 euro.

Malpiszon straszy zwiedzajacych

 Zrodlo: http://www.bild.de/regional/hannover/zoo-hannover/fg-27545870.bild.html

Tak wygladal stary wybieg

Projekt nowego wybiegu (grafika)

Klik -> powieksz zdjecia
Zrodlo: NDR.De



I to juz wszystko, moja relacja z zoo dobiegla konca. Mam nadzieje, ze Was nie zanudzilam.