Jak gabka.

Na pewno wielu z Was zaskoczyl brak nowego posta z samego rana, tego dodatku do porannej kawy.
Wczorajszy dzien nie byl dla mnie szczegolnie dobry, wpedzil mnie w nie tylko w zrozumiala melancholie, zwazywszy na date, ale sprawil cos wiecej.
Praktycznie wszystkie wpisy na blogach byly jakby przez kalke pisane. Jak nie migawki z cmentarzy (dobrze, ze czasem z tych wartych obejrzenia), to znow smetne wzdychania nad kruchoscia i ulotnoscia zycia, ckliwe wspominanie drogich nieobecnych, napomykanie, ze tlumy, ze komercja, ze cos strasznego i w ogole, ale jednoczesnie niesmiale usprawiedliwianie sie z wlasnych bytnosci na cmentarzach, bo rodzina naciskala, bo taki nastroj, bo swiatelka. Czyli normalka. Jakby nie mozna bylo powzdychac w domu, a na cmentarz wybrac sie innego dnia.
A ja, durna, jestem jak gabka, chlone te smute i wali mi na dekiel. Tak bardzo mnie zdolowaly doniesienia z cmentarnego frontu, przywolywanie duchow i poddanie sie depresyjnemu nastrojowi, wyzierajacemu z kazdego kata, ze wieczor spedzilam na chlipaniu, co poskutkowalo opuchnietymi slepiami i bolem glowy. Nawet telewizja katowala ponuro, czarno-bialo i grobowo.
Do tego wszystkiego, jak za dzialaniem czarodziejskiej rozdzki, pogodny pazdziernik zmienil sie w deszczowy listopad, nie moglam wiec rzucic tego brniecia w coraz bardziej zwisly nastroj i isc sobie z Kira, gdzie oczy poniosa. Poszlam wiec do lozka, ale sen nie chcial nadejsc. Mysli kotlowaly mi sie pod czaszka. Chcialam czytac, ale i z tego nic nie wyszlo, bo oczy wprawdzie przebiegaly po literkach, ale mysli byly gdzie indziej i nie bardzo wiedzialam, co czytam.

I tak, naladowana ta funeralna energia, tluklam sie po nocy po mieszkaniu, niewiele spiac, za to rozmyslajac o najbardziej nieprzyjemnych zagadnieniach tego swiata.
O Butchu, ktoremu los zeslal niespodzianke na dzien wszystkich swietych, o jego psach, o moim Fuslu, o Kirze, ile jej zycia zostalo i jak ja przezyje jej odejscie, o rodzicach i jak ja sobie poradze ze wszystkim, kiedy nastapi najgorsze.
A glowa lupala mnie coraz bardziej, oczy coraz bardziej piekly. Wreszcie obudzil sie maz, zainteresowany moim straszeniem po nocach, wiec na jego grzeczne pytanie, cos tam odburknelam i poslalam go w diably, czyli z powrotem do lozka.
Nie mialam ochoty, ani natchnienia zamieszczac nowego postu. Myslalam naiwnie, ze nowy dzien przyniesie jakas zmiane nastroju, moze tez lepsza pogode. Nie zmienilo sie nic.