Zle prognozy sie sprawdzaja.

Pokazalam Wam przed wyjazdem cztery rozne prognozy pogody na ten sam tydzien, kiedy mialam byc w Polsce, sprawdzila sie ta najgorsza, bo prawie przez caly czas padal deszcz. Aaaleee... nie wiem, czy to pomylka meteorologow, czy tylko glupi (mua) ma szczescie, dosc ze co najmniej w czasie przyjazdow/odjazdow/przesiadek, kiedy mialam rece pozajmowane bagazem i nie moglabym dodatkowo utrzymac parasolki - nie padalo.
Prawie prosto z autobusu, po zostawieniu bagazu w domu, pojechalysmy z mama na cmentarz i na obiecane juz wczesniej telefonicznie pierogi, a ze pierogarnia miesci sie w Manufakturze, to i tam porobilam troche zdjec. Jakosciowo takie sobie, bo i pogoda, i aparacik byly przeciwko mnie.

Podczas przesiadki w drodze na cmentarz spotkalysmy

taki zabytkowy tramwaj. Ja dobrze pamietam, jezdzilam takimi

Najdalsza czesc Manufaktury, teraz chyba muzeum

W tym domu przyszlam na swiat. Familoki fabryki, w ktorej zrobiono disnejlend, a zabrano miejsca pracy

Malo ludzi, bo pogoda do kitu, ale handelek kwitnie, knajpy pelne i karuzela sie kreci

Jakby malo bylo wody z nieba

Tzw. pierogi z pieca, dla mnie troche za suche, ale bardzo smaczne

Wieczorem bylam gotowa i tak zmeczona po prawie nieprzespanej nocy (bo co to za spanie na siedzaco) podczas 12-godzinnej podrozy, ze padlam do lozka i spalam jak zabita.
Nastepnego dnia, w niedziele, pojechalysmy z mama kupowac nowe linoleum na balkon, bo tamto juz bardzo sie zuzylo. Na maminym balkonie tylko taka wykladzina ma sens, bo mozna ja szybko i latwo umyc po tych latajacych zasrancach. Kiedys przywiezlismy rodzicom taka specjalna wykladzine balkonowa, jakby sztuczna trawe, ale dlugo nie polezala, bo nie sposob bylo ja wyczyscic po golebiach. Zupelnie nie jestem przyzwyczajona do handlu w niedziele, u nas wszystko pozamykane, z wyjatkiem stacji benzynowych i kiedy pogoda jest do kitu, to siedzi sie w domu. A w Polsce mozna sobie po galeriach polatac, niedrogo zjesc obiad i troche sie rozerwac.

Obiad na wage, bierze sie tyle i to, co apetyt podpowiada

Jakos udalo mi sie ladnie te wykladzine polozyc, choc mama, nie majaca jak wiekszosc kobiet wyobrazni przestrzennej, prorokowala przymus kupna nowej, bo wydawalo jej sie, ze zle ja przycinam. Mialam szczescie, bo akurat na krotko przestalo siapic z nieba. Na mokrym betonie nie moglabym nic klasc, bo by tam pod spodem zakwitlo.
W tygodniu mama chodzila juz do Wigoru, bo szkoda zaplaconych obiadow, a otrzymywane produkty na sniadania i kolacje spokojnie wystarczaly na nas obie. Dla mnie gotowala osobno i tylko to, co bardzo lubie. Ale i tak na tym maminym wikcie, rozpustach restauracyjnych i slodyczach, ktore mama we mnie pchala (no bez przesady, nie musiala mnie bardzo przekonywac), przytylam kilogram. Dobre tam jedzenie, nie to co u nas. Polska nie sprzyja odchudzaniu i dobrze, ze wrocilam. Do domu i na odwyk.
W takie paskudne dni siedzielam w domu zajmujac sie drobnymi pracami, czasem robilam zakupy do obiadu dla siebie, jakies surowki czy owoce, ale glownie zajeta bylam czytaniem Gastronautki  Rozy Wigeland, ktora to ksiazke mama kupila na moja prosbe. Kwitlam tez dosc czesto na balkonie, zeby nie zadymiac mamie mieszkania i tam tez czasem z nudow robilam zdjecia, testujac rozne opcje tego goownianego aparaciku albo krecilam filmy telefonem.

Ktoregos dnia bylysmy u kuzynki, ktora akurat swietowala imieniny i okragle urodziny. U niej to ja boje sie na balkon wychodzic, bo to ósme pietro. Palac stalam na progu, a do barierki nie podeszlabym za doplata nawet. Za to z tegoz wlasnie progu i z drugiej strony mieszkania porobilam troche zdjec. Widoki maja owszem, ale mnie tak wysoko nie wytrzymalyby nerwy.

A tak ogolnie to bylo i dobrze, i denerwujaco. Wypoczelam wprawdzie, ale psychicznie to mnie matka dolowala, bo wciaz narzekala na stan swojego zdrowia i wiek. Sluchanie o chorobach od rana do nocy nie nalezy do czynnosci szczegolnie odprezajacych, zwlaszcza, ze pomoc w niczym nie moge, a zabieram ze soba do domu tylko balast i zmartwienia, nie wspominajac o wyrzutach sumienia, ze nie moge byc z nia, kiedy jest jej coraz ciezej. Dobrze chociaz, ze ma zajecie chodzac do tego Wigoru, bedac wsrod ludzi, nie rdzewiejac przy zajeciach manualnych i gimnastyce, piszac te swoje wierszyki na kazda okolicznosc. Swoja droga jestem pelna podziwu dla tego jej talentu, bo wystarczy slowo, jakies haslo, a mama juz na ten temat pisze rymowanki i calkiem udanie jej one wychodza. Do pomocy ma kuzynke, ktora u niej sprzata i pierze ciezsze sztuki. Ma kolezanki, z ktorymi bywa gdzies od czasu do czasu, ma nienajgorsza emeryture, wiec w zasadzie nie powinna narzekac. W zasadzie...