Toya bije rekordy.

No wiem, wiem... zaczynam Was zasypywac postami spacerowymi i zdjeciami Toyi we wszystkich mozliwych konfiguracjach, ale nic na to nie poradze, ze ostatnie dni sa tak piekne i jak znalazl na spacerowanie. Zeby siebie, Toyki i Was nie zanudzic na smierc, za kazdym razem wybieram inna trase wedrowek, wiec i widoczki mamy zroznicowane.
Niewiele brakowalo, a w sobote nie odbylby sie zaden spacer, bo od rana niebo zasnute bylo brzydkimi chmurami, a w takich okolicznosciach nie chce sie w ogole opuszczac cieplych pieleszy. Nie zeby jakos znaczaco cieplej bylo, kiedy przyswieca slonce, ale czlowieku jest choc pozornie troche cieplej. I bardziej chce sie zyc i chodzic. Przebadalam zatem wszystkie dostepne prognozy meteorologiczne i wyszlo mi, ze po poludniu sie przejasni, co zreszta nastapilo.
Postanowilysmy z Toyka zajrzec na psie kapielisko, ktore wprawdzie o tej porze roku kapielom nie sluzy, ale nadal jest miejscem spacerow i spotkan wielu psow i ich wlascicieli.

Rzeczywiscie bylo tam troche towarzystwa, ludzkiego i psiego. Toya natychmiast pognala witac wszystkich, ja zostalam na gorze i tam na nia czekalam. To bylo pierwsze spotkanie, bo tego dnia nasza psina pobila wszelkie rekordy spotkan towarzyskich. Kiedy sie wylatala, poszlysmy na druga strone tamy i udalysmy sie trasa przez pobliskie pola. Dobrze, ze mialam kaptur i ze tym razem nie ociagalam sie z kalesonami, bo na otwartej przestrzeni tak wialo i sieklo polarnym powietrzem, ze gdyby sie czlowiek nie ruszal, to by zaraz skamienial i zamarzl.

Toya wyrwala do przodu, zeby przywitac  buldozka i russel teriera, znajomych z letnich szalenstw na psim kapielisku. Dwoje starszych ludzi z dwoma starszymi pieskami, wszyscy czworo powolni. My pomknelysmy szybciej, zeby sie rozgrzac. Na skraju pola lezala wielka pryzma chyba burakow cukrowych albo pastewnych, przykryta jakims brezentem czy folia. W pewnej chwili wzrok moj przykulo cos na grzbiecie tej pryzmy.

Toya oczywiscie nie mogla sobie odmowic kolejnego bliskiego towarzyskiego kontaktu, szybko wspiela sie na ten psi Mount Everest, a potem rownie  szybko zwinela kumplowi patyczek i uciekla. Niewiele dalej nastepne spotkanie, tym razem z bardzo przystojnym boxerem.

Dlugo nie trwalo, bo Toya wywachala nastepna grupe kumpli i poleciala tam sie witac.

Najpierw ze wszystkimi naraz

Pozniej odtanczyla polke z retriverem

I poszla w tany z bernenczykiem

Po zatoczeniu olbrzymiego kola, znalazlysmy sie na drodze, a wlasciwie lace (uonce) prowadzacej wprost z powrotem na psie kapielisko, ale od drugiej strony. Slonce stalo juz bardzo nisko nad horyzontem, na niebie zawisla pustuleczka, wypatrujaca na ziemi nieuwaznych myszy.

Toya znalazla sobie patyczek, patysio, galazeczke malenka.

Probowala ja nosic, ale szybko jej sie znudzilo. W koncu doszlysmy do calkowicie wyludnionego i wypsionego kapieliska. Jeszcze rzut oka na zachodzace slonce i szybki marsz do samochodu.

Pewnie pomyslicie, ze to juz koniec spaceru i moich relacji? Nic bardziej mylnego! Toyka postanowila ubic ten rekord. Najpierw po drodze bawila sie w berka z czapla, ktora przysiadala na ziemi, a potem przed samym nosem Toyi zrywala sie do lotu, by usiasc kilka metrow dalej.

Jak sie okazalo, to slonce jednak troche przygrzewalo, bo kiedy go zabraklo, odczuwalnie zrobilo sie zimniej. Przyspieszylam kroku w nadziei, ze i Toyce spieszno do auta i czekajacego w domu korytka. Ale co poradzic, kiedy na drodze bylo jeszcze tylu kumpli do spotkania, od malenkiego szpica z dwoma rownie malymi kumplami, po gigantycznego doga i zywa iskierke rasy nieodgadnionej, w kolorze Toyi.

Na ostatnim zdjeciu Toya wykonuje ostatni zwrot, zeby pozegnac jeszcze jednego zapomnianego kumpla. W koncu jednak dotarlysmy do domu, obie glodne i wymeczone, z tym, ze ona oczywiscie znacznie bardziej, skoro wykonala trase co najmniej piec razy dluzsza, niz ja. Nawet na wieczorne siusiu nie chciala wyjsc.