Póznoletnie impresje.

Chyba po raz pierwszy w moim zyciu nie ma we mnie tego buntu, ktory mnie zawsze  ogarnial pod koniec lata. Moze dlatego, ze upaly tak bardzo daly mi sie we znaki? Moze wreszcie zaakceptowalam nastepstwo por roku? Czy to zreszta wazne? Wystarczy przejsc kilka krokow od domu i na wyciagniecie reki mam wszystko, co dziala jak relanium, a jest o niebo zdrowsze. Wszystko, co czyni nasza sucz szczesliwa, a przeciez jej szczescie jest moim.
I do tego ta zlota godzina, ktora za kilka dni przesunie sie w tyl i bedzie tak sie cofac az do konca grudnia, by pozniej od nowa przybierac i niecierpliwie wyczekiwac wiosny. Nie wybiegajmy tak w przyszkosc, bo mozemy nie dozyc, lepiej delektowac sie tym pieknem tu i teraz.
Na trasie naszych wieczornych spacerow kroluje kukurydza i sloneczniki. Smiem przypuszczac, ze ta kukurydza jest hodowana nie w celach spozywczych, ale do produkcji biogazu. Nigdy wczesniej nie widzialam tylu jej zasiewow, a wczesniej stosowano system wymienny na polach, teraz wysiewa sie kukurydze wiele lat pod rzad na tym samym areale. Ja sie wprawdzie na rolnictwie nie znam, ale zawsze mnie uczono o wyjalawianiu ziemi pod jednym zasiewem. Niewazne, wyglada fajnie i w razie naglej poptrzeby stanowi swietna kryjowke, nie trzeba szukac krzaczorow i brodzic w pokrzywach.

I sloneczniki, takie male sloneczka, ktore zstapily na ziemie, energetyczne i urocze, wabiace owady. Tez ich coraz wiecej na polach w ostatnim czasie, kiedys trzeba bylo ich szukac, teraz wystarczy wyjsc za miasto, a pelno obsianych nimi pol. Nawlocie opanowuja kazdy wolny skrawek ziemi, sa piekne, wrotycze powoli przekwitaja, pojawiaja sie suche osty i inne przekwitle badylki.

I jeszcze pelno innych zolciutkich kwiatkow, niskopiennych raczej. Licze, ze mnie uswiadomicie, co to takiego.

Jest przyjemnie cieplo, chociaz w cieniu albo kiedy slonce juz zajdzie, owiewa czlowieka takie trupie powietrze, ze az ciarki przechodza. Przyspieszamy kroku, zeby jak najszybciej znalezc sie w cieple domu.

To jeszcze nie koniec! Pogoda tak nas rozpieszcza, ze w sobote powedrowalismy sobie znow nad Kiessee, zeby zrobic Toyce przyjemnosc na psim kapielisku. Najpierw jednak dotarlismy do Leine i wzdluz brzegu, z przerwami na burkowa kapiel, snulismy sie w kierunku jeziorka.

Polowanie na myszy

A z ta suka sie gryzly az furczalo, ledwie je rozdzielilismy

Po drodze spotykalismy pociagi dla Lidzi, ptaszki, bzykadelka, kfiotki, bylo cudnie!

Dotarlismy wreszcie nad jeziorko, a tam kolejne kfiotki, ptaszki i inne gady ;)

Na psim kapielisku niewiele sie dzialo, malo bylo kumpli, wiec Toyka pogryzla patyk, troche doopke zamoczyla i wrocilismy do domu na obiad.

Pewnie juz macie dosc tej zdjeciowej nawaly, ale co ja poradze, skoro schylek lata jest tak malowniczy, ze czlowiek nie moze sie powstrzymac przed lapaniem impresji w obiektyw.