Muzeum Archeologiczne i Etnograficzne.

Ktoregos dnia mama musiala pojsc wczesniej i na dluzej do swojego Wigoru, a ze pogoda byla pod zdechlym Azorkiem, zaplanowalam sobie wycieczke do lodzkiego muzeum archeologiczno-etnograficznego. Kiedys juz tam bylam, ale chyba w szkolnych czasach, czyli jakies pol wieku wczesniej, wiec pora byla najwyzsza przypomniec sobie, jak to muzeum wyglada od srodka. Bylam jedyna osoba odwiedzajaca, wiec caly personel w liczbie osob czterech usilowal mi zrobic dobrze, a ja czulam sie jak jakis VIP czy cus w ten desen.

Pierwsza z ekspozycji, na jaka sie natknelam, a wlasciwie zostalam skierowana przez lekko nudzacy sie personel, dotyczyla pieniedzy, poczawszy od starorzymskich monet z wizerunkami cesarzy, poprzez staropolskie, pierwsze banknoty, pieniadze z czasow zaborow, pierwszej i drugiej wojny swiatowej, walute lodzkiego getta zydowskiego, czasy PRL-u, bony Pewexu, po calkiem wspolczesne plastikowe karty.

Trzeba przyznac, ze wystawa jest bardzo interesujaca. Uprzejmy personel pokierowal mnie do czesci archeologicznej, gdzie poznac mozna kawal historii ludzkosci, od epoki kamienia lupanego, brazu i zelaza, po sredniowiecze. Sa tam cztery groby, w tym jeden kobiecy.

A potem nastapil ludowy kolorowy zawrot glowy. Chodzilam miedzy eksponatami, zbierajac szczeke z podlogi, w uznaniu dla kunsztu tworczyn tych cudeniek. Nie bylo wtedy telewizji, wiec kobiety zajmowaly sie ta zachwycajaca tworczoscia, tkaniem, przedzeniem, zdobieniem tych perelek.

Rybenka, a teraz cos specjalnie dla Ciebie!

Taki jakis zal mnie ogarnal, ze ta sztuka ginie, ze mozna ja juz spotkac jedynie w muzeum... A jeszcze moja ciocia nosila taka piekna samodzialowa zapaske, czasem jako fartuch, a w zimie okrywala nia plecy. Pamietam szorstka fakture tej welnianej i gryzacej czesci garderoby.
Personel nie ustawal w rozpieszczaniu mnie i kiedy przeszlam do nastepnej czesci, kustosz zaczal mi tlumaczyc, do czego sluzyly poszczegolne eksponaty. A ja przeciez widzialam je wszystkie w uzyciu, wlasnie u wujostwa na wsi. Ciotka sama piekla chleb, robila maslo w maselnicy i przechowywala je pozniej w piwniczce, owiniete w lisc chrzanu. Moja prababcia, jeszcze w Krakowie, prala na tarze w wielkiej drewnianej balii. Zas wujek kosil zboze kosa, za nim zas szly kobiety i powroslami wiazaly i ukladaly snopki. Pamietam cepy, wialnie i sieczkarnie, obie napedzane recznie korba.
Ucielismy sobie przyjemna pogawedke na temat tamtego zycia.

A kiedy, juz jako dorosla matka dzieciom, przyjechalam do Polski i odwiedzilismy wujostwo na wsi, na emeryturze wygladali lepiej i mlodziej niz kiedy tak ciezko pracowali. Ziemie oddali panstwu za emeryture, uprawiali niewielki ogrodek i wygladali na wypoczetych i spelnionych. Tez tak sobie przesiadywali przed domem, jak staruszkowie z ostatniego zdjecia. Oboje juz nie zyja.
Na sam koniec cos dla kolekcjonerki Nepomucenow, Mariji, i troche niekompletnych Jezuskow.

I to juz koniec wycieczki. Chyba Was zakatowalam nasmierc tymi zdjeciami.