Nie wszystko toczy sie, jakbysmy chcieli.

Moja robota w mieszkaniu mamy P. dobiegla wlasciwie konca, a nie zdalam jeszcze kluczy, bo ma wpasc ktos po winde wannowa, wypozyczony przyrzad bardzo ulatwiajacy kapiel osobom nie do konca sprawnym. No i wiadomo, ze przyjdzie w godzinach pracy, a P. w tych godzinach sam pracuje, wiec padlo na mojego slubnego emeryta, bedzie kiblowal w mieszkaniu i czekal na "windziarza".
W poniedzialek przyjechal obiecany transporter z czerwonego krzyza, co wyraznie widac na plandece na zdjeciu obok. Przyjechaly dwie osoby i w trojke nosilismy te niezliczone ilosci worow z ubraniami i innymi domowymi tekstyliami z mieszkania do samochodu, ktory raz-dwa zapelnilismy.
Kiedy rozmawialam wczesniej przez telefon z szefowa czerwonego krzyza, oznajmila, ze z naczyn czy skorup wezma tylko te zapakowane w kartony, a ja nie mialam tylu kartonow na podoredziu, wszystko wiec tkwilo nadal w kuchennych szafkach i szufladach. Na szczescie kobieta, ktora przyjechala z kierowca, nie kaprysila i jakos popakowalysmy wszystko do workow. Cud jeden, ze nie popekaly, kiedy je znosilismy, byly naprawde ciezkie i kanciaste. Ale dalismy rade! Wzieli znacznie wiecej niz sie spodziewalam, co mnie niezmiernie ucieszylo, bo o tyle mniej bylo do wyrzucenia.
Niestety moje ogloszenie dotyczace mebli pozostalo bez echa, tak to bywa, kiedy nowe meble mozna dostac juz tak tanio, ze nie oplaca sie brac od kogos uzywanych, chocby byly w nie wiem ja dobrym stanie. No i nowe dowioza do samego domu, a te trzeba byloby odebrac osobiscie. Klamociarnie tez nie chcialy, bo maja za duze oblozenie, brak miejsca, brak terminow, brak aut do przewozu, a ludzie nie chca kupowac. Chyba wszystkim sie w tylkach poprzewracalo z tego dobrobytu.
Para z czerwonego krzyza pojechala, a ja zajelam sie oproznianiem resztek pozostalych w szafkach, jakies otwarte maki czy bulki tarte, herbaty i drobne klamoty, a ze akurat obrabialam szafke za drzwiami, drzwi byly przymkniete. W pewnej chwili slysze za tymi kuchennymi drzwiami meskie glosy i w jednej chwili mam stan przedzawalowy. W pierwszej chwili pomyslalam, ze wrocil ten facet z krzyza, ale zaraz pomyslalam, ze to nonsens, przeciez zamykalam osobiscie za nim drzwi wejsciowe. Wystawilam glowe, a tam dwoch obcych stoi w przedpokoju. Juz mialam zaczac wzywac glosno pomocy, kiedy zobaczylam, ze maja ze soba farby i inne malarskie utensylia i zaraz przypomnialo mi sie, ze P. dal juz klucze lokatorom, ktorzy maja sie tam wprowadzic od 1 lutego, zeby sobie wczesniej mogli chalupe powoli remontowac.
Kiedy kamien spadal mi z walacego jak wodospad Niagara serca, huk byl slyszalny na drugiej polkuli, a sejsmografy zanotowaly spore tapniecie. Do Japonii dotarla niewielka fala tsunami. Niby czlowiek wie, niby mogl sie spodziewac spotkania, ale teoria i wiedza to jedno, a nagle spotkanie dwoch obcych facetow w domu, do ktorego ma sie klucze i przekonanie, ze jest sie w nim solo - to budzacy groze szok i prosta droga do przedwczesnego zejscia.
Koce i niektore bardziej zuzyte reczniki zawiozlam do schroniska, w ktorym przebywa obecnie 7 psow, 27 kotow i 6 malych zwierzatek (przypuszczam, ze chodzi o jakies chomiki czy swinki morskie, a moze papuzki). Jak na 120-tysieczne miasto to nienajgorzej.
Niestety stan starszej pani bardzo sie pogorszyl, kiedy bylismy u niej z wizyta, nie poznala mnie, popatrzyla pustym wzrokiem, nie usmiechnela sie jak zwykle. Trzeba ja karmic, bo inaczej w ogole by nie jadla. Mam nadzieje, ze to tylko skutki tabletek morfinowych, ktore dostaje na te bole po dwoch upadkach i kiedy przestanie je przyjmowac, jej stan psychiczny sie poprawi. Ale moze to tylko moje zbozne zyczenie? W kazdym razie liczymy sie z najgorszym (a moze dla niej nie takim najgorszym?).