Pierwsze i drugie miejsce.

Moje dwie ojczyzny, ta pierwsza, w ktorej sie urodzilam i wychowalam, i ta druga z wyboru. Niedawno wyczytalam szokujace statystyki, ze obydwie sa na pierwszych miejscach w Europie pod wzgledem samobojstw nieletnich, Niemcy sa na pierwszym miejscu, Polska na drugim. Nie ma co epatowac liczbami, bo kazde odebranie sobie zycia, szczegolnie zas przez osoby nieletnie, jest jednym za duzo. I mowimy tu wylacznie o samobojstwach doprowadzonych do konca, o przypadkach smiertelnych, nie o probach samobojczych, ktorych jest z pewnoscia duzo wiecej. Kolejne miejsca zajmuja Francja, Wielka Brytania, Wlochy i Hiszpania. Najnizsze statystyki maja Norwegia, Serbia i Slowenia. Jednak to nie tylko europejski trend, w USA samobojstwa nieletnich to druga najczestsza przyczyna smierci dzieci w wieku 10-19 lat.
Szczerze musze przyznac, ze nie spodziewalam sie pierwszego miejsca w Niemczech, panstwie

zamoznym, opiekunczym, z odpowiednia sluzba zdrowia, w tym rowniez psychicznego, ze sztabami psychologow w szkolach i innych mlodziezowych placowkach, z dostateczna iloscia miejsc w leczeniu stacjonarnym, slowem ze wszystkim tym, co kuleje w Polsce. A jednak zaburzenia zdrowia psychicznego zdaja sie byc niezalezne od statusu panstwa czy ilosci psychiatrow i psychologow na glowe mieszkanca, wszedzie nie ma miejsc, a terminy sa tak odlegle, ze czasem, zanim dojdzie do pierwszego spotkania, pacjent odchodzi na wlasne zyczenie, nie daje sobie sam ze soba rady. I nie dotyczy to jedynie nieletnich, choc ich smierc budzi najwiekszy bunt i rozzalenie.
Glownymi przyczynami samobojstw wsrod dzieci i mlodziezy sa problemy z rowiesnikami, gnebienie w szkolach lub zaburzone relacje w rodzinach. Wzrasta liczba prob samobojczych, ale na szczescie maleje ich skutecznosc, to pokazuje, ze dzieci chca zwrocic na swoje problemy uwage, krzycza o pomoc, ale trudno im wszystko zwerbalizowac, poza tym chca wywolac u doroslych szok.
W Niemczech nie mozna narzekac na brak odpowiedniej opieki psychologiczno-pedagogicznej, wszystkie przejawy gnebienia duszone sa w zarodku, prowadzone sa rozmowy, jest tlumaczone, zagadnienie tolerancji dla odmiennosci odgrywa w programie szkolnym ogromna role. W Polsce odwrotnie, nietolerancja przekazywana jest np. na lekcjach religii, nietolerancja dla pedalow, transow, dzieci z in vitro, rodzicow zyjacych bez koscielnego blogoslawienstwa, chlopcow w rurkach, nadwrazliwych dziewczynek nie chodzacych na religie itd, itp. Dzieci sa takim postepowaniem wrecz zachecane do mobbingu, szkolny psycholog na ogol nie widzi problemu, nauczyciele chca miec swiety spokoj. Wszystko inaczej niz tu, a jednak to Niemcy maja niechlubne pierwsze miejsce.

Niemala role odgrywa brak wsparcia w rodzinie, zaganiani i zestresowani rodzice lub nierzadko samotne matki, czesto sami w potrzebie kontaktu z psychologiem, nie maja sily ani cierpliwosci wysluchiwac bolaczek wlasnych dzieci. Rodzice musza czesto brac po dwa etaty, zeby jakos ogarnac finanse, pracuja oboje, dzieci zas nosza przyslowiowe klucze na szyi i sa pozostawione same sobie, a pieniedzy i tak nie wystarcza na nic. W Niemczech ubostwo dzieci i emerytow tak drastycznie wzroslo, jak nigdy dotad, nawet w siermieznych czasach powojennych. Niemcy bowiem postawily sobie misje ratowania swiata, przyjmowania kazdego oszusta i pasozyta jak leci, byle byl kolorowy, a najlepiej jeszcze innego wyznania. Wszystko niestety dzieje sie kosztem wlasnego spoleczenstwa, m.in. dzieci i emerytow, ktorzy wegetuja zamiast zyc. Polska dla odmiany pasie nienasycona hydre koscielna, na inne cele juz brakuje.

Doczekalismy czasow, kiedy nawet szkolni psychologowie szczuja dzieci na rodzicow, wysluchawszy jednej tylko strony, nie zawsze obiektywnej, szkola rzadko wspolpracuje z rodzicami, nikt nie ma na to czasu ani ochoty. Rodzice czesto nie wiedza, jak rozmawiac z dziecmi, a potem z nastolatkami, ci ostatni czerpia wiedze od nie zawsze dobrze poinformowanych rowiesnikow albo jeszcze gorzej - z internetu.
Wychowalam trzy corki, nie bylo latwo, czasem mialam ochote je pozabijac, moja cierpliwosc byla wystawiana na takie proby, ze dziw iz nie zwariowalam. Bo tu dzieci maja same prawa, a zadnych lub prawie zadnych obowiazkow, a przy takim ukladzie nielatwo o autorytet. Nie wiem, czy mialabym sile na to wszystko jeszcze raz, nie chcialabym nawet, bo kosztowalo mnie to naprawde wiele nerwow. Szczesliwie jednak byly to czasy przedinternetowe, jeszcze w miare normalne, a problemow mialam o polowe mniej od dzisiejszych rodzicow.