Schematy.

Zupelnie nie miesci sie w schemacie wyobrazenia o tej chorobie, kiedy ktos zachowuje sie na pozor normalnie, nie tylko wstaje z lozka, wykonuje codzienne czynnosci, ale o zgrozo, usmiecha sie i smieje zamiast ubrac twarz w zbolala mine. Przeciez powinien pozostac w lozku, gapiac sie bezmyslnie w sufit, powinien nie miec sily sie umyc i zadbac o siebie, podkreslic oko i przypudrowac nos. Powinien byc wychudzony, bo ta choroba odbiera apetyt, powinien byc nieobecny duchem, nie odpowiadac na pytania. No wtedy jakos predzej otoczenie zauwazy, ze cos jest nie tak, moze nawet spyta, jak pomoc, ale glownie uspokojone slowami "wszystko w porzadku" pozostawia sprawy wlasnemu biegowi. Nie zeby swiat skladal sie z samych ignorantow nie majacych pojecia o genezie, objawach i przebiegu tej podstepnej choroby, wprost przeciwnie. Albo z wlasnego doswiadczenia, albo przez oczytanie nigdy nie powiedza, zeby sie wziac w garsc, wyjsc do ludzi albo znalezc sobie zajmujace hobby, oni niby wiedza i rozumieja i juz stoja w kolejce do udzielania dobrych rad, zeby udac sie do lekarza, wziac odpowiednie lekarstwa, chodzic na psychoterapie. Tylko co, jesli chory juz to wszystko ma opracowane, bo choruje od kilkunstu lat i w tym czasie zwiedzil kilkanascie roznych gabinetow, zanim znalazl takiego lekarza, z ktorym dobrze mu sie rozmawialo i ze strony ktorego czul zrozumienie, a nie znudzenie kolejnym przypadkiem medycznym. Co, jesli przez te lata zdazyl wyprobowac chyba wszystkie rodzaje antydepresantow, az znalazl taki, ktory mial dla niego najmniejsze dzialania uboczne. I co, jesli wszyscy psychoterapeuci zgodnie i jednym glosem mowia, ze choroba nie moze byc wyleczona, dopoki nie ustana jej przyczyny, a te sa zupelnie od chorego niezalezne. O ile jest latwiej, kiedy depresja dopada po smierci bliskiej osoby, po utracie pracy czy rozwodzie, bo wszystkie te przyczyny predzej czy pozniej ustaja, jedne poprzez przejscie okresu zaloby, inne po znalezieniu nowej pracy. Jak ma czuc sie chory, ktory od lekarzy slyszy, ze jego stan jest beznadziejny, nieuleczalny i nic nie jest w stanie go zmienic. Bo zyje sie, dopoki jest nadzieja, a kiedy juz ona, jako ostatnia, jest choremu odebrana, to po co zyc?
Malo kto jest sobie w stanie wyobrazic, ile wysilku kosztuje chorego codzienny powrot do rzeczywistosci, ile razy rano chory zaklina sie, ze nie wstanie, ze zostanie w lozku, bo nie ma sily i nie chce juz zmagac sie z zyciem. W koncu jednak wymusza nawet usmiech na gebie i powoli  zaczyna dzien kawa i kolejna pigulka szczescia, bo bez niej na pewno by nie wstal. Nikt nie domysla sie, nawet domownicy, ile nocy chory przelezal nie mogac zasnac, ile nocy przeplakal, zastanawiajac sie nad sensem ciagniecia tego dalej na sile. Juz slysze te glosy oburzenia, ze przeciez ma sie dla kogo zyc, ze jest sie potrzebnym, ze przeciez byloby szkoda i takie tam truizmy, ktore w tym stanie chorego akurat gowno obchodza. Bo nawet odbiera mu sie prawo do samostanowienia o wlasnym zyciu probami wzbudzenia w nim poczucia jeszcze wiekszej winy i zarzutami egoizmu, tu przeciez rodzina potrzebuje i oczekuje pomocy, a chory chce sie wywinac od obowiazkow. Bo rodzina powinna byc wsparciem. No powinna, ale co zrobic, kiedy w tym przypadku nie jest, bo mysli stereotypami i kaze brac sie w garsc. Chory juz dawno przestal sie na cokolwiek skarzyc, bo to i tak mijalo sie z celem, wiec rodzina uznala, ze sprawa zalatwiona i wszystko gra i buczy. Pat. I znow gromada doradcow zechce przekonywac chorego, ze trzeba rozmawiac, uswiadamiac, nie mowi tylko, skad brac na to sily i nie zdaje sobie moze sprawy z tego, ze rodzina ma wlasnych problemow dosyc, wiec dokladanie im nastepnych na pewno chorego nie uleczy.
Czlowiek coraz bardziej zazdrosci tym, ktorzy sie w koncu odwazyli... I czuje sie coraz bardziej samotny, opuszczony i niezrozumiany.