Lodzki Festiwal Swiatla.

Moglby sie tak nazywac, ale ktos tam w moim miescie stwierdzil, ze to nie brzmi dostatecznie swiatowo i nazwal go Light Move Festival. Jak zwal, zawsze chcialam go sobie obejrzec, bo znalam jedynie z opowiadan i relacji internetowych, a nie ma to jak na zywo. A moze lepiej LIVE, jesli juz, to swiatowo. ;) No to poszlysmy obie z mama w sobote, ale ja bardziej pilnowalam mamy, niz zajmowalam sie  uwiecznianiem. Kiedy chcialam cos nakrecic, zostawialam najpierw mame w bezpiecznym miejscu, albo pod murem, albo przy slupku, ktorego miala sie kurczowo trzymac, bo nie tylko nie palily sie na ulicach zadne latarnie i ciemno bylo, jak nie przymierzajac u Afroamerykanina w odbycie, to jeszcze tlumy przewalaly sie bez ogladania na innych pieszych, a mama jest juz niepewna w staniu i chodzeniu, wiec mogli jej niechcacy zrobic krzywde albo przewrocic. Tego dnia nakrecilam film.

A nastepnego polecialam do miasta sama i natrzaskalam troche zdjec. Po raz pierwszy widzialam na zywo lodzkiego jednorozca, ktorego dosc oryginalny pomnik postawiono przy przystanku tramwajowym zwanym stajnia jednorozca, a ktory ja nazywam stajnia nosorozca. Ten pomnik zostal wykonany w ramach budzetu obywatelskiego, a jego autorem jest Japonczyk, Tomohiro Inaba, ktory specjalizuje sie w podobnych rzezbach KLIK. Zdania sa rozne, ale mnie lodzki nosorozec sie podoba. Odsloniety zostal dopiero w czerwcu, a ja bylam a Lodzi chyba w kwietniu. Niektorzy sarkastycznie marudza, ze temu jednorozcu dupe urwalo, ale dla mnie to symbol dynamiki ten rozmazany zad.

Poszlam sobie spacerkiem ulica Piotrkowska i cieszylam oko zmieniajacymi sie swiatelkami i kolorami. Bylo po deszczu, wiec wszystko odbijalo sie  w mokrej jezdni i wrazenie bylo jeszcze lepsze niz w dniu poprzednim.

Wszedzie roilo sie od stoisk w gadzetami wszelakimi i nie musze chyba dodawac, ze wszystkie one byly swiecace i migajace, jak na swiatlowo-festiwalowe gadzety przystalo, poczawszy od takich balonikow jak na zdjeciu, przez migajace kokardy i rogi (takie kupilam moim wnukom), swiecace okulary, paski, peruki - na filmie widac ich wiecej u przechodniow.

Takie trzy stwory z(nie)achecaly do zagrania w tombole. Skrecilam z Piotrkowskiej w Narutowicza, zeby dojsc do cerkwi, ktora widzieliscie w pierwszych sekwencjach filmu, bo tak bardzo spodobala mi sie tamta instalacja i, jak sie okazalo, byla to dobra decyzja, bo odkrylam cos, czego nie zauwazylam dzien wczesniej. Zachwycilam sie odrestaurowanym budynkiem lodzkiej filcharmonii, oddychalam na rozkaz i wreszcie dotarlam do cerkwi.

Odkrylam mianowicie, ze muzyka fortepianowa animujaca swiatla na cerkwi, jest grana na zywo. W szklanym pawiloniku po przeciwnej stronie ulicy na zmiane grali dwaj pianisci, a dzien wczesniej myslalam, ze muzyka jest odtwarzana z nagrania, bo nie zauwazylysmy tego pawiloniku. Z daleka juz tylko sfocilam Lodzki Dom Kultury, bo cale przedstawienie macie na filmie, i troche porobilam nowy dworzec Fabryczna, po czym udalam sie do domu na zasluzony odpoczynek.

Czytalam przerozne recenzje, jedni byli zachwyceni, inni narzekali, ze z roku na rok jest gorzej. Ja nie mam porownania, festiwal ogladalam po raz pierwszy i podobal mi sie. Byc moze jest gorzej, np. niektorym zabraklo pokazow na Placu Wolnosci, a ponoc warte byly obejrzenia. Ja nie mam co narzekac, bo naogladalam sie do wypeku.