Dzien piaty - znow sama i podroz do domu.

Ja wzielam sobie dwa dni wolnego, zeby moc spedzic u corki cale piec dni, ona jednak pracowala i w piatek, i we wtorek po zielonych swiatkach. Nawet nie slyszalam, kiedy wyszla z domu, ani jak sie przygotowywala do wyjscia, tak twardo spalam. Szkoda mi bylo siedziec w domu i czekac na nia, wiec po raz-nie-wiem-ktory przeprawilam sie przez most lalek, ktore juz na tyle mnie poznaly, ze zaczely mi sie klaniac i pozdrawiac slynnym polnocnoniemieckim moin moin zamiast klasycznego guten Tag, czy bawarskiego gruß Gott. Nie wiem, ale jakos mnie to ichnie podwojne moin denerwuje. Odpowiadalam im po swojemu ;)
Tym razem skupilam sie na szczegolach i detalach architektonicznych, a przy okazji chcialam odnalezc slynny Dom Buddenbrookow, czyli kamienice, w ktorej przyszli na swiat i wychowywali sie Tomasz i Henryk Mann. Zapraszam.

I oto ukazal sie moim oczom on, w calej swojej okazalosci, DOM BUDDENBROOKÓW.

W sumie dosc niepozorny i gdybym wczesniej nie widziala jego zdjecia w internecie, to pewnie bym go przeoczyla. Stal sobie naprzeciwko kosciola Mariackiego.

Poszlam dalej, zza budynkow usmiechala sie do mnie wieza zegarowa kosciola sw Jakuba, dalej zachwycila mnie niebanalna architektura kosciola sw Katarzyny.

I dalej idac, podziwialam kunszt bram wejsciowych i wieze kosciola Mariackiego z daleka.

Zawedrowalam nad wode, przeszlam na druga strone mostkiem dla pieszych, ktory obciazaly niezliczone klodki milosci.

Wrocilam innym mostem i ponownie zaglebilam sie w uliczki Lubeki. I znow, nieodmiennie zachwycaly mnie typowe namiastki ogrodkow przeddomowych, roz pnacych lub malych drzewek.

I to by bylo na tyle Lubeki. Wrocilam do domu, ale potem raz jeszcze przedefilowalam przed lalkami na moscie, bo poszlysmy realizowac ostatnia wieczerze, zebym nie padla z glodu w podrozy. Dziecko odprowadzilo mnie na dworzec, wycalowalo, pomachalo chusteczka i... pojechalam.
O ile w tamta strone mialam obawy, jak to bedzie z przesiadka w Hamburgu, o tyle z powrotem  bylam pewna, ze sobie poradze, w koncu podroze ksztalca, a ja  po jedym razie  przeciez zeby (zemby) zjadlam na przesiadkach w Hamburgu. No i, jak mozna sie domyslac, srodze sie przeliczylam. Pociag regionalny popylal sobie wesolo w strone hamburskiego dworca glownego, kiedy nagle zatrzymal sie w jakims podhamburskim wypizdziejewie dolnym (Hasselbrook), a przez radiowezel podano nam informacje, ze sa jakies awarie zwrotnic i jak chcemy, to mozemy czekac, nie wiadomo jak dlugo albo mozemy sie przesiasc w S-Bahn i sobie nim dojechac do Hamburga. I to bylo wszystko, co mieli nam do powiedzenia. Rece, cycki oraz uszy opadly mi z hukiem na peron, ale dzielnie przedzieralam sie razem z tlumem schody w gore-schody w dol, na sasiedni peron, gdzie mial podobno zakotwiczyc ten S-Bahn. Jechalismy wszyscy oczywiscie na gape i pomyslalam sobie, ze brakuje mi do szczescia tylko kanarow. Po drodze mialam zabawne zdarzenie, bo w pewnej chwili zatrzymalismy sie na stacji znanej mi sprzed lat, kiedy to srednia corka pobierala w Hamburgu nauki, zdazylam jeszcze zrobic zdjecie i wyslac jej zobacz, gdzie ja jestem. Do smiechu mi jednak nie bylo.

Przyjechalismy na dworzec glowny w Hamburgu, na tor pierwszy, a nasz ICE mial odjezdzac z 14-go, wiec schody w gore, bieg przez tlumy przez cala szerokosc dworca schody w dol i... stan przedzawalowy, bo pociagu juz nie bylo. Ten szmaciany kaganiec na gebie kompletnie uniemozliwial mi oddychanie, sapalam jak lokomotywa parowa i zdenerwowana bylam jakniewiemco, sciagnelam wiec to ustrojstwo na brode, zeby nie umrzec, rozgladalam sie jednak, czy gdzies gliny nie czatuja. Ale dopadlam jakiegos umundurowanego po kolejowemu gostka na peronie, zlapalam za rekaw i kazalam sie informowac, jak i kiedy moge wrocic do domu. Z tegoz samego peronu mial odjezdzac za 20 minut pociag do Karlsruhe, przez Hannover i moje miasto, wiec kazano mi cierpliwie czekac i zabrac sie tym nastepnym. Jechal chyba szybciej niz mial jechac ten poprzedni, bo mimo, ze roznica w czasie odjazdu byla prawie polgodzinna, to do Getyngi przyjechal tylko 15 minut po tamtym. Nie ma sie co dziwic, bo popylal odcinkami 250 kmh.

Dla kolei niemieckich byl to sadny dzien, bo w pewnej chwili na tym monitorze pokazal sie komunikat, ze... nie zgadniecie... maja jakas awarie zwrotnic na odcinku Getynga - Kassel i trzeba sie liczyc z opoznieniami. Dzieki opatrznosci, bylo to juz za moim celem podrozy, wiec te opoznienia mnie nie dotyczyly. I tak oto dotarlam we wlasne pielesze, fajnie bylo, ale stanowczo za krotko. Pobyt u corci dobrze mi zrobil, mialysmy wreszcie dosc czasu dla siebie, zobaczylam przepiekne miasto i jego okolice, odpoczelam od codziennosci, naladowalam akumulatory i nabralam nowej energii. I zjadlam otrzymana od dziecka roze marcepanowa...

We wszystkich srodkach lokomocji badzcie zdrowi.